Yπάρχει μιά διάχυτη εκτίμηση σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: ότι η επιτυχία των Οικολόγων-Πράσινων στις ευρωεκλογές, καθώς και η μερική επιτυχία στις εθνικές εκλογές οφείλεται στο ότι «η αστική πολιτική» συνέβαλε στην «προβολή και στην πριμοδότιση των Πράσινων ως ένα εν δυνάμει κυβερνητικό εταίρο...». Αυτή η εκτίμηση τροφοδοτεί και ενισχύει την αντίσταση διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις διαδικασίες συγκρίσεων και συγκλίσεων, σε διάφορα θέματα, μεταξύ ΣΥΝ και Οικολόγων-Πρασίνων.

Σας γράφω από τη Λευκωσία στην οποία όπως ξέρετε έχω εγκατασταθεί εδώ και κοντά 8 χρόνια. Ο ξενιτεμός αυτός είναι ιδιότυπος. Είναι «τόσο κοντά και τόσο μακριά» ταυτόχρονα. Μου επιτρέπει να παρακολουθώ τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα αρκετά στενά μεν αλλά, παράλληλα μου δίνει χώρο για να βλέπω (νομίζω) λίγο πιο καθαρά.

...Οι ελπίδες που τρέφαμε ότι με τους καλούς λογαριασμούς θα γινόμαστε και καλοί φίλοι όσο πάνε και λιγοστεύουν, για να μην πω πως εκμηδενίζονται. Και το κόψιμο των μεταξύ μας γεφυρών -που άλλωστε δεν ήταν ποτέ στέρεες- είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Ίσως αυτό είναι και το καλύτερο.

Όσο για τους ταλαντευόμενους συντρόφους που στέκονται ακόμη αμήχανοι ανάμεσα σε δύο δρόμους, νομίζω πως διαθέτουν και άριστο μυαλό αλλά και αρκετό πολιτικό κριτήριο ώστε να μπορέσουν να κάνουν την επιλογή τους.

Το μόνιμο παράπονο της υπό διαμόρφωση προεδρικής τάσης ότι βρίσκεται μεταξύ δύο πυρών, μεταξύ δύο άκρων, του Αλαβάνου/ΣΥΡΙΖΑ, και της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Είναι καμιά φορά εξαιρετικά επικίνδυνο να υιοθετεί κανείς το μανδύα του κεντριστή σε ένα αριστερό κόμμα. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι βέβαια ιδιαίτερα επικίνδυνο για κανέναν, καθώς οι νέο-προεδρικοί συγκρίνουν ανόμοια πράγματα. Δεν είναι κομμουνιστές οι άνθρωποι της Ανανεωτικής Πτέρυγας, εν αντιθέσει με τους περισσότερους φίλους των άλλων δύο παρατάξεων. Και η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε επαναστατική κατάσταση, ώστε να έχει ουσιαστικό νόημα η χρήση του όρου κεντριστές.