Ο νοικοκύρης κι ο ανοικοκύρευτος. Ο έχων πολλά, αλλά και ο έχων ανάγκη άλλων 99 δραχμών για να συμπληρώσει κατοστάρικο, όπως ακουγόταν στο θρυλικό «Της Κακομοίρας».

Ο μικρός, ο μεσαίος και ο μεγάλος επιχειρηματίας. Ολοι χρωστάνε. Ακόμα και -ή μάλλον, ιδίως και- το ίδιο μας το κράτος.

Η ιστοσελίδα μας υιοθετεί πλήρως την έκκληση του φίλου ΓΚΑΖΙ ΚΑΠΛΑΝΙ

"...Σας προτρέπω και σας παρακαλώ να χάσετε κάποιο χρόνο από την ημέρα σας για να ρίξετε μια ματιά στα νομοσχέδια που σας ενδιαφέρουν. Επιπλέον, μια βόλτα στα σχόλια θα σας δείξει πως η φοβία, η παραπληροφόρηση και η μισαλλοδοξία έχουν αυτή τη στιγμή το πάνω χέρι. Σε αυτές τις στιγμές δεν πρέπει να σιωπήσουμε. Εμείς που πιστεύουμε σε μια κοινωνία και μια Ελλάδα πιο δίκαιη και πιο ανθρώπινη. Η φωνή μας πρέπει να ακουστεί. Να μην δώσουμε άλλοθι «πλειοψηφιών» σε αυτούς που θέλουν τους μετανάστες και τα παιδιά τους πολίτες τρίτης κατηγορίας. Σε αυτούς που θέλουν την Ελλάδα μια κοινωνία με γκέτο και αδυσώπητες εθνοφυλετικές συγκρούσεις. .."

Το βασικό επιχείρημα της ακροδεξιάς, που φωνασκεί εν όψει της υιοθέτησης του σχεδίου νόμου για την ελληνική ιθαγένεια, είναι ότι «αλλοιώνεται το εκλογικό σώμα» εφόσον σε αυτό συμπεριληφθούν οι αλλοδαποί που θα αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια.

Το επιχείρημα αυτό είναι αληθές: «Αλλοιώνεται το εκλογικό σώμα» υπό την έννοια ότι επιτέλους συμπεριλαμβάνονται σε αυτό άνθρωποι οι οποίοι υπάγονται στους ελληνικούς νόμους χωρίς τόσα χρόνια να είναι σε θέση να επηρεάσουν με τη βούλησή τους τη διαδικασία του νομοθετείν.

Το 2009 κλείνει με πολλά και ποικίλα θέματα σε εξέλιξη. Κλείνει και ως έτος Δαρβίνου, 200 χρόνια από τη γέννησή του και 150 από την επίσημη διατύπωση της θεωρίας του που σηματοδοτήθηκε από την έκδοση του βιβλίου του «Η καταγωγή των ειδών» (1859). Στη διάρκεια της χρονιάς αυτής γράφτηκαν πολλά κείμενα, έγιναν αφιερώματα, ημερίδες, διαλέξεις. Εκδόθηκαν και κάποια βιβλία.

Το πλέον σημαντικό, όμως, γεγονός της χρονιάς πιστεύω ότι ήταν η έκδοση του βιβλίου του Κώστα Κριμπά, «Δαρβινισμός και η ιστορία του έως τις μέρες μας» (εκδ. Ωκεανίδα, 2009, 931 σ.).

Το 2009 τελειώνει επιτέλους απόψε. Ηταν μια πολύ κακή χρονιά. Ως το τέλος: με τη νέα σφαγή στο Ιράν και με τρομοκράτες.

Η χρηματοπιστωτική, οικονομική και κοινωνική κρίση χτύπησε παντού. Φυσικά και τη «θωρακισμένη» (το θυμάστε;) χώρα μας. Χρωστάμε περισσότερα από όσα μπορούμε να εξοφλήσουμε. Είπαμε πολλά ψέματα. Τώρα έφτασε η ώρα της αλήθειας.

