Είναι φανερό, το τελευταίο διάστημα, ότι η πολύπλευρη κρίση που ταλανίζει εδώ και πολύ καιρό τη χώρα μας έχει πλήξει βαριά και τις Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές (Α.Δ.Α.), δηλαδή έναν από τους πλέον σημαντικούς θεσμούς που κατοχυρώθηκαν συνταγματικά με την αναθεώρηση του 2001.

Οι Α.Δ.Α. ιστορικά αποτέλεσαν μια πρώτη σοβαρή προσπάθεια των εθνικών κρατών αφ’ενός μεν να αντιμετωπίσουν γραφειοκρατικές και πελατειακές παρεκτροπές του κράτους αφ’ετέρου δε να καθιερώσουν ισχυρά θεσμικά αντίβαρα απέναντι σε πανίσχυρες ιδιωτικές εξουσίες, οι οποίες, διαθέτοντας μέσα πρωτοφανούς εμβέλειας και αποτελεσματικότητας, απειλούν ευθέως πλείστα όσα ατομικά δικαιώματα.

Αυτή την περίοδο διανύουμε τη δεύτερη φάση διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπου μετά την υπογραφή της συμφωνίας, του αχρείαστου 3ου Μνημονίου και την οικονομική κατάρρευση, έχουμε μεταβεί πλέον στο στάδιο της σήψης της χώρας. Βιώνουμε από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και έπειτα μια αργή αλλά μεθοδική αποσύνθεση των θεσμών – των πυλώνων δηλαδή της Δημοκρατίας- μέσω ωμών παρεμβάσεων της κυβέρνησης, τις οποίες σπεύδει να δικαιολογήσει με την επαναφορά στο δημόσιο λόγο των πιο αντιαισθητικών συνθημάτων της μεταπολίτευσης και ενός υπόκωφου ρεβανσισμού.