“…Το ζήτημα είναι η προσπάθεια να έχει απεύθυνση στην κοινωνία και να μπορεί να βρει οπαδούς. Αν δεν υπάρχει κόσμος να στηρίξει το εγχείρημα τότε είναι προφανές ότι αυτό αφορά μόνο τους «συγκλητικούς» και καθόλου τη Ρώμη. Για αυτό- όπως έχω επισημάνει επανειλημμένως- οι μεγάλες συμμαχίες δεν δημιουργούνται μέσα από συμφωνίες κορυφής και διεργασίες πίσω από κλειστές πόρτες. Αντιθέτως προκύπτουν μέσα από τη ζύμωση της ίδιας της κοινωνίας, μέσα από τις ανάγκες των πολιτών να βρουν πολιτική έκφραση. Εν τέλει, το εγχείρημα της ανασύνταξης του Κέντρου θα κριθεί από την ικανότητα να πείσει ότι έχει αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης…”

«Πρώτη φορά αριστερά». Ένα ευφάνταστο σχόλιο, που ήταν γενικότερα στην αρχή αποδεκτό, μάλλον και ευχάριστο, δυστυχώς μεταμορφώθηκε σιγά-σιγά σε παρωδία. Κι όχι άδικα εν πολλοίς. Κάθε αρθρογράφος, μπρος στο πρόβλημα να προσφέρει στο μεγάλο κοινό ένα μίτο πορείας μέσα στο πυκνό δάσος των ετερόκλητων κυβερνητικών αποφάσεων και ενεργειών, πρέπει να βάλει αρκετό νερό στο κρασί των αξιώσεών του. Πρέπει να βρει τρόπο να αξιοποιήσει την εμπειρία και την ενημερότητά του, έτσι που να βοηθηθεί στην πορεία του ο μη έμπειρος, ο μη ενημερωμένος, αλλά όχι απαραίτητα και μη ευαίσθητος, μη επιδεκτικός αποδοχής κάποιων αληθειών μέσος άνθρωπος, και να εφοδιαστεί με στοιχειώδη κριτήρια αναγνώρισης και στάθμισης των πολιτικών πραγμάτων.