Την ώρα που η Ευρώπη ανησυχεί βλέποντας σε αργή κίνηση την δική της κρίση, και άλλες παγκόσμιες δυνάμεις εξακολουθούν να βλέπουν υπνωτισμένες το παράδοξο θέαμα των μυριάδων προσπαθειών που καταβάλλουν ευρωπαίοι αξιωματούχοι για να σώσουν το ευρώ (και έτσι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα), σύννεφα πολέμου μαζεύονται για άλλη μία φορά επάνω από το Ιράν.

Τον τελευταίο καιρό ακούγονται από όλες τις πολιτικές πτέρυγες και όχι μόνο από έξαλλους αγανακτισμένους αλλά και από μάλλον νηφάλιους σχολιαστές ή πολιτικούς οι παρακάτω διαπιστώσεις:
α) Το μνημόνιο και η συνταγή της τρόικας ήταν λάθος γιατί η κρίση δεν ήταν μόνο ελληνική
β) Το μνημόνιο δεν θα σώσει ούτε την Ελλάδα ούτε την Ευρωζώνη
γ) Το μνημόνιο (και η κυβέρνηση Παπαδήμου) στηρίζονται από ακροδεξιούς
δ) Το μνημόνιο και οι απαιτήσεις για δέσμευση του Α. Σαμαρά συνιστούν βάναυση προσβολή της εθνικής κυριαρχίας και της ευρωπαϊκής παράδοσης σεβασμού των κρατών-μελών της Ευρώπης
ε) Το μνημόνιο εκπορεύεται από μια ανίσχυρη πολιτικά άνευρη, συντηρητική ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία

Λησμονήσαμε τα λόγια του Henry de Jouvenel ότι : «Μια κοινωνία προβάτων θα βγάλει, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, μια κυβέρνηση λύκων».

Την ώρα που η Ελλάδα ζει στον αστερισμό των σκληρών πολιτικών πιέσεων, στο πλαίσιο της πολιτικής μας εξέλιξης και αυτοκριτικής, διερωτώμαι αν η σημερινή κοινωνία, χρειάζεται μια δυναμική πολιτική παράταξη νέων και αν ναι με ποια μορφή. Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί διαχρονικά ώστε να συμπορευτούμε, να οργανώσουμε και να συντονίζουμε τις σκέψεις μας, και τις δράσεις με κάθε νέο και νέα ανεξάρτητου πολιτικής απόχρωσης.

ΤΑ ΝΕΑ» αναφέρθηκαν εκτενώς στο δημοσίευμα της γαλλικής «Monde» με τίτλο: «Ελλάδα - Ευρώπη: Η μεγάλη παρεξήγηση». Εκεί δεν αμφισβητείται απλώς η ικανότητα της Ελλάδας να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε καν μόνο η είσοδός της στην ΟΝΕ. Κυρίως, αμφισβητείται η θέση της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

...Δύο πράγματα είναι κατά την γνώμη μου σίγουρα για τον τίτλο της σημερινής μας εκδήλωσης. Το πρώτο είναι ότι η προοδευτική απάντηση αν υπάρξει θα βρεθεί και θα δοθεί καθ οδόν. Δεν ζούμε σε συνθήκες εργαστηρίου αλλά στο κολαστήριο μιας γιγαντιαίας κρίσης, δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάτσουμε παραπέρα και να στοχαστούμε . Οι δυνάμεις που συγκροτούν την ασυγκρότητη ακόμα πολυφωνική κεντροαριστερά στην χώρα μας οφείλουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του σήμερα και να διαμορφώσουν εναλλακτική κυβερνητική πρόταση για το αύριο. Και το δεύτερο είναι ότι η πρόταση αυτή δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική κλεισμένη στα σύνορα της χώρας, αναγκαστικά για να έχει στοιχειώδη αποτελεσματικότητα πρέπει να έχει τουλάχιστον πανευρωπαϊκό ορίζοντα

« Η κρίση που αποκαλούμε οικονομική είναι πάνω από όλα κρίση του τρόπου ζωής μας(…) βαραίνει όλους μας ενόχους και αθώους, είναι κρίση του σημερινού ανθρώπου, κρίση του «είμαστε εμείς». «Και έπειτα για σκεφτείτε το λιγάκι: αυτή η καταστροφή που πλήττει καίρια της ζωή μας και η ίδια μας η ζωή δεν έχουν κάποια σχέση με τον νόημα των λέξεων με τις οποίες αγωνιζόμαστε να πούμε όσα πράττουμε και όσα μας συμβαίνουν; Τι άλλο σήμαινε οικονομία παρά το νόμο του οίκου, για ποιό πράγμα μιλούσε αυτή η λέξη αν όχι ακριβώς για το σπίτι μας; Και ποιο είναι σήμερα το σπίτι μας –το κοινό μας σπίτι- αν όχι, είτε το επιζητήσαμε είτε όχι, ολόκληρος ο κόσμος; (Γιάννης Κιουρτσάκης, Ένας χωρικός στη Νέα Υόρκη, Ίνδικτος, 2009)

