Όταν άκουσα στις ειδήσεις για το κείμενο των 32 "προσωπικοτήτων", προτού να το έχω διαβάσει και χωρίς να γνωρίζω τους υπογράφοντες, είπα, απευθυνόμενος στον εαυτό μου: επιτέλους, έστω και αργά, μιλούν δημόσια κάποιοι άνθρωποι του συγγραφικού, πανεπιστημιακού κατεστημένου, κάποιοι άνθρωποι της τέχνης που κατά τεκμήριο ασκούν ευρύτερη επιρροή στην κοινωνία! Όταν, ωστόσο, το διάβασα -με πολλή προσοχή, όπως όφειλα- κατάλαβα το... υπονοούμενο και χαμογέλασα πικρά!

Ο Ομπάμα ανησυχεί σφόδρα, ο Σόιμπλε είναι αγχωμένος, οι Μπαρόζο, Γιουνκέρ και Ρεν δεν κρύβουν την αμηχανία και την απογοήτευσή τους, ο Φιγιόν προτρέπει για συναίνεση, αλλά τελικά όλα ίσως κριθούν από τις διαθέσεις της Τόνιας Αντωνίου, του Μίμη Ανδρουλάκη, της Χρύσας Αράπογλου και άλλων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

Στόματα ερμητικά κλειστά. Το Υπουργικό Συμβούλιο της Δευτέρας που μας πέρασε εξελίχθηκε σε συλλογική συνεδρίαση ψυχοθεραπείας. Στο παρασκήνιο βυσσοδομούν τα σενάρια καταστροφολογίας. Οι κυβερνητικοί βουλευτές θυμίζουν ναυαγούς σε αναζήτηση σωσιβίου. Ο Μίμης Ανδρουλάκης με μία θεαματική βουτιά …στο μέλλον, δηλώνει την αμηχανία του καταλήγοντας: «Θα πρέπει να παραιτηθούν πρώτα πολλοί άλλοι πριν εγώ υποβάλω την παραίτησή μου». Τουλάχιστον επτά υπουργοί μηρυκάζουν την ιστορική ρήση της Τίνας Μπιρμπίλη στο Υπουργικό Συμβούλιο, όταν δήλωνε προ δύο μηνών «Εγώ δεν πρόκειται να πάω φυλακή», αναφερόμενη στην πώληση της ΔΕΗ.

Αγανακτισμένοι καθιερώθηκε να αποκαλούνται τα πλήθη που συρρέουν κατά χιλιάδες καθημερινά απέναντι από τη Βουλή, εδώ και μέρες, διαμαρτυρόμενα για την ασυνάρτητη πολιτική της κυβέρνησης, που πλήττει κυρίως και βασικά τις πλατειές λαϊκές μάζες. Ε, λοιπόν οι μάζες διαμαρτύρονται! Έτσι! Ακηδεμόνευτα! Συναισθηματικά! Χωρίς πρόγραμμα. Διαμορφώνοντας τα πράγματα μέρα με τη μέρα. Αναζητώντας μια κάποια μορφή αυτοοργάνωσης. Αναζητώντας τη συντροφικότητα. Την αλληλεγγύη. Τον αλτρουισμό. Τον συναισθηματικό δεσμό! Ένα κίνημα μαζικό, ειρηνικό και ακέφαλο. Απουσιάζει ο ηγέτης, η ηγεσία. Όχι η καθοδήγηση, η ηγεσία.