Στην περίοδο της μακράς μεταπολίτευσης, η Ελλάδα είχε επιτύχει τρεις μείζονες οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες που εξασφάλιζαν την αταλάντευτη ευρωπαϊκή προοπτική της: η πρώτη ήταν η ένταξή της στην ΕΟΚ, η δεύτερη ήταν η ένταξή της στη συνθήκη Σέγκεν και η τρίτη ήταν την ένταξή της στην ΟΝΕ. Η πρώτη συμφωνία δεν σηματοδοτούσε απλώς την ένταξη της χώρας σε μια ενιαία οικονομική αγορά αλλά την ιστορική επιλογή μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας. Την επιλογή αυτή την περιέγραφε καλά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη σχετική αγόρευσή του: «Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα, διατηρώντας την εθνική της ταυτότητα

...Το Ποτάμι, φαίνεται – και ελπίζουμε να είναι έτσι- ότι συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να συνεχίσει την μοναδική του πορεία. Θα πρέπει να αναζητήσει συμμάχους για τη δημιουργία μιας νέας συσπείρωσης, που να αποτελεί πραγματική εναλλακτική πρόταση στα αδιέξοδα που οδήγησε ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και τις πολιτικές που προτείνει η κεντροδεξιά του Κυρ. Μητσοτάκη. Και όπως σωστά επισημαίνει ο έμπειρος πολιτικός Σπύρος Λυκούδης, «αυτή η συσπείρωση πρέπει να κοιτάει προς τα αριστερά».