Όποιος ασχοληθεί με τα γραπτά και τις ομιλίες στελεχών ενταγμένων στα κόμματα της αριστεράς, θλίβεται από την επανεμφάνιση ενός παραδοσιακού λεξιλογίου της εποχής του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Διαπιστώνεται επίσης ελλιπής τεχνική συγκρότηση σε θέματα οικονομικής θεωρίας και πολιτικής αλλά και παθιασμένη επιστροφή στην παραδοσιακή ταξική ανάλυση για την ερμηνεία του παρόντος. Προκαταβάλλοντας το συμπέρασμα της παρούσης συνοπτικής περιγραφής, ας μου επιτραπεί η κατάθεση μερικών σκέψεων για το τι πράγματι συμβαίνει στην εποχή μας και στη χώρα μας.

Εφόσον δεν αλλάξουν συλλογικά την πολιτική τους οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ριζικά και τώρα αμέσως, η τύχη του ευρώ εναποτίθεται πια αποκλειστικά στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Κάθε μέρα που περνάει παρακολουθούμε και νέα δραματική επιδείνωση των όρων δανεισμού στην Ευρωζώνη, καθώς οι αγορές δυσπιστούν πλέον στην επιβίωσή της. Ήδη απαιτούν επιτόκια που δεν μπορούν να αντέξουν ούτε η Ισπανία, ούτε η Ιταλία.

Ποια είναι η κοινή βάση, η μέση εκτίμηση των πολιτών για τη στάση της αριστεράς απέναντι στην κρίση -ναι, των ποικίλων και σε σύγκρουση αριστερών, κομμουνιστικών δυνάμεων- της χώρας; Αναμφίβολα ότι όλες αυτές οι δυνάμεις υπερασπίζονται το εισόδημα των μισθωτών και συνταξιούχων, το δικαίωμα στη δουλειά των ανέργων. Μέχρι εκεί υπάρχει καθαρή εικόνα - μετά, για τους στόχους και τις διεξόδους, αρχίζουν οι διαφορές αλλά και η σύγχυση για το τι είναι αριστερό σήμερα, ποια είναι η προοδευτική διέξοδος.

Στη σημερινή Ελλάδα όταν λέμε «Γερμανία» έχουμε κατά νου την Άγγελα Μέρκελ, το πωλητήριο της Ακρόπολης, τις σκληρές προειδοποιήσεις για αποπομπή απ’ το ευρώ. Όμως, υπάρχει και η άλλη Γερμανία - αυτή που αναγνωρίζει τα λάθη της στη διαχείριση της κρίσης, αυτή που θεωρεί πως όλοι έχουμε μια πατρίδα, την Ευρώπη, αυτή που ζητά ένα άλλο μείγμα στην πολιτική διεξόδου από την κρίση.

Ο «θορυβώδης» βουλευτής της ∆ηµοκρατικής Αριστεράς (∆ΗΜΑΡ) επιµένει πως «όταν ο δικοµµατισµός καταρρέει, η Αριστερά κρύβεται στην τουαλέτα» και ότι το µόνο που ξέρει είναι «να βγαίνει στα κεραµίδια». Επίσης θεωρεί ότι κακώς η Αριστερά δεν έθεσε θέµα αποκλεισµού από την κυβέρνηση συνεργασίας της «Ακροδεξιάς», όπως έγινε στην Ιταλία, στη συµµετοχή της οποίας αποδίδει την καταψήφιση από τη ∆ΗΜΑΡ της κυβέρνησης Παπαδήµου. Ο κ. Ψαριανός θεωρεί ότι δεν υφίσταται θέµα «αριστερής στροφής» του κόµµατός του, ενώ αναφορικά µε τις ευνοϊκές µετρήσεις των δηµοσκοπήσεων εκτιµά ότι «το τωρινό 8% είναι λίγο».

...Εμείς η Δημοκρατική Αριστερά, θα καταψηφίσουμε και θα αγωνιστούμε ενάντια σε όσα διαλύουν την κοινωνία και εξαθλιώνουν τον κόσμο, βαθαίνουν την ύφεση, παράγουν ανεργία, γονατίζουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις και θα το κάνουμε ΜΑΖΙ με όλους τους Ευρωπαϊκούς Λαούς και ΟΧΙ ΕΞΩ απ’ την Ευρώπη. Και θα προτείνουμε και θα στηρίξουμε μια δίκαιη κατανομή των βαρών και αλλαγή πλεύσης με Ανάπτυξη. Σήμερα, το χειρότερο που συμβαίνει με τη χώρα μας είναι ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.