Η διαμάχη για το ασφαλιστικό επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά το γνωστό ρητό: «Οποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες». Το αντιμνημονιακό μπλοκ είχε καθοριστική συμβολή, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην παραλυτική αδυναμία της χώρας να συζητήσει ήρεμα (πόσο μάλλον να επιλύσει) ένα από τα προβλήματα που από τότε υπέσκαπταν την ευημερία της και την κοινωνική συνοχή της.

Η διάσκεψη κορυφής των ηγετών των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) με την Τουρκία που πραγματοποιείται αύριο, 7 Μαρτίου, στις Βρυξέλλες μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη για την πορεία της ΕΕ. Η διάσκεψη θα πρέπει να αποφασίσει πακέτο μέτρων για την υλοποίηση του Σχεδίου Δράσης που έχει συμφωνηθεί με τη χώρα αυτή για την ανακοπή των προσφυγικών / μεταναστευτικών ροών.

Ας αρχίσουμε με ένα πρόβλημα. Το κόστος μιας μπάλας και ενός μπουκαλιού είναι μία λίρα και 10 πένες. Αν το κόστος του μπουκαλιού είναι ίσο με μια λίρα συν το κόστος της μπάλας, ποια είναι η τιμή του μπουκαλιού;

Μπράβο. Το βρήκατε. Είναι 5 πένες. Ανήκετε στην κατηγορία των κερδισμένων, που αντιστοιχεί στους μισούς από τους παίκτες.

Η πρόταση του επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρου Θεοδωράκη για το «Κοινοβούλιο του Κέντρου» αντιμετωπίστηκε με καχυποψία. Επειδή αδιαφορώ για τις προθέσεις - δεν τις ξέρω και ούτε θέλω να τις ξέρω άλλωστε -, δεν θα ασχοληθώ με τα κίνητρα αυτής της πρότασης. Δεν είναι άλλωστε αυτές το αδύνατο σημείο της. Η απουσία των κομμάτων είναι αυτό. Ο επικεφαλής του Ποταμιού αποκλείοντας τα πολιτικά κόμματα από τον διάλογο δεν πετάει την μπάλα στην εξέδρα, δείχνει πως θέλει να παίξει χωρίς μπάλα.

Αυτό που διακυβεύεται στο επικείμενο δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασιλείου για το αν θα παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) είναι η φύση της ίδιας της Ενωσης. Το Λονδίνο θέλει μια διαφορετική Ευρώπη από αυτήν που αντιπροσωπεύει σήμερα η ΕΕ. Προτιμά μια Ευρώπη που θα αποτελείται μόνο από μια κοινή αγορά.

Παρά τη σημαντική αύξηση των φόρων πέρυσι, τα έσοδα του κράτους δεν αυξήθηκαν. Με μία εξαίρεση: τα έσοδα από τους φόρους των μισθωτών. Για την ακρίβεια βέβαια, από την υπερφορολόγηση μιας μερίδας τους, αφού 267.000 φυσικά πρόσωπα (3% του συνόλου) κατέβαλαν το 42% των φοροεσόδων! Τ

Στη δεκαετία του 1990 ένα μεγάλο προγραμματικό κύμα, με επίκεντρο τις επεξεργασίες του «Τρίτου Δρόμου», επηρέασε όλα τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης. Αυτό το κύμα επέφερε μια έκρηξη πανεπιστημιακών και μη μελετών και αναλύσεων. Εκτοτε, παρά τα δραματικά γεγονότα της περιόδου 2007-2016, το ενδιαφέρον για αυτή την ιστορική πολιτική δύναμη, παρότι πάντοτε ενεργό, έχει υποχωρήσει.

Χάσαμε έξι χρόνια, αποφεύγοντας να κάνουμε το οφθαλμοφανές, την ταχεία εφαρμογή των Μνημονίων. Το πρώτο, το πιο εύκολο, το οδήγησαν στα βράχια η ανεπάρκεια της κυβέρνησης, ο ακραίος πολιτικός τυχοδιωκτισμός σύσσωμης της τότε αντιπολίτευσης και η συμφωνία της Ντοβίλ (Οκτώβριος 2010). Το δεύτερο ξεκίνησε υπονομευμένο από την καταστροφική δικομματική δημαγωγία περί «αναδιαπραγμάτευσης» και, αφού «σκίστηκε σελίδα σελίδα», πετάχτηκε στα σκουπίδια του πολιτικού κόστους. Ακολούθως, χάσαμε το 2015, με τις «ανοησίες Βαρουφάκη» – όπως πρόσφατα είπε ο πρωθυπουργός. Και χάσαμε το 2015, γιατί οι ανοησίες του επιλεγμένου από τον πρωθυπουργό υπουργού Οικονομικών ήταν η κυβερνητική πολιτική – όσοι διαφωνούσαν ήταν «συμβιβασμένοι» ή «δεξιοί».