Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, «το σύγχρονο ελληνικό κράτος προκάλεσε απελπισία» στον Χ. Ράιχενμπαχ, τον γερμανό επικεφαλής της «ομάδας κρούσης» (task force) που συνέστησε πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (έπειτα από ελληνικό αίτημα) για την υποβοήθηση της διαδικασίας εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης της ελληνικής διοίκησης.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 ως χρηματοπιστωτική κρίση στις ΗΠΑ γρήγορα μετατράπηκε σε κρίση της πραγματικής οικονομίας και εξελίχθηκε σε δημοσιονομική κρίση στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες.

Τα κόμματα εξουσίας τελικώς τα κατάφεραν. Διεσύρθησαν. Το ΠΑΣΟΚ γιατί είχε τη φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος που αναστάτωσε τη χώρα και την Ευρώπη, την οποία εγκατέλειψε ύστερα από τα ταπεινωτικά τελεσίγραφα που επέδωσαν Μέρκελ και Σαρκοζί στον Γ. Παπανδρέου.

Σε όλη της την ιστορική διαδρομή η αριστερά, ως γνήσιο τέκνο του δυτικού διαφωτισμού (τον οποίο και αντιπαραθέτω με την προηγηθείσα βυζαντινή αναγέννηση) έχει αναγάγει την ιδεολογία σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας και έτσι φυσικά «το κόμμα» όταν πρόκειται να «πάρει» σημαντικές αποφάσεις πάντα «εμπλέκεται» σε ιδεολογικά διλλήματα, τα οποία και το θέτουν σχεδόν πάντα στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, αλλά ταυτόχρονα του εξασφαλίζουν μια «ηθική ακεραιότητα» και μια «πολιτική καθαρότητα».

Πριν μια βδομάδα η σύγχυση για τη νέα κυβέρνηση κορυφώνονταν. Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έστησαν μια νέα περιπέτεια με το ποιός θα είναι νέος πρωθυπουργός αλλά κάτω από τη πίεση και βουλευτών τους αποφάσισαν να ψηφίσουν τον Λ. Παπαδήμο. Οι προσδοκίες που επενδύονται είναι μεγάλες. Τα προβλήματα όμως τα οποία ανέλαβε να αντιμετωπίσει ο νέος πρωθυπουργός είναι πολύ πιο μεγάλα από όσα έχουμε γνωρίσει τις τελευταίες δεκαετίες και εξαιρετικά κρίσιμα.

Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές, παρά τα ιστορικά τους λάθη, τις παλινδρομήσεις τους και τις ατυχείς βιογραφίες σημαντικών στελεχών τους, δεν παύει να είναι το ένα από τα τρία σημαντικότερα κόμματα του δημοκρατικού σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Μαζί με τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες και τους Βρετανούς Εργατικούς, αποτελούν τον πολιτικό πόλο ελπίδας και αλλαγής για το μέλλον της ηπείρου, που απειλείται ολόπλευρα από την κρίση χρέους της Ευρωζώνης.

Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές λοιπόν, σχολιάζοντας την σουρεαλιστική κυβέρνηση του κατά τα άλλα εξαιρετικά σοβαρού και αξιόλογου Λουκά Παπαδήμου, ανέφεραν ότι «η είσοδος της Ακρας Δεξιάς (ΛΑΟΣ) στην ελληνική κυβέρνηση είναι για τους σοσιαλιστές ένα σοκ.

«Η ταχεία ανάδυση της Ομάδας της Φραγκφούρτης γυρνά πίσω τους δείκτες στο ρολόι της δημοκρατίας. Τα εκλογικά σώματα παραμερίζονται, καθώς η εντεινόμενη λιτότητα εγκλωβίζει τις πιο αδύναμες χώρες σε μια ατέρμονη βουτιά θανάτου».

Η εκτίμηση ανήκει στην ομάδα των οικονομικών συντακτών και αναλυτών της βρετανικής The Guardian και αποτυπώθηκε, αυτή την εβδομάδα, στο blog της εφημερίδας.

