Ποτέ δεν φαντάστηκα καν ότι θα μπορούσα να αποκτήσω ρατσιστικά αντανακλαστικά. Οχι κοσμοθεωρητικά, ούτε συνειδητά, αλλά συγκυριακά και βιωματικά. Γεννήθηκα τέλη της δεκαετίας του ’40 στην οδό Φυλής, τότε μεσοαστική και σήμερα κακόφημη γειτονιά, όπου πέρασα τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής μου.
...Η φάρσα του προηγούμενου καλοκαιριού επαναλαμβάνεται ως ανοιξιάτικη φάρσα. Κι αν προσπαθείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα ακολουθώντας κάποια λογική αλληλουχία, μην κάνετε τον κόπο. Στις τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα, όταν το μόνο που περιμένεις είναι το γύρισμα της τύχης, δεν υπάρχει λογική αλληλουχία. Υπάρχει η κούραση, η νύστα, η σχετική ψύχρα της μοναξιάς, ο φόβος της επόμενης μέρας – ειδικά αν παίζεις με δανεικά.
Η μόνη ελπίδα είναι να σε λυπηθεί κάποιος δικός σου και να σε πάρει σηκωτό.
Στη χώρα όπου όλα γίνονται (με την κακή έννοια, όχι την άλλη, την παραμυθένια), ο υπουργός Παιδείας, αφού έριξε μια χαρά το τυράκι της ανθρωποφαγίας με τη δήθεν απόφασή του να αλλάξει τον τρόπο σύστασης των πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, προχώρησε περιχαρής στην αποδόμηση του δημοτικού σχολείου.
