Σχεδόν ένα χρόνο πριν, 27 Ιουνίου 2010, στην παρέμβασή μου στην πανελλαδική συνδιάσκεψη για την δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ., σε μια προσπάθεια ιατροψυχοκοινωνικής προσέγγισης της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας, είχα μιλήσει για την σημαντική παράμετρο, την οποία πρέπει να λάβουμε υπόψη αναλύοντας το παρόν, κατά την άποψή μου πάντα, και για να μπορέσουμε να συνεισφέρουμε θετικά στην διαμόρφωση μιας πολιτικής, η οποία σε βάθος χρόνο να επιφέρει τις απαιτούμενες αλλαγές τις οποίες έχει ανάγκη η χώρα ώστε να μπορέσει να πάρει μια θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Από την περασμένη εβδομάδα, λοιπόν, ακούω διαρκώς, σε δημόσιες και ιδιωτικές «συζητήσεις», από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, μορφωτικού επιπέδου και οικονομικής επιφάνειας, όταν επιχειρούν να σχολιάσουν ή να ονομάσουν τους σημερινούς κυβερνώντες να χρησιμοποιούν τις λέξεις «χούντα», «ναζί», «φασίστες». Είχε προηγηθεί μοντάζ σε τηλεοπτική σατιρική(;) εκπομπή που εξομοίωνε σημερινά πολιτικά πρόσωπα με τους πρωταίτιους της επτάχρονης δικτατορίας, χαϊδεύοντας με τον πιο άκριτο τρόπο το θυμικό του κοινού της.