...Να ορίσω πριν δύο θεμελιακές αξίες, απ’ όπου απορρέουν πολλά και σε επίπεδο εφαρμογής και σε επίπεδο πολιτικής. Πρώτον, η δυνατότητα μετακίνησης είναι δικαίωμα του πολίτη η οποία πρέπει να προσφέρεται από την κοινωνία. Δεύτερον, οι αστικές συγκοινωνίες ή θα γίνουν ελκτικές για τον πολίτη ή ο φαύλος κύκλος της αυτοκίνησης και του αυτοκινητοκεντρικού τρόπου ανάπτυξης των πόλεων, μ’ ό, τι αυτό σημαίνει για την κατανάλωση ενέργειας, το περιβάλλον και την οδική ασφάλεια, θα συνεχίζεται χωρίς προοπτική. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να δούμε και τα συμβαίνοντα στο χώρο των συγκοινωνιών και γενικότερα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ελλάδα

Η προχθεσινή επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου στην Τουρκία στο επίπεδο του μηνύματος ήταν η πιο «πολιτική» επαφή που είχε ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Τούρκο ομόλογό του. Ας δούμε γιατί: Καταρχάς, διότι μίλησε σε μια γλώσσα απλή και καθαρή απευθυνόμενος στο σκληρό κατεστημένο - που παραδοσιακά είναι η τουρκική διπλωματία. Επίσης, διότι έθεσε την ανάλυσή του στο πλαίσιο ενός (κατά βάση απλού) διλήμματος: «θέλουμε ένα μέλλον ειρήνης ή σύγκρουσης;» είπε.

Ποιος φοβάται τον Βίκτορ Ορμπάν; Σίγουρα, οι Ούγγροι δημοσιογράφοι, στους οποίους έχει βάλει φίμωτρο από την αρχή της χρονιάς, καθώς μια επιτροπή, ελεγχόμενη από την κυβέρνηση, θα κρίνει εάν είναι «πολιτικά ισορροπημένα» τα κείμενά τους. Σίγουρα, οι μειονότητες -κοινωνικές και μη- της Ουγγαρίας που από το Μάιο βιώνουν τον αυταρχισμό μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, με χορταστική πλειοψηφία δύο τρίτων στη Βουλή. Σίγουρα, οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα, και που καλούνται να πληρώσουν βαρύ φόρο «κρίσης» μέχρι το 2014, τον οποίο εννοείται ότι θα μετακυλίσουν στους Ούγγρους καταναλωτές στο μέτρο του δυνατού.

Ο αριθμός των χριστιανών που ζουν σε χώρες της Μέσης Ανατολής βαίνει συστηματικά μειούμενος τις τελευταίες δεκαετίες και οι πρόσφατες επιθέσεις σε Συρία, Ιράκ και Αίγυπτο δεν συνιστούν παρά τις τελευταίες σελίδες ενός κεφαλαίου που έχει ανοίξει χρόνια πριν. Βέβαια σήμερα τα πράγματα έχουν γίνει άκρως επικίνδυνα για τις χριστιανικές μειονότητες, καθώς η Αλ Κάιντα στα τέλη Νοεμβρίου ανακήρυξε "νόμιμους στόχους" τους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, ταυτίζοντας τους με τους "σταυροφόρους" των περασμένων αιώνων... Μικρό πανόραμα των χριστιανικών μειονοτήτων στις χώρες της περιοχής.

Παρασκευή, 7 Ιανουαρίου, ώρα 14.00, πρώτος τίτλος στην ιστοσελίδα της γερμανικής Handelsblatt: «Η επιβίωση του ευρώ δεν είναι αυτονόητη». Η δήλωση αποδίδεται στον επικεφαλής οικονομολόγο της Deutsche Bank Τόμας Μάγιερ, και η προβολή της κατά τον τρόπο αυτό αναμφίβολα υπακούει στην εντυπωσιοθηρική λογική μεγάλης μερίδας των μέσων ενημέρωσης διεθνώς. Ίσως και να εξυπηρετεί κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος τίτλων των νότιων ευρωπαϊκών χωρών, σε έξαρση αυτήν την περίοδο. Συνάμα όμως αποτυπώνει την πολιτική αδυναμία και ανεπαρκή βούληση των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιβληθούν στις αγορές, στηρίζοντας το ευρώ και τις οικονομίες που το μοιράζονται.

