Η ΝΔ καταλαμβάνει την πρώτη θέση με 25%, η ΔΗΜΑΡ τη δεύτερη με 15,5%, την τρίτη ο ΣΥΡΙΖΑ με 12%, ακολουθεί το ΚΚΕ με 11,5%, πέμπτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ με 11%, 6,5% παίρνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, 4% ο ΛΑΟΣ, 3,5% οι Οικολόγοι, 3% η Χρυσή Αυγή, 2% η ΔΗΣΥ, 1% το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και 5% παίρνουν τα λοιπά κόμματα.

Η σημερινή κρίση δεν είναι απλά οικονομική. Είναι κυρίως κρίση πολιτική και ως τέτοια μόνο με πολιτικές λύσεις μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με μια πολιτική απόφαση μπορούμε να γυρίσουμε στην εποχή της αφθονίας αλλά ότι πρέπει να πάρουμε όλα εκείνα τα διαρθρωτικά μέτρα που θα αλλάξουν ριζικά το μοντέλο ανάπτυξης που έχουμε ακολουθήσει μέχρι σήμερα. Ένα μοντέλο που είναι και αναποτελεσματικό, και σπάταλο και, κυρίως, κοινωνικά άδικο.
Επειδή η λύση πρέπει να είναι πολιτική, χρειάζεται νηφάλιος πολιτικός διάλογος ανάμεσα σε πραγματικές εναλλακτικές προτάσεις και η επιλογή από τον λαό εκείνης ή εκείνων που θεωρεί πιο ενδεδειγμένες.

Κατ’ αρχήν η είδηση. Η ΠΝΟ προγραμματίζει απεργιακές κινητοποιήσεις, διαμαρτυρόμενη - δικαίως- για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις των ναυτικών. Η ναυτιλία γενικά, η ναυτεργασία ειδικότερα, συντηρώντας σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό και διαχρονικά την εθνική οικονομία διεκδικεί μία διακριτή αντιμετώπιση από την κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά οι αγρότες. Η μη έγκαιρη μεταφορά αγροτικών προιόντων συνεπάγεται οικονομική καταστροφή για τους παραγωγούς.Οι αγρότες της Κρήτης μάλιστα θέτουν το ζήτημα ευθέως με επιστολή τους προς το δ.σ. της ΠΝΟ

Οι πολιτικές δυνάμεις, ενόψει και των εκλογών, δεν μπορεί παρά να τοποθετούνται απέναντι στους όρους της δανειακής σύμβασης, του νέου Μνημονίου, αφού αυτοί καθορίζουν ένα ορισμένο πλαίσιο άσκησης πολιτικής για τα επόμενα χρόνια.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δηλώνουν ότι οι όροι της σύμβασης θα τηρηθούν κατά γράμμα. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η ΔΗ.ΣΥ. Δηλαδή, θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική των οριζόντιων περικοπών και της άδικης κατανομής των βαρών, που προβλέπεται να ενταθεί και με νέα μέτρα από τον προσεχή Ιούνιο. Είναι ο δρόμος της συντηρητικής προσαρμογής των δυνάμεων του λεγόμενου μνημονιακού τόξου.

Από τη μια, η εποχή στην οποία ζούμε και θα ζήσουν τα παιδιά μας. «Επαναστατική» λόγω της κλίμακας και του εύρους των αλλαγών. Οι τεχνολογικές καινοτομίες, για παράδειγμα: μεταμορφώνουν το πώς σκεφτόμαστε, εργαζόμαστε, διασκεδάζουμε και σχετιζόμαστε μεταξύ μας.

Από την άλλη, η κρίση και η ύφεση. Με τις χρηματοπιστωτικές φούσκες, που τροφοδοτούσαν την υπερκατανάλωση και την υπερπαραγωγή σε ολόκληρο τον κόσμο, και στη χώρα μας. Και τα υψηλότερα στα χρονικά παγκόσμια επίπεδα ανεργίας στους νέους ανθρώπους, μεταξύ 15-24 χρονών.

...Πιστεύω ότι η διεκδίκηση του αριστερού πολιτικού λόγου δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην φιλοδοξία διεκδίκησης ενός κοινωνιστικού οράματος. Έχει άραγε όραμα η Δημοκρατική Αριστερά και ποιο είναι αυτό; Έχοντας συμμετάσχει από την πρώτη στιγμή στη δημιουργία της, θα έλεγα ότι η ΔΗΜΑΡ έχει σκιαγραφήσει το πλαίσιο ενός νέου οράματος, αλλά η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί. Αυτό για κάποια μέλη, που στην αγωνία τους να βρουν γρήγορη απάντηση στην κρίση τείνουν να ξεχνάνε αυτόν τον ευγενή στόχο, δεν αποτελεί προτεραιότητα.