Κι όμως. Το πολιτικό θέμα με τις δηλώσεις Νεφελούδη που προκάλεσαν τόση φασαρία, δεν είναι η φράση «προσοχή στα καλσόν» που έγραψε στην ανάρτησή του. Δεν είναι ο μοναδικός που σκέφτεται και εκφράζεται έτσι, η χυδαιότητα δεν αποτελεί είδος σε ανεπάρκεια. Το θέμα, δεν είναι ούτε η Αριστερά από την οποία πράγματι απουσίαζαν στο παρελθόν τέτοιες συμπεριφορές. Ο Νεφελούδης είναι αριστερός (επειδή το δηλώνει;) για να έχουμε ανάλογες απαιτήσεις; Ας ρωτηθούν πρώην σύντροφοί του.

Με αφορμή τη συγκέντρωση «παραιτηθείτε» που διοργανώνεται στις 15 Ιουνίου έχει ξεσπάσει πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ συγκυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η αμηχανία της συγκυβέρνησης, ένα χρόνο μετά το κίνημα «μένουμε Ευρώπη», είναι έκδηλη μιας και νιώθει να χάνει το μονοπώλιο του πεζοδρομίου και των διαδηλώσεων που νόμιζε ότι κατείχε δια νόμου. Η στάση αυτή είναι απόλυτα κατανοητή και συμβαδίζει πλήρως με τον καταγγελτικό λόγο κυβερνητικών στελεχών που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά μεταξύ αντιπολίτευσης και κυβέρνησης στη διαχείριση πραγματικών προβλημάτων.

Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών και ο πρώην πρωθυπουργός έχουν θέση στο εγχείρημα όπως έχουν και όλες οι δυνάμεις του ευρύτερου χώρου. Απαιτείται ενότητα. Χωρίς αποκλεισμούς αλλά και χωρίς ειδική μεταχείριση κανενός. Αυτή είναι η δική μου θεώρηση. Στόχος πρέπει να είναι η μεγάλη προοδευτική παράταξη και στο πλαίσιο αυτό δεν πρέπει να επανέλθουν στο προσκήνιο διαμάχες από το παρελθόν. Με την χώρα σε αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχουν πολυτέλειες κατακερματισμού του χώρου

Οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Φίλη για την επικείμενη αντικυβερνητική διαδήλωση είναι τυπικές συριζαϊκές δηλώσεις. Συνδυάζουν την ανοησία, την πόλωση και το νέο καθεστωτισμό. Ο στιγματισμός της διαδικτυακής πρωτοβουλίας #παραιτηθείτε ως σχεδόν αντισυνταγματικής και περίπου ακροδεξιάς είναι ενδεικτικός για να καταλάβει κανείς τον τρόπο που η κυβέρνηση διαχειρίζεται τη φθορά της με όρους αυταρχικής δυσανεξίας απέναντι στην αντικυβερνητική κριτική. Το πρόσφατο πρωτοσέλιδο της προπαγανδιστικής Αυγής (10/6/2016), άλλωστε, που μιλάει για «κινήματα κατσαρόλας», επιβεβαιώνει το λατινοαμερικάνικο πειρασμό μιας μετέωρης και αντιφατικής εξουσίας, που διένυσε απότομα και ανεξέλεγκτα την απόσταση από τον κινηματικό ακτιβισμό του «δεν πληρώνω» στο κυβερνητικό σχεδιασμό του «πωλείται όπως είναι επιπλωμένο».