Μέσα σε κλίμα χρηματιστηριακής ευφορίας και εορταστικών αγορών, αποχαιρετά τον δυτικό κόσμο το 2009 της φοβερής οικονομικής κρίσης. Υψηλό δεκαπενταμήνου στις ευρωπαϊκές μετοχές κατέγραφαν χθες οι Financial Τimes, ενώ η κίνηση στα βρετανικά καταστήματα τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων ήταν 18,6% μεγαλύτερη από πέρυσι, σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα, και ακόμα υψηλότερη αναμενόταν την Κυριακή (εκεί μόνον ανήμερα Χριστούγεννα και άλλες μεγάλες γιορτές είναι κλειστά τα μαγαζιά).

Η αντίληψη για βίαιη κομματικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και άρα διάλυση του ΣΥΝ (γιατί μη μου πείτε ότι υπάρχει πρόταση για συμμετοχή σε δύο κόμματα;) οφείλεται στην άποψη ότι η αριστερά πρέπει να κάνει αυτοσκοπό την απόδειξη της «καθαρότητάς». Αυτό όμως οδηγεί στην αδιαφορία για μεταρρυθμίσεις, απομάκρυνση από την κοινωνία, απομόνωση, αναποτελεσματικότητα. Είναι τα χαρακτηριστικά που νομίζω ότι έχει αποφύγει ο ΣΥΝ: τη φοβικότητα, την αυτάρκεια και τον αυτισμό.

Ρωτήστε τον χειρότερο μεθυσμένο πιθηκάνθρωπο που θα συναντήσετε ένα βράδυ σε οποιαδήποτε παμπ της Αλβιώνος. Εφόσον νιώθει Βρετανός, ακόμη και αν είναι αναλφάβητος, θα σας επιβεβαιώσει ότι το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι μέρος της εθνικής ταυτότητας των Βρετανών.

...Επειδή η χώρα μας θα πρέπει να αναμένει την απάντηση του Ευρωδικαστηρίου στα ερωτήματα που απέστειλε το ΣτΕ σχετικά με τη συμβατότητα του έργου με την περιβαλλοντική νομοθεσία και η διαδικασία αυτή μπορεί να διαρκέσει πάνω από έναν χρόνο, ερωτάται η Κυβέρνηση:

Ποια είναι τελικά η θέση της Κυβέρνησης για την εκτροπή του Αχελώου;

Τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση σχετικά με το έργο εντός του 2010 και μέχρι την έκδοση των αναμενόμενων δικαστικών αποφάσεων;

Η«εξεγερτική εγρήγορση της Αριστεράς» δεν μπορεί να είναι μίμηση των διάφορων εκδηλώσεων της κοινωνική οργής, αλλά η μετατροπή τους σε μια νέα πολιτική ποιότητα.

Η δουλειά της Αριστεράς δεν είναι το επαναστατικό styling, το ηττοπαθές παρακολούθημα της έκρηξης ούτε όμως και η ηθικολογική καταστολή της. Δεν είναι η μεταμφίεση «σ’ αυτό που θέλει ο κόσμος».

Η συζήτηση για την οικονομία περιορίζεται στο κλασικό δίλημμα: «ήπια προσαρμογή» ή σκληρά μέτρα. Οσοι εισηγούνται την πρώτη εκδοχή οχυρώνονται πίσω από το επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν το βάρος της κρίσης να το σηκώσουν οι χαμηλές και οι μεσαίες εισοδηματικά τάξεις, γιατί αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε με θρησκευτική ευλάβεια στο παρελθόν και απέτυχε, διευρύνοντας ταυτοχρόνως τις κοινωνικές ανισότητες.

Κοντεύουμε το πρώτο τρίμηνο της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και μπορούμε να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα, που πρέπει να είναι υπό την αίρεση απρόσμενων επιπτώσεων της βαριάς δημοσιονομικής κρίσης.

Η αρχή της κυβέρνησης Παπανδρέου κυριαρχήθηκε και θα κυριαρχείται από τη δημοσιονομική κρίση με τις έντονες διεθνείς διαπλοκές και από τη δυσκολία - τουλάχιστον - διαχείρισής της. Κρίση που θα σταθεί τροχοπέδη για τις αλλαγές που σχεδίαζε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ - όπως τις σχεδίαζε, με τον παραδοσιακό τρόπο - παρά την προσπάθεια να μην εγκαταλειφθούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις.