...Μόνο την καταστροφή έφερε το Πολυτεχνείο. Αυτό ισχυρίζεται το ΛΑΟΣ. Η επόμενη μέρα, λένε, έφερε τον Ιωαννίδη, τον Αττίλα στην Κύπρο και άλλα δεινά. Επιπλέον, πάνω στο Πολυτεχνείο, κηρύσσει ο κ. Γεωργιάδης, «στήθηκε ο ιδρυτικός πολιτικός μύθος της θολοκουλτούρας στην Ελλάδα. Πάνω σε αυτό το γεγονός στήθηκε ολόκληρη προπαγάνδα, ολόκληρη διαστρέβλωση της Ιστορίας, που οδήγησε την Αριστερά στην εξουσία τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Η οικονομική κρίση στην Ευρώπη δείχνει, ολοένα και πιο καθαρά, τα ραγισμένα πολιτικά και ηθικά θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οτι η Ενωση, σαν μια μορφή ομοσπονδίας, πορευόταν όλο και πιο επίμονα σε οικονομική τροχιά και μάλιστα σε ράγες νεοφιλελεύθερες, ήταν φανερό στους ψύχραιμους παρατηρητές από τον καιρό της συνθήκης του Μάαστριχτ και, αργότερα, της Λισσαβώνας.

«Για να ευημερούμε, πληρώνουμε πολύ υψηλούς φόρους, μέχρι και 67% του εισοδήματός μας», είπε πρόσφατα ο Ολε Κρίστιαν Μάντσεν. Τον 45χρονο Δανό σκηνοθέτη ελάχιστοι Ελληνες γνωρίζουν, αποκλειστικά σχεδόν σινεφίλ και θεατές του φετινού 52ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πριν από λίγες ημέρες, λοιπόν, ο Δανός προσκεκλημένος εξέφρασε σε συνέντευξή του την απορία του για το γεγονός ότι ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, φιλοδοξούσε να μετατρέψει την Ελλάδα σε Δανία του Νότου. Ο Μάντσεν δεν θεωρεί τη χώρα του κατάλληλο πρότυπο και επιχειρηματολόγησε γι’ αυτό με σειρά παραδειγμάτων.

Διασχίζουμε την εποχή της παρακμής, του παράλογου, του μίσους για την Δημοκρατία, του ελλείμματος ιδεών και της πολιτικής φαντασίας. Η πραγματικότητα ερμηνεύεται κυρίως με όρους οικονομικούς και όχι ανθρώπινους(πνευματικούς, ποιητικούς, μουσικούς και ζωγραφικούς). Η κυρίαρχη οικονομική σκέψη του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης απέτυχε αφού είναι δέσμια ενός μυθοποιημένου παραδείγματος. Η λύση βρίσκεται σε μια οικονομική θεωρία που υποστηρίζει την υπόθεση της ζωής και όχι του αφανισμού, της καταστροφής και της πνευματικής μιζέριας.

Μπαίνουμε στις πιο κρίσιμες εβδομάδες διαπραγμάτευσης που θα κρίνουν αν ο Λ. Παπαδήμος θα επιβεβαιώσει τις προσδοκίες και θα καταφέρει να σταθεροποιήσει τη σχέση της χώρας με την Ε.Ε. και να αποφύγει τη στάση πληρωμών που θα την οδηγήσει εκτός ευρώ. Και οι εβδομάδες γίνονται πιο κρίσιμες καθώς έχει ξεσπάσει η θύελλα των ομολόγων της Ιταλίας, της Ισπανίας, ακόμη και της Γαλλίας.
Η εσωτερική στήριξη, οι προσδοκίες της πλειοψηφίας των πολιτών από τον νέο πρωθυπουργό -κυρίως σε εκείνον, και όχι τόσο στην κυβέρνησή του- δίνουν δύναμη στο ξεκίνημα. Όμως πόσο θα συγκρατούνται οι διεκδικήσεις για τους κομματικούς ρόλους, και του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνον της Ν.Δ.;

Οικονομικοί αναλυτές προειδοποιούν από καιρό, την περασμένη εβδομάδα όμως ο κίνδυνος έγινε άμεσα ορατός σε όλους: Χωρίς αποφασιστική αλλαγή πολιτικής ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση του χρέους στην Ευρωζώνη, η επιβίωση του κοινού νομίσματος, κατʼ επέκταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φαίνεται πια αμφίβολη. Και το πόσο επείγει μια τέτοια αλλαγή πολιτικής το έδειξαν τα επιτόκια νέου κρατικού δανεισμού, που όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην Ισπανία πλέον, ξεπέρασαν το απαγορευτικό 7%.

