Για μας που συνιδρύσαμε την Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.) με το όραμα του "άλλου κόμματος", της σύγχρονης, της αδέσμευτης, της ευρωπαϊκής, της δημοκρατικής, της οικολογικής, της πατριωτικής αριστεράς και όχι ενός άλλου κόμματος της αριστεράς, η απόφαση της Κ.Ε. (17/09/11)*, αποτελεί και πρέπει να αποτελεί σταθμό στην πορεία του κόμματος.
Ξεφεύγοντας από τον μικρόκοσμο της κομματικής περιχαράκωσης, για επιβίωση και αναπαραγωγή του όποιου μηχανισμού, επιχειρείται το «άνοιγμα προς την κοινωνία».

Ως Δημόσιοι Λειτουργοί της τριτοβάθμιας ανώτατης εκπαίδευσης ζητάμε από την πολιτική ηγεσία:
- να πάψει να επιρρίπτει τα λάθη της και τις ευθύνες της στους άλλους, αναζητώντας άλλοθι για τη δικής της ανικανότητα και διαφθορά
- να πάψει να απειλεί με αντίποινα τα Πανεπιστήμια για «μη εφαρμογή των νόμων», όταν η ίδια νομοθετεί πάνω σε «γκρίζες ζώνες».
- να σταματήσει την υπονόμευση του έργου και του κύρους των ΑΕΙ προς τη κοινωνία, με τις γνωστές κατηγορίες για «συντεχνιασμό», ιδίως όταν η ηγεσία του Υπουργείου καλεί επισήμως τα διορισμένα μέλη των ποικίλων επιτροπών να δρομολογήσουν την αναγέννηση των Πανεπιστημίων από τις στάχτες τους.
- να στηρίξει με διαφανή και αξιοκρατικό τρόπο τα ΑΕΙ (χρηματοδότηση, προσωπικό) στην λειτουργία τους προς όφελος της κοινωνίας και ειδικότερα της νέας γενιάς.

Απευθύνομαι σε εσάς, αγαπητέ ανώνυμε και επώνυμε φίλε, που με τόση θέρμη υποστηρίζετε την πρωινή (χριστιανική μόνο) προσευχή στα σχολεία και τα Θρησκευτικά-Χριστιανικά ως βασικό μάθημα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Γράφτηκε π.χ. πως «αν δεν μάθουν τα παιδιά να ευχαριστούν το Θεό για το δώρο της ζωής και των αγαθών για την εξασφάλιση αυτής, πώς θα ευχαριστήσουν τον πλησίον τους;». Ασφαλώς αυτό είναι θέμα διαγωγής, επομένως, αγωγής, και την αγωγή τα παιδιά τη διδάσκονται πρωτίστως και καθοριστικά από την οικογένειά τους.

Η αφίσα που κυκλοφόρησε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου ήταν ανατριχιαστική. Μια ομάδα «επαναστατών» από αυτούς που ενδημούν στα ΑΕΙ έβγαλε λίστα προγραφών εκείνων των διδασκόντων που αντιστάθηκαν -ρητορικώς έστω- στην παρανομία τους. «Οταν φοιτητές και εργαζόμενοι», γράφουν, «επιλέγουν τον δρόμο της συλλογικής αντίστασης για μια καλύτερη ζωή, κάποιοι άλλοι (βλέπε παρακάτω) εθελοτυφλούν και επιδιώκουν το προσωπικό τους βόλεμα».