Η Ειδομένη είναι μια ιστορία μεγάλης εθνικής ντροπής. Η συγκυρία, ωστόσο, αναδεικνύει δύο μείζονα θέματα, τα οποία αίρονται πάνω ακόμα και από αυτή την ανθρωπιστική τραγωδία που συμβαίνει εκεί: ποιοι είναι αυτοί οι «αλληλέγγυοι» και ποιος είναι, εν τέλει, ο ρόλος του κράτους;

Στην Αγρια Δύση σκότωναν τα άλογα όταν γερνούσαν. Στο σημερινό θλιβερό κόσμο της ελληνικής καθεστωτικής Συριζαίϊκης αντίληψης, καθετί φρέσκο που βελτιώνει την αποδοτικότητα της Δημόσιας Διοίκησης, προσελκύει επενδυτές και αυξάνει την απόδοση του ιδιωτικού τομέα, αντιμετωπίζεται ως εχθρός που πρέπει να εξαφανιστεί μόλις (ή ακόμα καλύτερα πριν ακόμα) γεννηθεί.

Και ξαφνικά, εκεί που ζούσαμε ευτυχισμένοι και χωρίς προβλήματα, μας προέκυψε «μακεδονικό» και τάραξε την γαλήνη όλης της χώρας. Μια υπόθεση που ενώ μας ταλαιπωρεί εδώ και 25 χρόνια και κοντεύαμε να την ξεχάσουμε, τα καταφέραμε έτσι ώστε να μην εκπληρωθεί το ρηθέν του γηραιού Μητσοτάκη.

Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και την διακυβέρνηση της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γίνετε ξεκάθαρο πλέον σε όσους κινούνται στις παρυφές του μεσαίου χώρου, η αναγκαιότητα δημιουργίας ενός ευρύτερου συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, κινήσεων πολιτών και προσωπικοτήτων από τον χώρο της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και του μεταρρυθμιστικού κέντρου με στόχο την ενιαία έκφραση και παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.