Πριν είκοσι χρόνια αγωνιστές και αγωνίστριες που προέρχονταν από τα ανανεωτικά εγχειρήματα της κομμουνιστικής αριστεράς αλλά και από το χώρο της ευρύτερης δημοκρατικής αριστεράς συναντηθήκαμε σε μια σημαντική προσπάθεια.
Ιδρύσαμε τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, μια κατά τη γνώμη μου τομή, έναν σταθμό που φαινόταν να ανοίγει νέους ελπιδοφόρους δρόμους. Μιλήσαμε για επιλογή αδιαπραγμάτευτη, επιλογή μακράς πνοής. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, πρωτότυπο και ελκυστικό. Το επιχειρήσαμε και η ζωή μας δικαίωσε. Είκοσι χρόνια μετά, ο ΣΥΝ αντέχει ακόμα.

...Το μόνο που απομένει από όλη αυτή την ιστορία του Συνεδρίου, είναι η προσπάθεια του Προέδρου για ενίσχυση της εσωκομματικής μικροεξουσίας του.
Το ναι στο Συνέδριο είναι συμπόρευση με αυτή τη στόχευση του Προέδρου. Όλα τα άλλα είναι «φρου-φρου και αρώματα».
...Και γιατί θέλει να ενισχύσει την εξουσία του στον ΣΥΝ ο Αλέξης; Για να αντιμετωπίσει τον «μεγάλο αντίπαλο» στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέκο Αλαβάνο.

...Η Αριστερά τί φταίει για όλα αυτά τα παιχνίδια εσωκομματικής μικροεξουσίας;

...Νομίζω ότι, αν βάλουμε το εμείς πάνω από το εγώ, όπως δεν κάνει δυστυχώς ο προηγούμενος Πρόεδρος του κόμματός μας, τότε μπορούμε και τον Συνασπισμό να βγάλουμε από αυτή την κρίση και να διαψεύσουμε απολύτως κατανοητούς φόβους και ανησυχίες που εκφράστηκαν από κορυφαία στελέχη του κόμματος, ανεξαρτήτως τάσεων, και να ανακτήσουμε ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, με όσες πολιτικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ειλικρινά θέλουν να προχωρήσουν μαζί μας σε μια πολιτική συμμαχία, χωρίς να μας βλέπουν εχθρικά και ανταγωνιστικά.

...Εμείς, ως Ανανεωτική Πτέρυγα, ένα ζήτημα θέτουμε προς διευθέτηση. Τις σχέσεις ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, και τον ανακαθορισμό τους ή την απεμπλοκή μας από την περιπέτεια αυτήν. Και αυτό θα μπορούσε να λυθεί και με ένα δημοψήφισμα ή γιατί όχι και σε ένα Διαρκές Συνέδριο(συγκαλείται για ένα θέμα και μόνο). Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ όμως, αντί να εντοπίσει τα προβλήματα σε αυτές τις σχέσεις, επέλεξε να θέσει τη διαχωριστική γραμμή εντός του ΣΥΝ. Αυτό είναι το διχαστικό και το επικίνδυνο!
Εμείς, την πολιτική γραμμή, με την οποία διαφωνούμε, γνωρίζουμε ότι υπάρχει δεδομένη πλειοψηφία που την στηρίζει. Την ηγεσία, εξάλλου, δεν την αμφισβητούμε. Άρα γιατί η προσφυγή σε Έκτακτο Συνέδριο με όλους αυτούς τους κινδύνους;

Οι αποδόσεις ρεκόρ των ελληνικών ομολόγων, προϊόν έντονων κερδοσκοπικών πιέσεων, υποχώρησαν κάπως προχθές Παρασκευή, μετά τις υποστηρικτικές δηλώσεις για την Ελλάδα πολλών Ευρωπαίων παραγόντων. Σε απανωτές συνεντεύξεις του από το Νταβός, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου διαβεβαίωνε μεγάλα διεθνή μέσα για τη βούληση της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει άμεσα τη δημοσιονομική κρίση της χώρας. Τις επόμενες μέρες θα αποσαφηνισθεί σε ποια μέτρα θα μεταφραστεί η κυβερνητική αποφασιστικότητα.

Καθώς δυναμώνει ο ωμός διεθνής οικονομικός εκβιασμός του ελληνικού δημοσίου και εκδηλώνεται μεγάλη δυσκολία - τουλάχιστον - από την ελληνική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την κατάσταση, οι αριστερές δυνάμεις βρίσκονται σε μεγάλα διλήμματα και δεν μπορούν παρά να διαλέξουν.

Η μεγάλη κερδοσκοπική επίθεση που δέχεται το δημόσιο ταμείο -χωρίς προηγούμενο για τη χώρα μας-, η ανοχή της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, προφανώς στη συνείδηση όλων δικαιώνουν τις θεμελιώδεις κριτικές της αριστεράς για τη φύση του κεφαλαίου, ιδιαίτερα του διεθνούς τοκογλυφικού, και τη δύναμή του απέναντι στις πολιτικές εξουσίες.

Το ότι γίνεται άγριο παιχνίδι υποτιμητικής κερδοσκοπίας σε βάρος της ελληνικής οικονομίας είναι ολοφάνερο. Το ότι αντίστοιχο παιχνίδι δεν μπορεί να γίνει σε βάρος της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας είναι -υποθέτω- κατανοητό. Ελπίζω να μην φαντάζεται κανείς πως πίσω από όλα αυτά βρίσκονται σκοτεινοί ανθελληνικοί κύκλοι.

Δέχτηκα με ανακούφιση την ανακοίνωση του πρωθυπουργού να προχωρήσει σε νομοθετική ρύθμιση, επιδιώκοντας την “υπέρβαση του άκρατου συγκεντρωτισμού του ελληνικού κράτους” και με εργαλείο τη “νέα αρχιτεκτονική στην αυτοδιοίκηση και την αποκεντρωμένη διοίκηση”. Η πρωτοβουλία βαφτίστηκε “πρόγραμμα Καλλικράτης” και αναγγέλθηκε ότι οι εκλογές του Νοέμβρη 2010 θα γίνουν με τη νέα δομή, με σκοπό να εναρμονιστεί η χώρα “στο θεσμικό κεκτημένο του νομικού και πολιτικού πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Κρατών και των Περιφερειών”.