Το πρωί συζητούσαμε για τη σημασία του δημόσιου χώρου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, με τον φίλο και συνάδελφο Λάμπρο Τσουκνίδα. Παρασκευή και είχε μυρίσει (επιτέλους) άνοιξη. Το απόγευμα στο facebοok, σε μια σπάνια για μένα κρίση σχετικού «κολήμματος», συνομιλούσα με ένα φίλο για τη σημασία της υπό όρους εμπορικής αξιοποίησης, «ως ασπίδα προστασίας», χώρων όπως ο παλιός σταθμός του ΟΣΕ που παραχωρείται πλέον στο δήμο Πειραιά. Φόβοι ότι μπορεί να μετατραπεί σε άλλη μία πανάκριβη καφετέρια, φόβοι ότι αν δεν υπάρξει (και) λελογισμένη εμπορική χρήση θα τον (ξανα)φάνε τα ποντίκια.

Η περίπτωση της Ελλάδας κινητοποιεί την ευρωπαϊκή κοινωνία. Αλλά και κάποιες νέες πραγματικότητες και νέες ισορροπίες, διακρατικές και πολιτικές, φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται ή να κυοφορούνται στην Ευρώπη, οι οποίες θα μπορούσαν να αλλάξουν το εδώ και χρόνια αποδεκτό πρότυπο πολιτικής/στρατηγικής για τη διαχείριση της κρίσης στην ευρωζώνη.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Ελληνες και η κυβέρνησή τους μας λέει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η Ευρώπη και για τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Οι τεχνοκράτες ηγέτες της Ελλάδας έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του λαού, ο οποίος εξεγείρεται επειδή οι όροι για τη βοήθεια από την υπόλοιπη Ευρώπη είναι τόσο σκληροί ώστε η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα στο μέλλον χωρίς μια τέτοια «βοήθεια».

Την περασμένη εβδομάδα, παράλληλα με τις λοιδορίες κατά της χώρας μας του κ.Σόιμπλε και των συμμάχων του από τις χώρες-δορυφόρους, υπήρξε μια νέα, ελπιδοφόρα για την Ελλάδα, εξέλιξη. Για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, σημαντικές ευρωπαϊκές προσωπικότητες από ένα πλατύτατο φάσμα πολιτικών δυνάμεω, εκφράστηκαν με σαφήνεια κατά της ασκούμενης έναντι της Ελλάδας πολιτικής. Στο ευρωκοινοβούλιο και αλλού, Σουλτς, Σβόμποντα, Κον-Μπεντίτ, Φερχόιγκεν, αλλά και Φερχόφσταντ, Μόντι και Λεβί, προσέθεσαν τις φωνές τους σ’ αυτές των Σμιτ, Ολλάντ, Ντελόρ και αρκετών άλλων, για να καταγγείλουν τόσο την ουσία της πολιτικής της τρόικας