Η συνάντηση της κυρίας Γεννηματά με τον κ. Θεοδωράκη αποτελεί το πρώτο αλλά σημαντικό βήμα για την έναρξη των διεργασιών για τη δημιουργία ενός μεγάλου προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού φορέα. Από τη στιγμή που οι δυο πλευρές κάθισαν στο τραπέζι, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Όποιος, δηλαδή, «σπάσει» την προσπάθεια θα είναι υπόλογος στα μάτια των προοδευτικών πολιτών που έχουν κουραστεί με τους παράλληλους μονολόγους, τα μαγαζάκια, τις προσωπικές στρατηγικές. Από εδώ και πέρα θα ισχύει το «όποιος δεν μπορεί ας μείνει πίσω»!

Πριν από τέσσερις μήνες, η Δημοκρατική Συμπαράταξη τόνιζε σε σχόλιό της: «Οι ραγδαίες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και το προσφυγικό, είναι κρίσιμα θέματα που αφορούν τα εθνικά μας συμφέροντα και σε αυτά επιβάλλεται να επιδιωχθεί η μέγιστη εθνική συνεννόηση», υπενθυμίζοντας ότι έχει έμπρακτα αποδείξει ότι είναι υπέρ του διαλόγου και της συνεννόησης.
Θα ήθελα ευθύς εξ αρχής να δηλώσω ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη, – και για να μείνω στον πολιτικό χώρο στον οποίο μετέχω, η ΔΗΜΑΡ – εκτιμά εξαιρετικά την εχέφρονα, τη νουνεχή, τη συνετή αρθρογραφία, αλλά και κάθε πράξη που τη χαρακτηρίζουν οι παραπάνω ιδιότητες, στα προβλήματα του μεταναστευτικού, του προσφυγικού και της τρομοκρατίας.

Το έδαφος της Κεντροαριστεράς και του προοδευτικού Κέντρου το διασχίζουν όχι ένα, αλλά δύο ποτάμια και περισσότεροι παραπόταμοι που τεμαχίζουν τη γεωπολιτική ενότητα του χώρου. Η επαρκής ύδρευση μπορεί να τροφοδοτεί τη γονιμότητα ιδεών, πρωτοβουλιών και προτάσεων, αλλά χωρίς γέφυρες δεν μπορούν να αξιοποιηθούν και ο τόπος αυτός δεν μπορεί να προκόψει.
Τέτοιες γέφυρες προσπάθησαν να κτίσουν το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου με την Ελιά και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γενημματά με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Άλλοι πάλι προσπάθησαν να τις γκρεμίσουν είτε με διασπάσεις είτε με προσωπικές στρατηγικές και υπέρμετρες φιλοδοξίες. Γέφυρες προσπάθησε να κτίσει και Το Ποτάμι, μόνο όμως με την κοινωνία, χωρίς τελικά ιδιαίτερη επιτυχία.

Σε αντίθεση με όσα πολλοί θεωρούν περί σκληρής διαπραγμάτευσης και δήθεν κόκκινων γραμμών για τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες, η κυβέρνηση φαίνεται να εφαρμόζει πιστά το δόγμα του Χότζα με μόνο στόχο την παραμονή στην γλυκιά καρέκλα της εξουσίας.

Όσο πιο πολλά ακούγονται στα ΜΜΕ για άγριες περικοπές, επώδυνες μειώσεις εισοδημάτων και υπέρογκες αυξήσεις φόρων τόσο πιο πολύ εξυπηρετούν τώρα την επικοινωνιακή στρατηγική της θολούρας και της αδιαφορίας για τα πάντα που σκεπάζει όλα τα λάθη και τις αδυναμίες των κυβερνητικών επιλογών σε μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων της καθημερινότητας

“Η σοσιαλδημοκρατία πάντοτε θα αντιμάχεται, τόσο την κοινωνική αναλγησία της δεξιάς, που στον πυρήνα της έχει μόνο αριθμούς, όσο και τα εθνολαϊκιστικά μορφώματα που δεν ξέρουν να μετρούν καν. Δεν παραβλέπω και δεν αποσιωπώ ότι, οι ανεπαρκέστατοι που μας κυβερνούν, έκαναν παντιέρα τις παθογένειες του ΠΑΣΟΚ στην μακρά πορεία εξουσίας: λαϊκισμό, υποσχεσιολογία, ρουσφέτια, τακτικισμούς, αλαζονεία, αποξένωση από την κοινωνία, λειτουργία στη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Αν απαρνηθούμε εμπράκτως τα παραπάνω, αναδύεται ξεκάθαρη η όψη ενός σύγχρονου πολιτικού φορέα που εκφράζει τις δυνάμεις της κοινωνίας που θέλουν και μπορούν να ξαναχτίσουν τη χώρα”

Αμέσως μετά την τρομοκρατική φρίκη από το αιματοβαμμένο χτύπημα στις Βρυξέλλες, πολλοί και διάφοροι —φανατικοί και δογματικοί— θυμήθηκαν τις σταυροφορίες, την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό, την «εξαγωγή της δυτικής δημοκρατίας» κλπ. Η Ευρώπη, λένε, πληρώνει για τα κρίματά της, καθώς κουβαλάει πίσω της, ως θύτης, αιώνες βίαιης καταπίεσης. Το επιχείρημα είναι γνωστό. Σύμφωνα με την άποψη τους, το αίμα πρέπει να πληρώνεται με αίμα, και μάλιστα ετεροχρονισμένα και αναδρομικά∙ σα να πρόκειται για μια βεντέτα που έχει ως εύκολο άλλοθι την Ιστορία και ως εφιαλτική υπόσχεση το χαλιφάτο του ISIS.

