Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δημοσιογράφοι μέλη των συνδικαλιστικών μας ενώσεων αλλά-εξαιτίας των αρχαϊκών τους δομών- και μη μέλη, εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία για το τοπίο που διαμορφώνεται στο χώρο των Μ.Μ.Ε..

H κρίση αποδιάρθρωσε τις εργασιακές σχέσεις, διόγκωσε την ανεργία, κατέστησε προβληματικές τις περισσότερες επιχειρήσεις του κλαδου. Απειλητικά σημάδια εμφανίζονται για την ελευθερία του Τύπου από κυβερνητικές επιλογές αλλά και από συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις (βλ. πρόσφατες διαγραφές από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ).

Η κατάργηση των ΕΑΕΠ σχολείων (με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα) και η εισαγωγή του Ενιαίου Τύπου Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου φέρνει μια σειρά από αλλαγές, που αντί να αναβαθμίζουν, υποβιβάζουν την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης: κατάργηση της πρωινής ζώνης και διαφορετικοί όροι φοίτησης στο Ολοήμερο Πρόγραμμα

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης πίεσης από ευρωπαϊκούς θεσμικούς παράγοντες της οικογένειας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, για την ανάγκη συμπόρευσης της εγχώριας κεντροαριστεράς με τη Ριζοσπαστική Αριστερά.
Με σειρά δηλώσεων αλλά και κινήσεων πιέζουν για πράγματα που στις χώρες τους φαντάζουν αυτονόητα.
Όχι όμως για τη δική μας χώρα. Θεωρώ ότι δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς την Ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα. Φυσικά μετά τη ρήξη της σοσιαλδημοκρατίας με την Κομμουνιστική Αριστερά, που μας πάει πίσω στην εποχή του Λένιν και του Μπερνστάιν, η σύγχρονη Αριστερά της Ευρώπης δομήθηκε με τις αξίες που έχουν αναφορά στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα στην αλληλεγγύη, στο κοινωνικό κράτος, στην υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών ,σε πανανθρώπινες αξίες, που σε πολλά σημεία εφάπτονται με αξίες, που μια σειρά κινημάτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπερασπίζει.

Όχι ότι οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού δεν έχουν διαχρονική αξία για τη ράτσα μας, αλλά μάλλον το «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» ταιριάζει περισσότερο σαν εθνικός ύμνος στην Ελλάδα της κρίσης.