Με αγωνία παρακολουθήσαμε τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες για την εξασφάλιση της 5ης δόσης και το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας. Ως γνωστόν, σε μια διαπραγμάτευση τα μέρη προσέρχονται με στόχους, ισχυρά χαρτιά και αδυναμίες. Ο διαπραγματευόμενος έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει τη διαδικασία σε ευνοϊκή κατάληξη όσο περισσότερο έχει συνείδηση της δικής του θέσης και των στόχων των απέναντι. Αν υποθέσουμε ότι οι εταίροι μας είχαν τις αγαθότερες των προθέσεων, δηλαδή να βοηθήσουν την Ελλάδα να παραμείνει ισότιμο μέλος σε μια Ευρώπη μιας ταχύτητας, οι αυταπάτες τους έχουν διαλυθεί από τη διαχείριση της κρίσης από την ελληνική κυβέρνηση.

Εντύπωση προκάλεσε τη νύχτα της Τρίτης, τότε που η νέα κυβέρνηση λάμβανε εντός του κοινοβουλίου ψήφο εμπιστοσύνης, η στοχευόμενη «αμνησία» του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, αναφερόμενος στην περίοδο εφαρμογής της δημοκρατίας στην Ελλάδα, το 1981. Ήταν μια αναφορά, μια ελλειμματική ιστορική αναδρομή, που αποσκοπούσε να ερεθίσει την μείζονα αντιπολίτευση και να την αποπροσανατολίσει. Χαλκεύοντας τον σημαντικότερο κοινοβουλευτικό διάλογο. Αντιδρώντας η αξιωματική αντιπολίτευση, με κίνηση «νηπιακής» συμπεριφοράς, αποχώρησε από το Κοινοβούλιο