Οι εκλογές δεν γίνονται για να λυθούν οι διαφορές ούτε ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τον Σύριζα ούτε ανάμεσα στα αποσυντιθέμενα και επανασυντιθέμενα κομμάτια του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου. Αλλού βρίσκεται η σημασία τους. Αφορούν συνολικά τη χώρα, τους εργαζόμενους –την κοινωνική βάση του σοσιαλισμού, για όποιους θυμούνται ακόμη αυτή τη λέξη-, τους ανέργους, την κοινωνική μας συνοχή, ασφαλώς και την Ευρώπη ευρύτερα. Η εσωστρέφεια λοιπόν και ο αυτισμός, όσο υπάρχει, δεν δικαιολογεί ούτε το «Αριστερά», ούτε το «ανανεωτική», ούτε το «κυβερνώσα», ούτε το «ευρωπαϊκή». Ο λόγος περί του εαυτού, λοιπόν, για ανθρώπους όπως εγώ δεν θεωρούν την ΔΗΜΑΡ ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σχήμα αυτοσκοπό, λίγη αξία έχει, ελάχιστη.

Γιατί ο μαυροφορεμένος δήμιος του Ισλαμικού Κράτους, αυτός που πρωταγωνίστησε στη φριχτή τελετουργία του αποκεφαλισμού των Αμερικανών δημοσιογράφων Τζέιμς Φόλεϋ και Κέβιν Σότλοφ, και του Βρετανού οδηγού Άλαν Χένινγκ, ήταν αυτός που ήταν; Πιστεύει κανείς ότι αν μιλούσε αραβικά, οι παραλήπτες δεν θα έπαιρναν το μήνυμά του; Απλώς, τα αγγλόφωνα τηλεοπτικά δίκτυα θα έπρεπε να μεταδώσουν τα βίντεο υποτιτλισμένα. Γιατί λοιπόν επελέγη ένας επαρκέστατα αγγλομαθής, με χαρακτηριστική μάλιστα βρετανική προφορά;

Η Ιρλανδία μπήκε σε πρόγραμμα τον Νοέμβριο 2010, πήρε 85 δισ. ευρώ και βγήκε μετά μια 3ετία. Η Πορτογαλία μπήκε Απρίλιο 2011, πήρε 78 δισ. και βγήκε μετά μια 3ετία. Εμείς μπήκαμε τον Μάιο 2010, έχουμε πάρει περίπου 230 δισ., αλλά παραμένουμε εκτός αγορών. Η Ελλάδα μπήκε σε πρόγραμμα με ανεργία 12,6% κι έχει 26,6%, η Ιρλανδία με 13,9% και τη μείωσε στο 13,1%, η Πορτογαλία με 12% και την έφτασε στο 16,5%. Στην Ελλάδα οι επενδύσεις μειώθηκαν 40%, στην Ιρλανδία 6%, στην Πορτογαλία 30%. Η Ελλάδα έχασε 25% του ΑΕΠ της, η Ιρλανδία κέρδισε 4,6%, η Πορτογαλία έχασε 4,4%. Οι δικές τους εξαγωγές αυξάνονταν, οι ελληνικές μειώνονται. Γιατί η Ελλάδα απέτυχε;

Μέσα στην αναζήτηση αλλά και τη σύγχυση των ημερών, η λέξη «φόβος» διεκδικεί πρώτη θέση. Λέξη εύκολη, καθημερινή. Λέξη που εντυπωσιάζει. Στρατολογείται στην πολιτική μάχη από αντίπαλες πλευρές. Φοβίζουν και εκφοβίζουν, ακούμε. Και ο καθένας τοποθετείται στην επιθυμητή θέση, κατά πώς αντιλαμβάνεται το νόημα της λέξης και επιλέγει κυνικά τη χρήση της.

Μερικοί ακροδεξιοί έχουν μια τρομακτική συνέπεια. Απάνθρωπη, ξετσίπωτη, προσβλητική για το ανθρώπινο είδος, αλλά την έχουν. Τέτοιος είναι ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, ιδρυτής του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου» της Γαλλίας, πατέρας της σημερινής προέδρου του αλλά και «πνευματικός πατέρας» και κουμπάρος του Μάκη Βορίδη.

Σήμερα το μεσημέρι κτύπησε το τηλέφωνο και απαντώντας διαπίστωσα ότι επρόκειτο περί αυτόματης δημοσκοπήσεως για την πρόθεση ψήφου στις επερχόμενες εκλογές από την εταιρία Pulse....

Αποδέχθηκα τη συμμετοχή και αμέσως ξεκίνησε η δημοσκόπηση. Όμως με μεγάλη μου έκπληξη στο επίμαχο σημείο για την πρόθεση ψήφου διαπίστωσα ότι υπήρχε ερώτηση για τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ (Γ.Α.Π.), της ΧΑ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, του ΚΚΕ και των ΑΝΕΛ και απουσίαζε παντελώς η ΔΗΜ.ΑΡ..

Αυτή η επιστημονική αντιμετώπιση της ΔΗΜ.ΑΡ. δηλαδή ο αποκλεισμός ενός κόμματος που έλαβε 6,1% στις προηγούμενες εκλογές από το ερωτηματολόγιο, καθιστά από μόνο του, τη δημοσκόπηση μη έγκυρη ως προς το αποτέλεσμα της.

