Οσοι κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση ότι, με την πολιτική της ή με τις δηλώσεις της πρώτης υπουργού Μετανάστευσης, προκάλεσε τη σημερινή προσφυγική κρίση και «προσκάλεσε» τα καραβάνια των δυστυχισμένων, προφανώς δημαγωγούν. Οι ροές μεταναστών και προσφύγων είχαν αρχίσει να ενισχύονται ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2014, πολύ πριν εμφανιστεί επί σκηνής η Τασία Χριστοδουλοπούλου.

Μεταξύ των δεινών που καθημερινά επισωρεύει η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (με την ευγενική σύμπραξη των «κεντροδεξιών» Ανεξάρτητων Ελλήνων) είναι και η πλήρης απαξίωση της Αριστεράς.

Το δόγμα Μπαλτά εναντίον της αριστείας υλοποιείται με την κατάληψη περίοπτων θέσεων από ανθρώπους που ως μόνο τους προσόν προβάλλουν τη συμμετοχή στην «εξέγερση» του 2008 ή το γεγονός ότι οι παππούδες τους είχαν ίσως λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση.

Εδώ που φθάσαμε δεν βοηθάει η απόδοση και ο επιμερισμός ευθυνών. Οι συμφωνίες της Ε.Ε. πρέπει να τηρηθούν γιατί τρίζουν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Στην προηγούμενη Σύνοδο συμφωνήθηκε να μην κλείσουν τα σύνορα και όμως η συμφωνία δεν τηρήθηκε. Οι χώρες της Ε.Ε. συμφώνησαν να δεχθούν 160.000 πρόσφυγες με το σύστημα της μετεγκατάστασης και παρόλα αυτά δεν έχουν δεχθεί παρά ελάχιστους. Η χώρα μας βρέθηκε για μια ακόμη φορά απροετοίμαστη να κυνηγά να αποτρέψει εφιαλτικά τετελεσμένα. Η ελληνική κυβέρνηση αντιμετώπισε με επιπολαιότητα το προσφυγικό. Υπάρχουν αυταπάτες και πρόχειρη αντιμετώπιση του ζητήματος.

Ολοένα και περισσότερο γίνεται εμφανές ότι η κυβέρνηση αδυνατεί να κάνει ευρηματική χρήση των μηχανισμών διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή, ακόμη, εμφανίζεται να αγνοεί πλήρως ορισμένους από τους μηχανισμούς αυτούς και τη διαπραγματευτική τους αξιοποίηση. Τα συμπτώματα πολλαπλασιάζονται.