Η εμφάνιση ενός καινούργιου κόμματος, ιδίως μάλιστα ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως «κεντρώο», θα ήταν ένα καλοδεχούμενο γεγονός, σε μια περίοδο μάλιστα που οι απόπειρες ανασύνταξης της κεντροαριστεράς προϋποθέτουν τον διαρκή διάλογο και τις προγραμματικές συγκλίσεις. Η περίπτωση, ωστόσο, του Ποταμιού, παρουσιάζει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που θα άξιζε να τα λάβουν υπόψη τους οι ψηφοφόροι, ακριβώς επειδή η επόμενη μέρα του προοδευτικού χώρου θα κριθεί και από το πολιτικό αποτύπωμα των εκλογών. Στην κατεύθυνση αυτή, το πρώτο πράγμα που μπορούμε, για την ώρα, να διαπιστώσουμε είναι ότι το Ποτάμι αποτελεί ένα ιδιάζον μόρφωμα που μεταπλάθει τον παραδοσιακό λαϊκισμό σε ένα νέου τύπου μεταπολιτικό λαϊκισμό, ο οποίος όχι μόνο δεν μπορεί να συμβάλει στην υπόθεση ενός σύγχρονου προοδευτικού πόλου αλλά ενδέχεται να εξελιχτεί και σε «χρήσιμο μαξιλάρι» της κεντροδεξιάς ηγεμονίας. Ας δούμε από κοντά αυτά τα χαρακτηριστικά που δικαιολογούν ίσως αυτή την διαπίστωση.

Είχα μόλις ανοίξει το απολαυστικό βιβλίο του Νικολό Καππόνι για τη βιογραφία του Μακιαβέλλι (Μακιαβέλλι - Ποιος ήταν πραγματικά ο αμφιλεγόμενος συγγραφέας του “Ηγεμόνα”, εκδ. Πατάκη) για να ξεκινήσω τη συγγραφή μιας βιβλιοκρισίας του στο Books’ Journal και έριξα μια τελευταία ματιά στο Ίντερνετ. Έπεσα πάνω σε μια ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Μπολόνια. Ο επικεφαλής του κόμματος της ευρωπαϊκής αριστεράς αναρωτιόνταν αν θα πάμε με την Ευρώπη του Μακιαβέλλι ή με την Ευρώπη του Διαφωτισμού, του Μαρξ και του Γκράμσι. Ξανάβαλα το βιντεάκι για να σιγουρευτώ ότι άκουγα καλά, για μια στιγμή φοβήθηκα μήπως το βιβλίο με είχε παρασύρει στις δέλτους των φαντασιώσεων των ηρώων της εποχής του Μακιαβέλλι. Ήταν αλήθεια. Φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας, στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τα παλιά ισοδύναμα του Σαμαρά, με τα οποία θα επιστρέψει τον ελληνικό λαό στις «μέρες της ευημερίας» (αν και αυτές δεν υπήρχαν για όλους, να τα λέμε και αυτά), ή, πιο σωστά, ψάχνοντας για το κέρας της δημαγωγικής αμάλθειας με το οποίο θα σώσει τον ελληνικό λαό από τη λιτότητα, βρήκε το κέρας της αμάθειας.