Σιγά-σιγά, αρχίζουν τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν. Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Και οι δύο είναι, μάλιστα, «αγανακτισμένες» Ελλάδες. Η μία θέλει να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν μέχρι το 2009. Θέλει, δηλαδή, το ευρύτερο Δημόσιο να καταναλώνει κάθε χρόνο 24 δισεκατομμύρια περισσότερα απ’ όσα εισπράττει. Κι αυτά να πηγαίνουν σε όσους έχουν μια προνομιακή κατά το μάλλον ή ήττον σχέση με τον κρατικό μηχανισμό.

Ο διάλογος για το κίνημα των «αγανακτισμένων» είναι, πλέον, εξαιρετικά πλούσιος και δημοφιλής. Πρόκειται για κοινωνική κινητικότητα, που είναι πολύ νωρίς κάποιος να την αξιολογήσει συνολικά. Συνυπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία, τα οποία χρειάζεται να μελετηθούν ψύχραιμα και προσεκτικά. Είναι προφανές θετικό δεδομένο ότι η μαζικότητα και ο ειρηνικός χαρακτήρας των κινητοποιήσεων δίνουν ισχυρό μήνυμα για αλλαγή πορείας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Είναι ταυτόχρονα, όμως, αρνητικό χαρακτηριστικό ότι σε τέτοιου είδους πράξεις διαμαρτυρίας διοχετεύεται εύκολα η δημαγωγία, εύκολα συγκροτούνται νέα στερεότυπα λαϊκισμού.