Στη δημοσκόπηση της RASS για το ΠΑΡΟΝ (20/11/11) στην πρόθεση ψήφου, η ΝΔ προηγείται με ποσοστό 24,6%, ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ με 14,8%, το ΚΚΕ με 8,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 5,9%, το ΛΑΟΣ με 5,7%, η ΔΗΜΑΡ με 6,2%, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ -ΠΡΑΣΙΝΟΙ με 3,3% , η ΔΗΣΥ με 2,9% , το Παν. Αρμα Πολιτών με 1,3% και η αδιευκρίνιστη ψήφος φθάνει το 20,2%.

Στη δημοσκόπηση της VPRC για το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ,17/11/11, ( με αναγωγή) στην πρόθεση ψήφου, προηγείται η ΝΔ με ποσοστό 32%, και ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 18,5%, το ΚΚΕ με 12,5%,ο ΣΥΡΙΖΑ με 10%, ο ΛΑΟΣ με 7%, η  Δημοκρατική Αριστερά με 6,5% και οι Οικολόγοι-Πράσινοι 3,5%. Εκτός Βουλής φαίνεται πως μένει η Δημοκρατική Συμμαχία, καθώς συγκεντρώνει το 2%.

Η παραίτηση Παπανδρέου και η συγκρότηση του μεταβατικού τρικομματικού κυβερνητικού σχήματος είναι αποτέλεσμα μιας εντεινόμενης κρίσης πολιτικής διαχείρισης.
Στον πυρήνα αυτής της κρίσης βρίσκεται η απονομιμοποίηση των ασκούμενων πολιτικών διάσωσης της χώρας, που θεωρούνται από όλο και περισσότερους πολίτες ως μη δίκαιες κοινωνικά και αναποτελεσματικές οικονομικά. Αυτή η απονομιμοποίηση δεν αφορά μόνο σε πολίτες που η στάση τους ορίζεται από τη χίμαιρα της διατήρησης «κεκτημένων» και πελατειακών σχέσεων, αλλά και σε πολίτες που αρχικά είχαν κρατήσει θετική στάση έναντι των πολιτικών του μνημονίου προσδοκώντας ότι θα συμβάλλουν στη δημοσιονομική εξυγίανση.

...Ευρώ-δρυός πεσούσης, πολλοί είναι εκείνοι που τείνουν στο λογικοφανές συμπέρασμα: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.

Τα όσα (τραγικά και κωμικά) συνέβησαν τις τελευταίες μέρες στη χώρα γύρω από τις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και το «πακέτο στήριξης» (ανακοίνωση δημοψηφίσματος και ματαίωσή του, απαίτηση γραπτών εγγυήσεων σεβασμού των δεσμεύσεων και οι αντιδράσεις που προκάλεσε) αναδεικνύουν ένα θεμελιακό πρόβλημα του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος.

Τις τελευταίες μέρες, μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς ακούστηκε μια επιχειρηματολογία που επιχειρούσε να δικαιώσει έστω και εκ των υστέρων την απόφαση της Κ.Ε. για καταψήφιση της νέας κυβέρνησης,απόφαση που υλοποίησαν οι 3 από τους 4 βουλευτές του κόμματος στη βουλή. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία αυτή, δικαίως η ΔΗΜΑΡ τάχθηκε “κατά”.

Το ’72-΄73, στην περίοδο ανάπτυξης του μαζικού αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μεταξύ άλλων βλέπαμε τις «Μέρες του ΄36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και διαβάζαμε τα βιβλία του μεγάλου δασκάλου της πολιτικής ανάλυσης, του σπουδαίου δημοσιογράφου και αγωνιστή της Αριστεράς Σπύρου Λιναρδάτου για την 4η Αυγούστου και για το πως φτάσαμε σ΄αυτήν.