Οι εξελίξεις στη Σύνοδο Κορυφής επιβεβαιώνουν αυτά που φαίνονταν ως ένδειξη μέχρι πριν από λίγες ημέρες: η ευρωζώνη είναι αποφασισμένη να βγάλει από τη μέση το «πρόβλημα Ελλάδα», ώστε να επικεντρωθεί στα μεγάλα προβλήματα, όπως η Ιταλία. Από τη στιγμή που οι προθέσεις των Γερμανών έγιναν διαφανείς, όλη η φιλολογία για κατάρρευση σύμπαντος του χρηματοπιστωτικού συστήματος από την ενεργοποίηση των CDS και των δεκάδων παραγώγων προϊόντων που υποτίθεται είχαν κτιστεί πάνω σ’ αυτά, σταμάτησε. Η προγραμματιζόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σταμάτησε και τη φιλολογία περί μεταστάσεως.

Η απόφαση εξυπηρετεί ως ένα βαθμό τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Υπάρχουν, όμως, σε εκκρεμότητα τα μεγάλα ζητήματα της παρατεταμένης βαθιάς λιτότητας, της αποτελεσματικότητας και της ικανότητας των ασφαλιστικών ταμείων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους προς τους ασφαλισμένους. Δηλαδή ένα ζήτημα που αφορά στον πυρήνα της λειτουργίας του κοινωνικού κράτους.
Εξακολουθεί να είναι σε εκκρεμότητα και να παραμένει διεκδίκηση η εκκίνηση της παραγωγικής διαδικασίας.
Στο βαθμό που δεν θα πρόκειται για τεχνική βοήθεια, αλλά για μία βαριά εποπτεία, αυτή θα πρέπει να αποκρουστεί. Δεν έχει ανάγκη η χώρα από βαριά εποπτεία, ίσως έχει ανάγκη μόνο από παροχή τεχνικής βοήθειας και τεχνογνωσίας.
Η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει στην επί της ουσίας πολιτική της ενότητα, στην ουσιαστική συνοχή της. Αυτή η Ευρώπη χρειάζεται για τα κράτη μέλη της και για τους λαούς της Ευρώπης.