Οι ανακοινώσεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης της Ευρωζώνης και της Ελλάδας δίνουν μια σαφή και ανησυχητική εικόνα. Το ΑΕΠ της χώρας μας σε ετήσια βάση μειώθηκε κατά 4,6%, ενώ στην Ευρωζώνη αυξήθηκε κατά 1,9%. Η απόσταση είναι μεγάλη.
Η ΕΙΚΟΝΑ είναι ανησυχητική από δύο πλευρές. Η πρώτη είναι ότι η Ελλάδα έχει μπει σε τροχιά απόκλισης από την Ευρωζώνη. Είναι η μόνη χώρα της ζώνης με τόσο μεγάλη μείωση του ΑΕΠ (βεβαίως σταθερές τιμές, σε τρέχουσες αναμένεται να είναι μικρή).

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται: Η ευρωζώνη αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, μια πρόταση πέφτει στο τραπέζι (ευρωομόλογο) η Αγκελα Μέρκελ λέει σθεναρά «όχι» και οι περισσότεροι προβλέπουν ότι τελικά θα αναγκαστεί να υποχωρήσει.

Με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές εμφανίζονται περισσότερο «ανήσυχες» και ικανές να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης.

Οσοι δεν είναι ειδικοί στην οικονομία δυσκολεύονται να κατανοήσουν γιατί οι χώρες αυτές έχουν περιέλθει σε τόσο δύσκολη κατάσταση.

Ο Μίλτος Φρίντμαν ήταν ο μεγάλος γκουρού του αχαλίνωτου καπιταλισμού, ο άνθρωπος στον οποίον χρεώνεται το κανονιστικό πλαίσιο της σημερινής παγκόσμιας οικονομίας.

Έμαθε να εκμεταλλεύεται ένα μεγάλης κλίμακας ΣΟΚ ή μία κρίση για να επιβάλλει μέσα σε 6 η 9 μήνες μείζονες αλλαγές όπως μείωση των φόρων στο μεγάλο κεφάλαιο, ιδιωτικοποίηση κοινωφελών υπηρεσιών, περιστολή των κοινωνικών δαπανών.

Η πρώτη ακραία καπιταλιστική μεταμόρφωση που επιχειρήθηκε ποτέ ήταν στη Χιλή του Πινοσέτ τη δεκαετία του 1970 με τους χιλιάδες νεκρούς και εξαφανισθέντες. Ακολούθησε η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Ουρουγουάη.

Φαντάζει ίσως προκλητικό, αλλά, πέρα από δόγματα και ιδεοληψίες, η τρέχουσα οικονομική κρίση πλήττει τους πάντες, δεν αφήνει κανέναν αλώβητο.
Δεν πλήττονται μόνο οι φτωχότεροι, οι εισοδηματικά ασθενέστεροι και οι άνεργοι, οι οποίοι αντιμετωπίζουν ίσως και πρόβλημα επιβίωσης, που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο, αλλά είναι ακριβές ότι και οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι μικρότερες απειλούνται, ότι πολλές κινούνται στο όριο

«Μπορεί νασωθεί το ευρώ;» Το ερώτηµα, ώς πρόσφατα, θα ήταν αδιανόητο. Αλλά λίγο πριν από τα Χριστούγεννα µια σοβαρή, γερµανική πολιτική επιθεώρηση, το «Spiegel», έθεσε αυτό το αδιανόητο ερώτηµα σε δύο κορυφαίους οικονοµολόγους.
Σηµασία δεν έχουν τόσο οι απαντήσεις και τα επιχειρήµατα των δύο σοφών – εκ των οποίων ο ένας, ο Στέφαν Χόµπουργκ, υποστηρίζει ότι πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να πέσει η αυλαία στο πείραµα του ευρώ καινα επιστρέψει η Γερµανία στο µάρκο, ενώ ο άλλος, ο Πέτερ Μπόφινγκερ, πιστεύει ότι, αντίθετα, η Γερµανία θα έπρεπε, για το δικό της συµφέρον, να δείξει µεγαλύτερη αλληλεγγύη

Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; Κοινότατη ερώτηση σε μέρες κρίσης και πρωτοχρονιάς. Αν απαντάς απαισιόδοξος, καθαρίζεις αμέσως. Κανείς δεν εκπλήσσεται ούτε ζητά περαιτέρω εξηγήσεις. Το πρόβλημα προκύπτει αν απαντήσεις ότι υπάρχουν χαραμάδες αισιοδοξίας, ότι μπορεί να τα καταφέρουμε. Γιατί αμέσως ακολουθεί το ερώτημα «να καταφέρουμε τι;». Εδώ οι απαντήσεις υποχρεωτικά κλιμακώνονται ως προς το περιεχόμενο και τον χρόνο.