Τελείωσαν οι ευρωεκλογές, άρχισαν οι πολιτικές ζυμώσεις και οι διεργασίες εν όψει εθνικών εκλογών. Ακόμα και ο επικείμενος κυβερνητικός ανασχηματισμός θα υπόκειται από πλευράς «πολιτικών διορθώσεων» και προσώπων, στο κριτήριο των εθνικών εκλογών.

Καλώς ή κακώς, το νέο πολιτικό στοιχείο που επανακαθορίζει επιλογές, τακτικές και στρατηγικές, σε όλο πολιτικό φάσμα είναι η σαφής εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, με τα όριά της, όπως καταγράφηκε στις ευρωεκλογές.

Με βάση αυτό το δεδομένο, αρχίζουν να διαμορφώνονται δύο πολιτικές τάσεις. Η μία θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τις θέσεις του μια δύναμη «περιπέτειας» για τη χώρα και έχει απόλυτη και κάθετη αντίθεση μαζί του.

...Αν η Ελλάδα πλήρωσε με διπλό και τρίδιπλο οικονομικό κόστος και κοινωνική οδύνη τη χρεοκοπία της, αν σ’ εμάς το Μνημόνιο, η τρόικα και η δημοσιονομική προσαρμογή ήταν πολύ πιο μακρόσυρτα και επώδυνα απ’ ό,τι στις άλλες ομοιοπαθείς χώρες, είναι και (ή κυρίως) επειδή στην Ελλάδα όλα αυτά εξελίχθηκαν σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον απολύτως συγκρουσιακό.

Το καλό είναι ότι πολλοί στην Ελλάδα κατανόησαν ότι «ευτυχώς δεν γίναμε Αργεντινή». Το ακόμη καλύτερο είναι ότι άρχισαν να το κατανοούν και στον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά τον διακανονισμό στον οποίο κατέληξε προχθές η λατινοαμερικανική αυτή χώρα με τους πιστωτές της, της «Λέσχης των Παρισίων», για την αποπληρωμή του χρέους της ύψους 9,7 δισ. δολαρίων σε χρονοδιάγραμμα πέντε ετών.

Την παραμονή των εκλογών, κουβεντιάζαμε με την κόρη μου για τις εκλογές της επομένης. Μου εξομολογήθηκε λοιπόν το πρόβλημά της: Ότι θέλει να «σταυρώσει» οπωσδήποτε τρεις υποψηφίους, αλλά αυτό είναι αντικειμενικά αδύνατο, διότι ο ένας είναι υποψήφιος της ΔΗΜΑΡ, ο άλλος της Ελιάς και ο τρίτος του Ποταμιού.