Με μεγάλο ενδιαφέρον, όπως πάντα, διάβασα το άρθρο του Τάσου Παππά το περασμένο Σάββατο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Αστόχαστη τακτική». Συνοπτικά και με την ελπίδα ότι αποδίδω σωστά τα λόγια του, ο φίλτατος Τάσος υποστηρίζει ότι οι περιστάσεις δεν ευνοούν τους λεονταρισμούς, τις μεγαλοστομίες και τους βολονταρισμούς περί κόκκινων γραμμών για τις συντάξεις.

Στο πρόσφατο παρελθόν η κυβέρνηση θα μπορούσε όντως να είχε πετύχει μια καλύτερη ρύθμιση αξιοποιώντας τα εξής δύο πλεονεκτήματα: η κοινωνία ήταν έτοιμη να δεχτεί θυσίες υπό τον όρο ότι τα βάρη θα μοιράζονταν πιο δίκαια. Ταυτόχρονα η αντιπολίτευση, με βεβαρημένο το πολιτικό της μητρώο, δεν είχε τα μούτρα να την επικρίνει.

Εντάξει, το έχουμε ξαναδεί και ξαναπεί, κάθε φορά όμως επανέρχεται το ίδιο στενόχωρο συναίσθημα. Η Κύπρος βγαίνει από το Μνημόνιο, η Ελλάδα μπαίνει στο τρίτο. Μένουμε πια η μόνη χώρα σε Μνημόνιο. Κομμάτι δύσκολο να σε κάνει περήφανο αυτή η «μοναδικότητα». Εθνική μοναξιά ασφαλώς, λόγω εθνικής αφροσύνης όμως.

Η πιο συνηθισμένη κατηγορία είναι: «Προσβολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Κοντά 2.000 άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο βρέθηκαν στα δικαστήρια με αυτήν την κατηγορία, αντιμέτωποι με ποινές φυλάκισης μέχρι και τέσσερα χρόνια.

Έφθασε η ώρα για σταθερά βήματα μπροστά από όλους με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος. Στην ΔΗΜΑΡ και στην Δημοκρατική Συμπαράταξη είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε μπροστά. Στόχος μας είναι να δυναμώσουμε και να διευρύνουμε τη συμπαράταξη πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στα αδιέξοδα της πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης και στις συντηρητικές πολιτικές της ΝΔ. Με ανοιχτή πρόσκληση συμμετοχής σε όλους τους δημοκράτες και προοδευτικούς πολίτες. Να διαμορφώσουμε όλοι μαζί με ανοιχτό διάλογο το νέο προοδευτικό σχέδιο για την χώρα και το μέλλον της.