Προσωπικώς, πιστεύω ότι η αποδοχή της μαντίλας, κάθε παράδοσης και κάθε συμβόλου καταπίεσης και υποταγής, βρίσκεται στον αντίποδα των κατακτήσεων της κουλτούρας της χειραφέτησης του 20ού αιώνα. Η μαντίλα δεν αναδεικνύει το σώμα. Το υποτάσσει, το κρύβει. Το διαλύει. Καταργεί τις κατακτήσεις του μοντερνισμού. Κι αυτό δεν είναι έθνικ πινελιά.

Στις 19 Ιουνίου 1874 ο δεκαεννιάχρονος Άγγλος στρατιώτης Ουίλιαμ Μίλς ακούμπησε το τουφέκι του και το σπαθί του σε μια πέτρα, έβγαλε τη στολή του και έπεσε στα νερά του Ιονίου, στην Κέρκυρα, να δροσιστεί. Δέχθηκε φονική επίθεση από ένα καρχαριοειδές, το οποίο τον κατασπάραξε. Δύο χρόνια αργότερα ο Διονύσιος Σολωμός ολοκληρώνει το ποίημα «Ο Πόρφυρας», ο Καρχαρίας δηλ. στην κερκυραϊκή διάλεκτο. Όπως μας πληροφορεί ο φίλος του, πρώτος βιογράφος και επιμελητής του ανέκδοτου έργου του Σολωμού, Ιάκωβος Πολυλάς, στα «Προλεγόμενα» της πρώτης έκδοσης του έργου του Σολωμού: «Προς έναν φίλο του, ο οποίος του επαρατήρησε ότι το έθνος ήθελε δεχθεί καλύτερα ένα ποίημα εθνικό, απάντησε ευθύς: Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές».

Όταν το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ανέβηκε στην επινίκια εξέδρα του ΣΥΡΙΖΑ εκεί στην Κοραή, για να εναγκαλιστεί τον Αλέξη Τσίπρα, ένα σύγκρυο διαπέρασε τον κόσμο της Αριστεράς. Ήταν το μόνο που δεν θα ήθελε να δει εκείνη τη νύχτα. Μπορεί να καταλάβαινε (ή να ανεχόταν) «τις συμμαχίες της ανάγκης», τις πρότερες και τις επικείμενες, όχι όμως κι ώς εκεί. Όχι και να εμφανίζεται εικόνα πολιτικής ταύτισης με τον Καμμένο. Όχι και να «υποχρεώνονται» οι αριστεροί να χειροκροτούν από κάτω τον παράταιρο εναγκαλισμό. Από πού κι ως πού;

Το «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι» δεν πρέπει να το εγκαταλείψουμε μπροστά στις δυσκολίες, γιατί θα μας οδηγήσει μελλοντικά σε μεγαλύτερες, ανυπέρβλητες δυσκολίες. Το «γίνε σαν και εμένα» είναι πρόσκληση εθελούσιας ισοπέδωσης.

Η λέξη «συλλογικότητα» δεν καταγράφεται στο λεξικό Δημητράκου, το επίτομο. Δεν καταγράφεται ούτε στο λεξικό Μπαμπινιώτη. Καταγράφεται όμως στο λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, με τη σημασία του «συλλογικού» – «η συλλογικότητα της ευθύνης». Η λέξη, συνήθως στον πληθυντικό, καταγράφεται σε πανό και προκηρύξεις ομάδων που δρουν στην επικράτεια των Εξαρχείων και των πέριξ δρόμων.

Οταν ο Πάνος Καμμένος έκανε πως μαζεύει τα μπογαλάκια του για να εγκαταλείψει την κυβέρνηση επειδή ο Γιάννης Μουζάλας εκστόμισε τη λέξη «Μακεδονία» αντί ΠΓΔΜ, στο μυαλό μου ήρθαν κάποια αποστάγματα λαϊκής σοφίας που αρμόζουν στον ΣΥΡΙΖΑ: «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς», «ήθελές τα κι έπαθές τα» και «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες». Τελικά, οι προβλέψεις των ψύχραιμων επιβεβαιώθηκαν.

Αν και μέχρι στιγμής πολλά εικάζονται, ο αρχηγός των ΑΝ.ΕΛΛ. μάλλον το πήρε πίσω και η κυβέρνηση θα συνεχίσει κουτσά στραβά τον δρόμο της.