Εξ όσων γνωρίζω, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στη Δύση που δεν διαθέτει μια μεγάλη συντηρητική παράταξη.

Και με τη λέξη «συντηρητική» δεν εννοώ υποχρεωτικά ένα δεξιό κόμμα αλλά κυρίως μια νοοτροπία, σύμφωνα με την οποία οι θεμελιώδεις θεσμοί λειτουργούν αποτελεσματικά ή τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση και συνεπώς, δεν πρέπει να αλλάξουν.

Τα νέα με βρήκαν στο Δουβλίνο. Βρισκόμουν σε ένα βουλευτικό γραφείο, στο «Οιρεάχτας», το ιρλανδικό Κοινοβούλιο, άκουγα μια ανάλυση των σκληρών μέτρων που η ιρλανδική κυβέρνηση έλαβε για να περιορίσει ένα έλλειμμα που είναι και εκεί της τάξης του 12%, όταν η πόρτα άνοιξε και μια γραμματέας έδωσε στον συνομιλητή μου μερικά χαρτιά, η ανάγνωση των οποίων τον απορρόφησε πλήρως.

Στην αφετηρία της σύγχυσης βρίσκεται ασφαλώς η διάλυση που επήλθε με τη «νέα διακυβέρνηση». Σύγχυση όμως παράγεται και όταν κατασκευάζεις ψευδείς εικόνες του εαυτού σου. Η Ελλάδα κατασκεύασε μια ψευδή αριστερή εικόνα στο πρόσφατο παρελθόν και κινδυνεύει να κατασκευάσει μια ψευδή ακροδεξιά εικόνα σήμερα.

Αν και ο Πλούταρχος δίνει σημαντικότερο ρόλο στον Καλλικράτη στα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα του χρυσού αιώνα του Περικλέους, στη σύγχρονη αυτοδιοικητική ιστοριογραφία της χώρας το σχέδιο «Καλλικράτης» χρειάζεται επειγόντως τη συνδρομή ενός σχεδίου «Ικτίνος».

Η απάντηση στην αναγκαία Διοικητική Μεταρρύθμιση της χώρας με αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση, δίνεται και πάλι από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δυστυχώς με έναν αναντίστοιχο ως προς τις ανάγκες τρόπο. Είναι απορίας άξιον γιατί ενώ υπάρχουν σχεδόν ομόφωνες αποφάσεις, πλην εκλογικού νόμου, από τα συλλογικά όργανα της Αυτοδιοίκησης ΚΕΔΚΕ και ΕΝΑΕ, η κυβέρνηση 100 μέρες μετά καταθέτει μια έκθεση ιδεών