Στις 19 Ιουνίου 1874 ο δεκαεννιάχρονος Άγγλος στρατιώτης Ουίλιαμ Μίλς ακούμπησε το τουφέκι του και το σπαθί του σε μια πέτρα, έβγαλε τη στολή του και έπεσε στα νερά του Ιονίου, στην Κέρκυρα, να δροσιστεί. Δέχθηκε φονική επίθεση από ένα καρχαριοειδές, το οποίο τον κατασπάραξε. Δύο χρόνια αργότερα ο Διονύσιος Σολωμός ολοκληρώνει το ποίημα «Ο Πόρφυρας», ο Καρχαρίας δηλ. στην κερκυραϊκή διάλεκτο. Όπως μας πληροφορεί ο φίλος του, πρώτος βιογράφος και επιμελητής του ανέκδοτου έργου του Σολωμού, Ιάκωβος Πολυλάς, στα «Προλεγόμενα» της πρώτης έκδοσης του έργου του Σολωμού: «Προς έναν φίλο του, ο οποίος του επαρατήρησε ότι το έθνος ήθελε δεχθεί καλύτερα ένα ποίημα εθνικό, απάντησε ευθύς: Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές».

Όταν το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ανέβηκε στην επινίκια εξέδρα του ΣΥΡΙΖΑ εκεί στην Κοραή, για να εναγκαλιστεί τον Αλέξη Τσίπρα, ένα σύγκρυο διαπέρασε τον κόσμο της Αριστεράς. Ήταν το μόνο που δεν θα ήθελε να δει εκείνη τη νύχτα. Μπορεί να καταλάβαινε (ή να ανεχόταν) «τις συμμαχίες της ανάγκης», τις πρότερες και τις επικείμενες, όχι όμως κι ώς εκεί. Όχι και να εμφανίζεται εικόνα πολιτικής ταύτισης με τον Καμμένο. Όχι και να «υποχρεώνονται» οι αριστεροί να χειροκροτούν από κάτω τον παράταιρο εναγκαλισμό. Από πού κι ως πού;