Στην Προγραμματική Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (14-15 Μαΐου), άνθρωποι διαφορετικών αφετηριών, πολιτικών και πολιτισμικών αποσκευών, με τις καχυποψίες και τις ενστάσεις τους, άνθρωποι που ίσως λίγα χρόνια πριν δεν φαντάζονταν ότι θα κάθονταν δίπλα-δίπλα, όχι μόνο κάθισαν μαζί, αλλά και «βομβάρδισαν» ο ένας τον άλλον με ιδέες και προτάσεις.
Εκεί διαπίστωσαν ότι η επί 40 χρόνια απουσία μιας θεωρητικής συζήτησης για τα κοινά τους σημεία δεν τους επέτρεψε να γνωρίζουν ότι όλοι αυτοί, μαζί, αποτελούν μέλη, με διαφορετικούς βαθμούς συγγένειας, μιας μεγάλης οικογένειας, της σοσιαλδημοκρατίας. Τον ίδιο βαθμό όσμωσης δείχνει και η συζήτηση μεταξύ των μελών της Επιτροπής Διαλόγου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού.

...Η αξιολόγηση έκλεισε – ευτυχώς. Η αβεβαιότητα του χρέους, τόσο με το πλαφόν που τέθηκε στις δαπάνες εξυπηρέτησής του όσο (και κυρίως...) με την εμπιστοσύνη με την οποία, τις επόμενες ημέρες, θα περιβάλει τα ελληνικά ομόλογα ο κ. Ντράγκι, περιορίζεται κατά πολύ. Θα ήταν (έως επικίνδυνη...) αυταπάτη, όμως, να νομίσουμε ότι τα δύσκολα πέρασαν. Η χώρα έχει αναλάβει την υποχρέωση να εφαρμόσει ένα εξαιρετικά δύσκολο Μνημόνιο (που περιέχει όσα το πολιτικό προσωπικό δημαγωγώντας απέφυγε να κάνει 6 χρόνια...) και, ταυτόχρονα, πρέπει να πολεμήσει την ανεργία.