Οι Βρετανοί είχαν ανέκαθεν ένα κόμπλεξ απέναντι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Η ιστορία τους, από το 1689 μέχρι σήμερα, χαρακτηριζόταν πάντα από σταθερότητα. Η ηπειρωτική Ευρώπη γνώρισε αυτό το διάστημα μεγάλη αναταραχή: τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, την αποτυχία των φιλελεύθερων επαναστάσεων του 1848, την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917.

Ακουγα, χθες, τον Αλέξη Τσίπρα να ισχυρίζεται ότι «η αίσθηση της κοινής [ευρωπαϊκής] προοπτικής και του κοινού μέλλοντος δίνει τη θέση της στη δήθεν ασφάλεια της εθνικής περιχαράκωσης και στον εθνικό απομονωτισμό» και δεν πίστευα στ’ αφτιά μου. Αυτός δεν είχε κάνει, πέρυσι, ένα απολύτως διχαστικό δημοψήφισμα με αίτημα ένα γενικώς και αορίστως Οχι, για το οποίο μάλιστα ισχυριζόταν ότι «δεν είναι απλά ένα σύνθημα αλλά [η] ξεκάθαρη επιλογή του λαού για το πώς θα ζήσει την επόμενη μέρα»;

Το δημοψήφισμα της Βρετανίας και το αποτέλεσμά του ήταν μια συμπύκνωση των δραματικών αντιθέσεων της εποχής μας. Μια χώρα διαιρεμένη ως προς την επιλογή, κοινωνικά και εθνικά ρήγματα που καταλήγουν σε έναν πολιτικό δυϊσμό, μια πολιτική καμπάνια γεμάτη ψέματα - στη χώρα μάλιστα του ορθολογισμού και του εμπειρισμού -, παγκόσμιες ελίτ και Αρχές από τη Δύση και την Ανατολή που συμβουλεύουν χωρίς να ακούγονται.

Το 2005 ο γάλλος πρόεδρος Σιράκ είχε μια θαυμάσια ιδέα: η επικύρωση της νέας ευρωπαϊκής συνθήκης, του Ευρωσυντάγματος, να μη γίνει από τη γαλλική Βουλή αλλά από τον λαό, με δημοψήφισμα. Προεξοφλώντας μια εύκολη νίκη, ο Σιράκ θεωρούσε ότι το δημοψήφισμα θα ήταν μια θριαμβευτική ψήφος εμπιστοσύνης προς τον ίδιο,

Εμείς, έχοντας τις εμπειρίες μας και έχοντας διαδραματίσει σημαντικό ρόλο τον Σεπτέμβριο στη δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, σήμερα δεν θα βλέπουμε το κύμα να έρχεται και αντί να ανέβουμε σ’ αυτό, θα περιμένουμε πότε αυτό θα μας βάλει από κάτω. Ο χώρος μας καλείται να μη χάσει αυτή τη φορά το κύμα της βούλησης των πολιτών που κινούνται στο χώρο της ευρύτερης προοδευτικής και σοσιαλδημοκρατικής παράταξης. Απαιτείται η άμεση εναλλακτική λύση για υπέρβαση της κρίσης, η οποία θα υπάρξει με την ανασυγκρότηση της προοδευτικής παράταξης και έναν ισχυρό σύγχρονο ενιαίο σοσιαλδημοκρατικό φορέα.

...Προτείνουμε την συγκρότηση ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού φορέα με πανελλαδική δομή και όργανα. Η Δημοκρατική Αριστερά, οι εταίροι μας στην Δημοκρατική Συμπαράταξη, οι υπόλοιπες δυνάμεις που συμμετέχουν στην Επιτροπή Διαλόγου καθώς και δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου πρέπει να προχωρήσουμε αποφασιστικά προς τα εμπρός για έναν αυτόνομο πόλο της σοσιαλδημοκρατίας, του μεταρρυθμιστικού κέντρου και της ανανεωτικής αριστεράς. Στο πλαίσιο αυτό προτείνεται να προχωρήσουμε εντός εξαμήνου στην εκλογή επικεφαλής από τη βάση με ανοιχτή συμμετοχική διαδικασία με ανοιχτό μητρώο και χωρίς κανένα αποκλεισμό και στο Συνέδριο δημιουργίας του ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού φορέα.

Μέχρι το τέλος της διαδικασίας κεντρικό και αποφασιστικό ρόλο προτείνεται να έχει το Κεντρικό Συντονιστικό Συμβούλιο, το οποίο μπορεί να διευρυνθεί με μέλη των συλλογικοτήτων που θα συμμετέχουν στην κοινή προσπάθεια. Υποστηρικτικά και εφόσον χρειαστεί μπορεί ένα Σώμα που θα αποτελείται από τις Κεντρικές Επιτροπές των κομμάτων και των Κινήσεων και τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες να συνδράμει στην όλη διαδικασία.