Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά αγανακτισμένοι; Οι αγανακτισμένοι πολίτες στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ήταν εκείνοι που στέκονταν δίπλα τα ΜΑΤ για να ξυλοφορτώνουν διαχρονικά αριστερούς διαδηλωτές, εσχάτως δε ατυχείς σκουρόχρωμους μετανάστες.

Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά κατσαρόλες; Κατσαρόλες χτυπούσαν οι διαδηλωτές στις όντως μεγάλες διαδηλώσεις κατά του Αλιέντε, πριν τον ανατρέψει ο Πινοτσέτ, στην Χιλή το ’73.

Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα σύµφωνα µε την οποία ο έλληνας Πρωθυπουργός είναι σαν τον (δικτάτορα της Χιλής) Πινοσέτ, και ιδιαίτερα η «διόρθωση» πως εννοούσε όχι ότι είναι δικτάτορας αλλά νεοφιλελεύθερος, είναι όλα τα λεφτά. Είναι µνηµείο για το πώς κατανοεί αυτός ο χώρος και ο αρχηγός του τι είναι πολιτική αντιπαράθεση.

<<Ο Όμιλος Μυτιληναίου, που κατέχει το 43% του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας(ΕΛΒΟ) και έχει εκχωρήσει εδώ και μερικούς μήνες το μάνατζμεντ κατέστησε σαφές στο υπουργείο Οικονομικών ότι επιθυμεί να επιστρέψει και μάλιστα δωρεάν (με ένα ευρώ) στο δημόσιο τις μετοχές του.
Αν και το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει δώσει ακόμα την απάντησή του η εξέλιξη αυτή είναι σημαντική. Για μεν τον Όμιλο Μυτιληναίου αποτελεί μια στρατηγική κίνηση επιλογών για δε το δημόσιο η αποδοχή της πρότασης το θέτει ενώπιον της ανάγκης να βρει επενδυτή ο οποίος θα πάρει είτε το μειοψηφικό ποσοστό και το μάνατζμεντ είτε ακόμα και την πλειοψηφία.>>

Αν ρωτήσει κανείς τους αγανακτισμένους για το τι θα ήθελαν οι ίδιοι να γίνει από εδώ και στο εξής, και ποια μέτρα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να βγει από την κρίση, δεν θα έπαιρνε μία ενιαία απάντηση, αλλά πολλές. Πολλές και αντιφατικές. Η μεγάλη πλειοψηφία των αγανακτισμένων θα συμφωνούσε χωρίς πολλή δυσκολία σε μέτρα που να άπτονται της πολιτικής: τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής αποζημίωσης και της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, τη δήμευση των περιουσιών όσων έχουν εμπλακεί τα ονόματά τους σε υποθέσεις σκανδάλων, ανεξάρτητα από αν αυτό έχει αποδειχθεί ή όχι.