Ο συνδυασμός Πράσινοι – Δημοκρατική Αριστερά έδωσε στη δημοσιότητα τις λίστες με τους υποψήφιους βουλευτές για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Παράλληλα, αποκάλυψε και το νέο σήμα του συνδυασμού.

Είναι προφανές ότι η ΔΗΜΑΡ περνά δύσκολες ώρες. Βρίσκεται σε μια δοκιμασία που οφείλεται σε λάθη και ανεπάρκειες αλλά κυρίως σε μια πρωτοφανή εικόνα προσωποκεντρικών στρατηγικών έξω από κάθε όριο συλλογικότητας, έξω από κάθε συνθήκη κοινών πολιτικών στοχεύσεων. Τα υπέρ και τα κατά της κυβερνητικής εμπειρίας γρήγορα μετατράπηκαν σε φυγόκεντρες επιλογές με βάση το δίλημμα “με τη κυβέρνηση ή με τον ΣΥΡΙΖΑ” και όχι σε μια πολύτιμη γνώση που μπορεί να συνδυάζει τις εναλλακτικές προτάσεις με το κριτήριο του ρεαλισμού.
Αυτή όμως είναι δυστυχώς και η εικόνα όλης της κεντροαριστεράς. Προσωπικές στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης, προσωπικές διαπραγματεύσεις για μεταγραφές, υποτίμηση των συλλογικών αξιών. Δεν εξαιρείται ούτε το ΠΟΤΑΜΙ που επιδιώκει τη συσπείρωση ενός ετερογενούς προσωπικού με όρους ενός νέου κομματικού παραγοντισμού

Η απόρριψη της συνεργασίας ΔΗΜΑΡ – ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν όμως; Πριν εισέλθω στην ουσία του θέματος οφείλω μια μικρή διευκρίνιση. Επιδιώκω να κρίνω τις αντίθετες με μένα απόψεις με τρόπο και κριτήρια που θα ήθελα και οι άλλοι να κρίνουν τις δικές μου. Ενστερνιζόμουν πάντα την κατηγορική προσταγή «ενέργησε με τρόπο, ώστε οι αρχές σου να μπορούν να γίνουν καθολικός κανόνας». Δεν διανοούμαι, ακόμα και όταν κάνω λάθη, την πολιτική και συγγραφική μου δράση έξω απ’ αυτόν τον κανόνα.

Στη δημοκρατία, τα κόμματα προτείνουν για να αλλάξουν τον κόσμο… Αντ” αυτού συνθηματολογούν και κραυγάζουν μήπως καλύψουν τις κραυγές των άλλων. Είναι αρκετό; Οι οικονομικοί-κοινωνικοί-πολιτικοί σχηματισμοί συγκροτούνται από δομές, θεσμούς και ιδεολογία. Δομές είναι ο τρόπος που συναρθρώνονται οι θεσμοί. Θεσμοί είναι σύνολα κανόνων επιμέρους λειτουργιών. Ιδεολογία είναι φιλοσοφικές αρχές περί τις οποίες αναπτύσσονται συμπεριφορές πολιτών και επιχειρήσεων, της κοινωνίας και των πολιτικών.

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, στην πρώτη σκηνή της ταινίας του “Ιστορίες του Καντέρμπουρυ”, καθώς διασχίζει τα τείχη της πόλης, στρέφει προς το κοινό και λέει “Με το χιούμορ μπορείς να πεις πολλές αλήθειες”. Το χιούμορ και η σάτιρα απελευθερώνουν, είναι επαναστατικά, όπως άλλωστε και ο έρωτας που δεν γνωρίζει καλούπια και γι’ αυτό χιούμορ και έρωτας έχουν κυνηγηθεί λυσσαλέα στο διάβα των αιώνων από συντηρητικές μερίδες κοινωνίας και πληθυσμούς.

Η “Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ”, του Αντρέ Μπρετόν, θεωρητικού των Γάλλων σουρεαλιστών, συλλογή κειμένων και ποιημάτων διαφόρων συγγραφέων, είχε απαγορευτεί στη Γαλλία από το φασιστικό καθεστώς του στρατηγού Πεταίν στον Β παγκόσμιο πόλεμο.

Η τρομοκράτηση των πολιτών αποτελεί και πάλι το κύριο αν όχι και μοναδικό όπλο των δυνάμεων της συγκυβέρνησης και του παλαιοκομματισμού στην απελπισμένη τους προσπάθεια να παραμείνουν αγκιστρωμένες στην εξουσία. Στον πυρήνα της επιχείρησης αυτής είναι ο ισχυρισμός πως «η Ευρώπη» δεν μπορεί να ανεχθεί ή να συνυπάρξει με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Άρα κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα με κορμό το κόμμα αυτό (η μόνη δυνατή σήμερα) σημαίνει διαζύγιο της χώρας μας με την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Όμως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την ημέρα που προκηρύχθηκαν οι εκλογές, η χώρα μας βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της προσοχής των πολιτικών ηγεσιών και των μέσων ενημέρωσης. Τα μηνύματα που εκπέμπονται είναι αντιφατικά. Πολλές έγκυρες φωνές αντικρούουν το σκηνικό του φόβου.