...Ας βγάλουμε ένα μεγάλο συμπέρασμα από αυτή τη συζήτηση: την ανάγκη για σύνεση, για νηφαλιότητα, για σεβασμό στο ότι όλοι είμαστε ανανεωτές, δημοκράτες και αριστεροί μεταρρυθμιστές, για να πετύχει αυτό που όλοι μαζί συνδιαμορφώσαμε…. Γιαυτό ενώ αγαπώ και σέβομαι το Γιώργο (ξέρει εκείνος) ή τον Γιάννη (που μιλήσαμε τη Παρασκευή το πρωί) δεν θα συμμεριστώ τον πανικό τους για την άποψη. Σύνεση και νηφαλιότητα σύντροφοι. Γιατί όπως είδατε ο χρόνος προχωράει πολύ γρήγορα

Με την δημοσιευθείσα απόφαση της ΚΕ 10/11 η ΔΗΜ.ΑΡ. απέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι είναι η σύγχρονη ΑΡΙΣΤΕΡΑ της ΕΥΘΥΝΗΣ.

Μπορεί να συζητηθεί η πορεία προς την απόφαση...παραμένει όμως η ορθότητα της απόφασης.

Βεβαίως, μερικοί φίλοι δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται, δικαίως πιστεύω, ότι ήταν μια όχι απόλυτα ορθολογική διαχείριση της χρονικής στιγμής για την λήψη μιας απόφασης χωρίς να έχουν τουλάχιστον τεθεί όλα τα δεδομένα ώστε η όποια απόφαση να είναι βασισμένη σε μια ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας.

Τις τελευταίες ημέρες γίνομαι και εγώ αποδέκτης μίας κριτικής, σχετικά με την αρνητική στάση της ΔΗΜΑΡ έναντι της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ήδη υπάρχουν τα επίσημα κείμενα του κόμματος, τα οποία θα συμπληρώσουν οι τοποθετήσεις των βουλευτών μας στο Κοινοβούλιο. Αντιλαμβανόμενη πλήρως την κρισιμότητα των συνθηκών, όπως και το γεγονός, ότι απόλυτο δίκιο δεν βρίσκεται σε καμμία πλευρά, οφείλω, για την δική μου στάση, να καταθέσω τα εξής:

Σύμφωνα με το Σϋνταγμα, σε περίπτωση παραίτησης του πρωθυπουργού, ο επόμενος πρωθυπουργός εκλέγεται από την Κ.Ο. του κόμματος που έχει την δεδηλωμένη.

Τελικά το σύστημα έφτασε, δια της πλαγίας –μούφα δημοψηφίσματα, εκατέρωθεν στημένους εκβιασμούς, επιδεικτικά τραβήγματα αφτιών από τους Ευρωπαίους «εταίρους», αναζήτηση και καπάρωμα των πολυπόθητων άλλοθι– στο επιδιωκόμενο, ανομολόγητο, αποτέλεσμα: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ήτοι μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές με έντονη εσάνς νεοφιλελευθερισμού, εθνολάγνα παλαιο-δεξιά του χωριού και της γιαγιάς μου, και μια ελάχιστα καλυμμένη (ως πότε;) και μουλωχτή ακροδεξιά. Πλάι πλάι και χαμογελαστοί, στη δοτή μεταβατική κυβέρνηση, αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου με υβριστές της γενιάς του Πολυτεχνείου, διπλωματούχοι σοσιαλιστές με πατεντάτους δεξιούς, επαγγελματίες της διαπλοκής με εθνικιστικά φιντάνια, σε μια ορκωμοσία-καθοσίωση – με τις ευλογίες ενός αγωνιστή, κάποτε αντιστασιακού, Προέδρου και του σκοτεινόχρωμου ιερατείου των ρασοφόρων.

H σοβαρότατη κρίση, την οποία διέρχεται ο Ελληνικός Τουρισμός ήδη από το 2008, πριν δηλαδή εκδηλωθεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, είχε ως συνέπεια μέχρι και το 2010 την καθίζηση των αφίξεων στα σύνορα και των τουριστικών εισπράξεων. Πέρα από τα προβλήματα στις Αγορές του, ο Ελληνικός Τουρισμός εξακολουθεί να πλήττεται και από τα δικά του εγγενή προβλήματα (όπως πχ τα προβλήματα περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής στις τουριστικές περιοχές, η συγκέντρωση τουριστικής δραστηριότητας στο χώρο, η ασυνέπεια και ο ερασιτεχνισμός στην προώθηση της Χώρας στο Εξωτερικό ,η μη αξιοποίηση των πολιτιστικών πόρων, κλπ) Εξακολουθεί να πλήττεται και από την εικόνα της Ελλάδας προς τα έξω, που δεν είναι πλέον ιδιαίτερα ελκυστική.