Παρατηρώ στα "παράθυρα" και στα τηλεοπτικά πάνελ παλαιούς πολιτικούς και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εχρημάτισαν λ.χ. υπουργοί στο πρόσφατο παρελθόν για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή είναι και τώρα, να "αντιδικούν" και να μας περιγράφουν πώς θα... σώσουν τη χώρα, αφού πριν την κατέστρεψαν!

...Αν το ζητούμενο είναι η διαλεκτική (για να θυμηθούμε τα παλιά) σύζευξη της προσπάθειας να αλλάξουμε τον κόσμο με τη συνειδητοποίηση ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει αν δεν καταλάβουμε τι ισχύει σήμερα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.

H χώρα αντιμετωπίζει τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας. Συνεχώς και μειώνονται οι σοβαρές φωνές του τόπου. Όποιος τολμάει να ψελλίσει κάτι διαφορετικό από το κυρίαρχο, αμέσως σπεύδουν να τον απαξιώσουν ή να του προσδώσουν δόλο. Παράδειγμα πρώτο: O πρόεδρος της Δημοκρατικής Aριστεράς, Φώτης Kουβέλης, συχνά πυκνά και πάντα με αίσθημα ευθύνης για τη χώρα, καταθέτει προτάσεις για την οικονομία, το πολιτικό σύστημα, το ρόλο που πρέπει να έχει ο δημόσιος τομέας.

Ο σ. Δ. Παπαδημούλης πρότεινε σε άρθρο του «Περί ενότητας της αριστεράς και εναλλακτικής λύσης» στην Αυγή «μια εναλλακτική προοδευτική λύση… μια συμμαχία… με κοινή πλατφόρμα Οικολόγων Πρασίνων, ΔΗΜΑΡ, το κόμμα του Δημαρά , διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, αλλά και μικρότερων δυνάμεων» και διερωτάται γιατί δεν ανταποκρίνεται η ΔΗΜΑΡ στην έκκλησή του.
Την απάντηση την πήρε την ίδια ημέρα από τα άρθρα των συντρόφων του, Θ. Καρτερού «Το αριστερό plan B» «… ότι η μόνη διέξοδος είναι μια πολιτική που συγκρούεται με τις κατεστημένες Ευρωπαϊκές στρατηγικές μέχρι και τη έξοδο από το Ευρώ» και του Γ. Τόλιου «ότι η μόνη βιώσιμη λύση για την ελληνική κοινωνία είναι η αθέτηση πληρωμών του χρέους και δει του απεχθούς…, και η ανάπτυξη μιας Ριζοσπαστικής - αριστερής Κυβέρνησης που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ….» το οποίο περιγράφει.