Τελευταία ακούω και διαβάζω κάποιους Συριζαίους που διατυπώνουν το εξής παράπονο για την αντιπολίτευση: μα καλά, τι τους έχει πιάσει; Ολα τους μυρίζουνε, όλα τους βρoμάνε.
Ο,τι και να πει ο Τσίπρας, αυτοί θα πουν το αντίθετο και θα του αποδώσουν τα χειρότερα δυνατά κίνητρα. Ο,τι και να κάνει η κυβέρνηση, θα βρουν μια δικαιολογία να το απορρίψουν. Γιατί τόση υστερία κατά του ΣΥΡΙΖΑ;
Από μια άποψη, ένα δίκιο το έχουν. Η αντιπολίτευση όντως μεροληπτεί: βλέπει ό,τι τη συμφέρει, ξεχνάει ό,τι δεν τη συμφέρει, διακατέχεται από αρνητισμό, κάνει την τρίχα τριχιά κ.ο.κ. Μέχρι εδώ να συμφωνήσω.

Ενα πράγμα όμως δεν καταλαβαίνω: πώς είναι δυνατό όσοι εκπλήσσονται με την τακτική της αντιπολίτευσης σήμερα να ξεχνούν ότι όχι μόνο ακολουθούσαν την ίδια, αλλά πολύ χειρότερη τακτική, όταν εκείνοι βρίσκονταν στη θέση τους;

Πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσε τις εργασίες του το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ενώ το επόμενο Σαββατοκύριακο πραγματοποιείται η Προγραμματική Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ως προέδρου της ΝΔ από τη μια και οι προσπάθειες που καταβάλλονται ώστε να μετατραπεί η Δημοκρατική Συμπαράταξη σε πόλο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας από την άλλη, ανοίγουν προοπτικές ώστε, έστω και με μεγάλη χρονική υστέρηση, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την κίνηση του τρένου του ελληνικού πολιτικού συστήματος σε ευρωπαϊκές ράγες.