Δεν ξαφνιάστηκα όταν διάβασα τη δήλωση του Νίκου Βούτση ότι πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές «είχαμε αυταπάτες». Ανάλογες, αλλά όχι τόσο σαφείς ομολογίες έχουν γίνει κι από άλλους.
Επιπλέον, ένας ευφυής και έμπειρος πολιτικός σαν τον πρόεδρο της Βουλής ξέρει ότι από ένα σημείο και μετά η αναγνώριση μιας εξόφθαλμα δυσάρεστης πραγματικότητας συχνά κοστίζει λιγότερο από την άρνησή της.
Δεν αποκλείεται επίσης, όπως έχει επισημανθεί, η δήλωση Βούτση να εντάσσεται σε μια γενικότερη επικοινωνιακή τακτική, με απώτερο στόχο την εκλογίκευση των υποχωρήσεων που ήδη έκανε και θα αναγκαστεί να ξανακάνει η κυβέρνηση.

«Σε περίπτωση Brexit, η ΕΕ θα πρέπει να βρει τρόπο να επιτύχει μια συμφωνία για τη σχέση της με τη Βρετανία, χωρίς να φανεί αδύναμη στα υπόλοιπα 27 κράτη-μέλη» λέει στο «Βήμα» ο Τιμ Ολιβερ, συνεργάτης του ερευνητικού κέντρου LSE IDEAS της London School of Economics και ειδικός στις σχέσεις Βρετανίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Νομίζω ότι τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα τη σημερινή κατάσταση της χώρας από τις εικόνες των εξαντλημένων προσφύγων που περιπλανώνται στους δρόμους και στις πλατείες της.

Η διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες ξέρουν πού θέλουν να πάνε. Η χώρα, όχι.

Επί της ουσίας, η κυβέρνηση έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη συνεχίζονται, τα ελληνικά νησιά δέχονται πάνω από 4000 πρόσφυγες και μετανάστες ημερησίως, από την Ελλάδα προς την υπόλοιπη Ευρώπη πηγαίνουν μόνο 150 περίπου άτομα ημερησίως προς το παρόν και οι πολιτικές ηγεσίες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν την κατάσταση χωρίς σχέδιο, ενιαία στάση και προοπτική.