Με τα σημερινά δεδομένα υπάρχει θέμα βιωσιμότητας του χρέους μας. Δεν αναφέρομαι στο παιχνίδι με τους αριθμούς, αν το χρέος θα είναι 120% ή 122% του ΑΕΠ. Το όριο 120% τέθηκε επειδή εκείνη τη χρονική στιγμή τόσο ήταν το δημόσιο χρέος της Ιταλίας και, αν ετίθετο χαμηλότερο, το ιταλικό χρέος αυτομάτως θα χαρακτηριζόταν μη βιώσιμο – προς τρόμο όλης της Ευρώπης. Το 120% είναι ένας δείκτης, το 90% που είχαν θέσει οικονομολόγοι της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών ή ανέδειξαν οι Rogoff-Reinhart (με τα γνωστά προβλήματα τεκμηρίωσης...) είναι ένα ενδιάμεσο, και το 60% του ΑΕΠ που έθεσε το Μάαστριχτ ένας τρίτος δείκτης, στο άλλο άκρο.

Οι εκλογές για την Ευρωβουλή προφανώς έχουν πολιτικά μηνύματα. Ωστόσο είναι λάθος να μετατρέπουν σε κανονική αναμέτρηση σαν να ήταν εθνικές εκλογές. Είναι πολύ σημαντικό να συζητήσουμε για την Ευρώπη, για τις ασκούμενες πολιτικές, για τις εναλλακτικές λύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε από την αρχή μια καμπάνια τεχνητής πόλωσης. Μίλησε μάλιστα για «αντιμνημονιακούς» δημάρχους οι οποίοι θα «μαζεύουν καλύτερα τα σκουπίδια». Τρομερή υπερβολή! Τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ακολουθούν την ίδια τακτική. Αποκορύφωμα το δίλημμα Βενιζέλου «εγώ ή εκλογές». Ζούμε ένα πολιτικό σύστημα με συνεχείς διαιρέσεις, εμφύλιες διαμάχες και πολώσεις. Ποτέ συζήτηση επί της ουσίας.