Ως γνωστόν, η δημοκρατία προϋποθέτει την ενασχόληση των πολιτών με τα κοινά. Και η ενασχόληση αυτή μοιραία οδηγεί σε διαφωνίες και συγκρούσεις επειδή όποιος έχει τη δική του άποψη για το τι συμβαίνει ή πρέπει να συμβεί καλείται να την υπερασπιστεί, απορρίπτοντας περισσότερο ή λιγότερο όλες τις άλλες. Μέχρι εδώ τίποτα τα μεμπτό.

Αν όμως οι αντιπαραθέσεις είναι συνυφασμένες με το δημοκρατικό πολίτευμα, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε ή να αφήσουμε ασχολίαστη την ποιότητα του πολιτικού λόγου που εκτοξεύεται από διαφορετικές κατευθύνσεις κακοφορμίζοντας τις πληγές μας. Γιατί μια αλάθητη ένδειξη του μεγέθους της οικονομικής κρίσης που έχει διαλύσει τη χώρα είναι και το πώς μιλάμε γι’ αυτή.

Α​​πό τη στιγμή της υπογραφής του τρίτου μνημονίου το καλοκαίρι που μας πέρασε, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που βρίσκεται υπό πίεση, αλλά και, ψυχολογικά τουλάχιστον, οι ψηφοφόροι της. Στις παρέες, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται αντικείμενο πειραγμάτων από αυτούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ιδιαιτέρως αυτούς του «Ναι» του δημοψηφίσματος, που αισθάνονται πως παίρνουν μια γλυκόπικρη εκδίκηση.

Η Ελευθεροτυπία και ο Πλουραλισμός του Τύπου και των ΜΜΕ, είναι κεντρικό δομικό στοιχείο της δημοκρατίας.Είναι βασικό κριτήριο του μορφωτικού επιπέδου ενός λαού.

Χαρακτηρίζει το κράτος δικαίου και την διαφάνεια ,στην λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης από τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του οδήγησαν για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο τη χώρα σε αδιέξοδο.

Η πρώτη ήταν η περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησης, όπου μετά από την λεγόμενη «σκληρή διαπραγμάτευση», η χώρα έφτασε κοντά στην έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, μπήκε στο καθεστώς των capital controls και δέχθηκε τεράστιο πλήγμα, η ήδη πληγωμένη οικονομία της.

Το αγαπημένο μοιρολόι στη χώρα μας είναι ότι μαστίζεται από μεγάλα προβλήματα που κάθε τόσο δημιουργούν οι εχθροί της για να την καταστρέψουν. Στην πραγματικότητα, κανένα από τα σημερινά προβλήματα, όπως το Προσφυγικό, το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, δεν έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό. Υπήρχαν εδώ και πολύ καιρό και τα τρία. Το Φορολογικό, για παράδειγμα, οξύνθηκε επειδή διαρκώς εξαγγέλλονται σχέδια για το πώς θα παταχθεί η φοροδιαφυγή στο μέλλον, αντί να συγκεντρωθούν οι δυνάμεις στους ελέγχους και στην εφαρμογή των υφιστάμενων νόμων. Μετά τα σχέδια αποδεικνύονται ανεφάρμοστα και αποσύρονται, αλλά ο χρόνος έχει χαθεί, όπως και τα έσοδα.

Το 2016 ξεκίνησε με διάχυτη ανησυχία ότι το διεθνές περιβάλλον θυμίζει έντονα την κρίση του 2007. Η εβδομάδα που τελειώνει ενέτεινε αυτές τις ανησυχίες, με διεθνείς τράπεζες να εκτοξεύονται στην πρώτη θέση της κλίμακας του φόβου (προσπερνώντας και αυτήν την καταβύθιση των τιμών πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών...), τον χρυσό να κάνει ράλι άνω του 20% από τα χαμηλά της 17ης Δεκεμβρίου και, τέλος, επιπλέον έναν κίνδυνο να συνδυάζεται με τους προηγούμενους: Τη σαφή διαφοροποίηση και διεύρυνση των spreads των ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Με την κυβέρνηση ανίκανη να κυβερνήσει, με την οικονομία να καταρρέει, με την πλειονότητα του λαού να μη συνειδητοποιεί ότι χωρίς επώδυνα μέτρα δεν θα βγούμε ποτέ από την κρίση, προβάλλει η απειλή μιας νέας εθνικής τραγωδίας. Για να αποτρέψουμε την απειλή αυτή, χρειάζεται πολιτική σταθερότητα, εθνική συνεννόηση, επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών, καθώς και ισχυροποίηση των φιλοευρωπαϊκών, μεταρρυθμιστικών προοδευτικών δυνάμεων, τις οποίες κυρίως εκφράζει σήμερα η Δημοκρατική Συμπαράταξη και δευτερευόντως το Ποτάμι.

Η πρόταση της προέδρου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και προέδρου του ΠαΣοΚ Φώφης Γεννηματά για εκλογή ηγεσίας από τη βάση αποτελεί μια ιδιαίτερα σοβαρή και αξιέπαινη πρωτοβουλία. Κινδυνεύει όμως αν δεν προϋπάρξει αυτής της εκλογής αυτό που ζήτησε ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, μια «προγραμματική συζήτηση», να πάει χαμένη.
Κακά τα ψέματα, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έβαλε δύσκολα και στον υπό συγκρότηση - και όχι ανασυγκρότηση - σοσιαλδημοκρατικό χώρο. Αυτός ο χώρος, οδηγούμενος απευθείας στην εκλογή ηγεσίας, πριν υπάρξει αυτή η «προγραμματική συζήτηση», δείχνει σαν εκείνο τον δρομέα που, ενώ ακούγεται το καμπανάκι της τελικής ευθείας,

Η υπόθεση της ενιαίας έκφρασης, του διάσπαρτου πολιτικού χώρου, που ορίζεται από την αντίθεσή του προς τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΝΑΓΚΑΙΑ από ποτέ.
Αυτό το εκφράζουν, μεμονωμένοι ενεργοί πολίτες, κινήσεις αλλά και κόμματα του χώρου.
Για την υπόθεση αυτή, μαζί με τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ στην οποία συμμετέχουν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και οι κινήσεις Πολιτών, ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ έχει θέση και ρόλο.Θα πρέπει να στοχεύσουμε, ΣΗΜΕΡΑ, να συνδιαμορφώσουμε ένα ομοσπονδιακό πολυκομματικό φορέα. Πρόκειται για ένα ευρύχωρο σχήμα, όπου διαφορετικά ρεύματα μπορούν να συνυπάρχουν, με τελικό στόχο τη σύνθεση.

«Υπάρχει μία σειρά από ανοιχτά ζητήματα, στα οποία την απάντηση δεν μπορούν παρά να δώσουν τα αρμόδια δικαστήρια, ελληνικά και ευρωπαϊκά … Το Σύνταγμα προβλέπει καταρχάς την ελευθερία της έκφρασης και ειδικότερα στο Άρθρο 15 προβλέπεται ότι πρέπει να υπάρχει πολυφωνική και αντικειμενική ενημέρωση. Άρα ένα πρώτο ζητούμενο είναι κατά πόσον αυτό διασφαλίζεται με τον ένα ή τον άλλο αριθμό αδειών. Υπάρχει επίσης και θέμα ως προς την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει κρίνει ότι καθεστώς κρατικού μονοπωλίου δεν είναι επιτρεπτό, βάσει του Άρθρου 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ... δεν μπορώ να προδιαγράψω ποιο θα είναι το δικαστικό αποτέλεσμα.»