Σ’ αυτό το θανάσιμο παιχνίδι των (αντ)εκδικήσεων κάποιων (ιστορικών;) μονομάχων (όπου επειδή ένας αστυνομικός σκοτώνει ένα παιδί, κάποιος "επαναστάτης" σκοτώνει έναν αστυνομικό, όπου επειδή ένας μετανάστης σκοτώνει έναν λευκό, κάποιος "καθαρόαιμος" σκοτώνει έναν μελαψό) το μεγάλο θύμα είναι ο πολίτης.

* Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι πώς και γιατί κάποιοι (Έλληνες; Ξένοι; Μετανάστες; Χρήστες; Οποιοιδήποτε;) εκτέλεσαν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο για να του κλέψουν μια βιντεοκάμερα. Το κρίσιμο ερώτημα (το οποίο ας ελπίσουμε ότι θα βρει αιτιολογία με τη σύλληψη και δίκη των δραστών) είναι τι ακριβώς αισθάνονταν όταν μαχαίρωναν έναν άγνωστο περαστικό.

Εν ονόματι της προστασίας του περιβάλλοντος, για την παραγωγή «καθαρής ενέργειας», καταστρέφουν το ίδιο το περιβάλλον, τα οικολογικά, πολιτιστικά και αισθητικά του χαρακτηριστικά. Είναι ανάγκη σε αυτόν τον τόπο και μάλιστα στην πολύπαθη Δυτική Αττική, που αυτά τα λίγα δάση έχει κατορθώσει έως σήμερα να διασώσει, να τα σαρώσουμε όλα προσπαθώντας να κάνουμε τον άνεμο κουβάρι; Είμαστε υπέρ των εναλλακτικών μορφών ενέργειας και υπέρ των ανεμογεννητριών, αλλά με την προϋπόθεση να μην συνεπάγονται καταστροφή του περιβάλλοντος ή καταστροφή των δασών, όπως συμβαίνει εν προκειμένω με το πολύτιμο ελατόδασος του Κιθαιρώνα.

Είμαι ένα τυπικό δείγμα της Γενιάς της Άπνοιας. Όσοι γεννηθήκαμε μετά το 1980 δεν ξέρουμε τι θα πει αέρας. Βέβαια, η Άπνοια δεν έχει να κάνει μόνο με την τσέπη μας: όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας (δανείζομαι ατάκες από συνήθεια: όλοι με δανεικά τη βολεύουμε σ’ αυτή τη χώρα τον τελευταίο καιρό άλλωστε!). Δεν θέλουμε να μείνουμε στην ιστορία ως η γαλήνη πριν την καταιγίδα αλλά ούτε και ως οι καταλύτες της επικείμενης, κατά τα έως τώρα τεκμήρια, καταστροφής. Άπνοια, λοιπόν∙ σύμφωνοι. Και τώρα; Αντί να κάτσουμε κάτω οκλαδόν γύρω από τις στάχτες να φυσάμε τ’ αποκαΐδια ή να πάρουμε τα βουνά για το νέο ανένδοτο (επαναστάτες ανέκδοτο), καλύτερα δεν θα είναι να σηκωθούμε όρθιοι και να δοκιμάσουμε τη δική μας πνοή;

Στο πρόβλημα της αναχρηματοδότησης του ελληνικού χρέους το 2012-13, που με τόσο δραματική έμφαση και αρνητικές οικονομικές παρενέργειες συζητείται διεθνώς το τελευταίο δεκαήμερο, ίσως δώσει μιαν ενδεικτική απάντηση αύριο το Eurogroup στις Βρυξέλλες. «Ανταλλάγματα» για μιαν επιπλέον στήριξη της χώρας μας γύρω στα 60 δις ευρώ θα πρέπει να παρουσιάσει εκεί ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στη δέσμευση που είχε αναλάβει μόλις πριν από ένα μήνα, να κατέθετε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής στρατηγικής στη Βουλή έως τις 15 Μαΐου - δηλαδή σήμερα.

Οι βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο δεν έχουν λειτουργικό αντίκρισμα ως προς τη διακυβέρνηση της χώρας. Φυσικά και η Βουλή των Αντιπροσώπων αλλάζει σύνθεση, όμως δεν επηρρεάζεται άμεσα η λειτουργία της κυβέρνησης. Οι βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο εκπέμπουν ένα μήνυμα αμειγώς πολιτικό, το οποίο διαχέεται, διαμορφώνοντας σταδιακά το πολιτικό σκηνικό για την προεδρική εκλογή. Τα αποτελέσματα που θα βγάλουν οι κάλπες επομένως την άλλη Κυριακή στρώνουν το έδαφος για τις προσεχείς κρίσιμες εκλογές - που θα λάβουν χώρα τον Φεβρουάριο του 2013.

Οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση όλο και περισσότερο μοιάζουν με τις σχέσεις μιας τρίτης χώρας - μη μέλους με την Ένωση. Είναι ένας πολύ ολισθηρός δρόμος, που μπορεί να οδηγήσει σε ανυπέρβλητα αδιέξοδα και ανεπιθύμητες εξελίξεις. Η ελληνική κυβέρνηση στην προσπάθεια εξασφάλισης των δόσεων συμπεριφέρεται όλο και περισσότερο σιωπηρά σε όλα τα άλλα θέματα και η στάση των κοινοτικών αρχών όλο και λιγότερο διαφέρει από τη στάση έναντι άλλων - υποψηφίων προς ένταξη χωρών.