Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, απλώς αποκάλυψε τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει ο ίδιος και τα δυο κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνησή του.

Αν μάλιστα αναλυθούν οι προτάσεις που συμπερίλαβε σε αυτό το διάγγελμα, τότε οι λόγοι που τον ώθησαν σε αυτή την πρωτοβουλία είναι κάποιοι από τους ακόλουθους - είτε διαζευκτικά, είτε όλοι μαζί:

Για να δοθεί η πιστωτική γραμμή, εξαρτάται από το αν η Ελλάδα κλείσει την αξιολόγηση αλλά και από την ολοκλήρωση των εθνικών διαδικασιών, λέει στην «Κ» ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ESM/EFSF), Κλάους Ρέγκλινγκ.

Η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας παραμένει ασταθής. Το δημοσιονομικό πλεόνασμα είναι κοινωνικά αποσταθεροποιητικό καθώς βασίζεται στην υπέρμετρη και άδικη φορολόγηση, περιορίζει τις αποταμιεύσεις και απαξιώνει περιουσιακά στοιχεία και παραγωγικούς πόρους. Το χρέος δεν εισέρχεται σε τροχιά μείωσης εξαιτίας της αμφισβήτησης των προσδοκόμενων ρυθμών ανάπτυξης, της εμμένουσας αυξητικής δυναμικής των επιτοκίων δανεισμού της χώρας, όσο και της επισφάλειας για την επίτευξη δημοσιονομικών πλεονασμάτων, που με τη σειρά τους τροφοδοτούνται από την κοινωνική και πολιτική αστάθεια.

Κ​​αι με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο σημείο όπου οι πρωταγωνιστές της κωμικής σκηνής καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Κι όταν διαπιστώνεις πως το μέλλον της Ελλάδας κρέμεται από τα χείλια και τα χέρια των Λαζοπουλαίων και των Χαϊκάληδων, δεν μπορεί να μην πάει ο νους σου στον Αριστοφάνη, τον πραγματικό πατέρα του πολιτισμού της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας

Η ασκούμενη πολιτική έχει αρχίσει να αποδίδει και τώρα αρχίζει η ανάκαμψη; Ή, μήπως, η οικονομία αφέθηκε σε ελεύθερη πτώση επί μια 6ετία, που (αναπόφευκτα...) κάποτε θα φρέναρε, παρά την ασκούμενη πολιτική; Τώρα, αίφνης, παγώνουν οι επενδύσεις που γίνονταν; Ή, μήπως, τα τελευταία χρόνια παρατηρούσαμε μια ιστορικά πρωτοφανή διαδικασία συνεχούς αποεπένδυσης; Αραγε, είχε πυροδοτηθεί μια διαδικασία μεταρρύθμισης προς το καλύτερο, με πάταξη της διαφθοράς, ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού, αναστήλωση των θεσμών, που κινδυνεύει τώρα να διακοπεί; Ή, μήπως, η διαφθορά έχει γίνει αποπνικτική, οι θεσμοί σέρνονται και ο κρατικός μηχανισμός τελεί σε αποδιοργάνωση;

τη λαϊκιστική και νεοναζιστική Άκρα Δεξιά –των ιδεών του εθνικισμού, του φυλετισμού, του αντισημιτισμού, του σεξισμού, της μισαλλοδοξίας, των διακρίσεων…– έχοντας συνείδηση μιας απλής τελικά αλήθειας: ότι η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε απειλητική στους δρόμους και το Κοινοβούλιο όταν οι ιδέες της είχαν γίνει –και ακριβώς επειδή είχαν γίνει– κοινός τόπος.

Την άποψή μας για το λειτουργικότερο μοντέλο εμπλοκής του Ιδιωτικού Τομέα στη παραγωγική δραστηριότητα της Λιμενικής Βιομηχανίας, είχαμε πολλαπλώς την ευκαιρία να την αναπτύξουμε κατά το παρελθόν[1] αλλά και να την τεκμηριώσουμε αναλυτικά παρουσιάζοντας μια πλούσια βιβλιογραφική επισκόπηση[2].

Σήμερα, εντός της περιόδου εξελίξεων που οριστικοποιούν επιλογές, θα επιχειρήσουμε μια ανασκόπηση αλλά και ενημέρωση των ενδιαφερομένων για το τι πρόκειται να συμβεί, για να έχουν γνώση…

Η ελληνική κρίση φτάνει πάλι σε μια φάση που τα διακυβεύματα απλοποιούνται στο έπακρο, τα διλήμματα γίνονται ασφυκτικά για όλους και οι προοπτικές σκοτεινιάζουν. Σενάρια καταγράφονται, αναλύσεις προτείνονται, υποθέσεις γίνονται, αλλά όλα αυτά συρρικνώνονται σε ασφυκτικές επιλογές, όποιοι και αν είναι οι μελλοντικοί νικητές και ηττημένοι.

Με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, σχεδόν όλοι οι λαοί της περιοχής υπέστρεψαν αταβιστικά σε παλιά αντανακλαστικά τους: οι Ρώσοι στον εθνικοθρησκευτικό μυστικισμό τους, οι Ούγγροι στον αντισημιτισμό και στην παράδοσή τους φασιστοειδούς αυταρχισμού, οι Τσέχοι και οι Ρουμάνοι στην τσιγγανοφοβία τους, οι Σέρβοι στη θυματολάγνα μυθολογία τους κ.λπ. - και όλοι στον μεγαλοϊδεατισμό τους.

Είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα όπου αμφισβητείται τόσο έντονα ο διαχωρισμός μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Το αντιπολιτικό Ποτάμι πρωτοστατεί σ’ αυτή την προσπάθεια, αλλά υπάρχουν και φωνές στη σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ που την συνεπικουρούν. Αυτός ο διαχωρισμός όμως χάραξε το όριο ανάμεσα στις προνεωτερικές και τις νεωτερικές κοινωνίες. Η «ρευστή» αντιπολιτική μεταδημοκρατία αμφισβητεί ακριβώς αυτόν τον διαχωρισμό, ο οποίος συνιστά το υπόβαθρο της δημοκρατίας.

Ολα άρχισαν από μια απλή και θεμελιώδη μαθηματική ανισότητα: r > g. Το γράμμα r, από την αγγλική λέξη return, ορίζει το ποσοστό απόδοσης του κεφαλαίου, το πόσο αποδίδει δηλαδή κατά μέσο όρο το κεφάλαιο στη διάρκεια ενός έτους, με τη μορφή κερδών, μερισμάτων, τόκων, μισθωμάτων και άλλων κεφαλαιακών εισοδημάτων, ως ποσοστό της αξίας του. Το γράμμα g, από τη λέξη growth, αντιπροσωπεύει τον ρυθμό της μεγέθυνσης, δηλαδή την ετήσια αύξηση του εισοδήματος και της παραγωγής.

Εχει συμβεί τόσες φορές στην ιστορία: ένα αποτέλεσμα που κανείς στ’ αλήθεια δεν ήθελε, να προκύπτει εντούτοις. Και να εμφανίζεται, μάλιστα, ως αποτέλεσμα της βούλησης πολλών. Ισχύει και για τις εκλογές προς τις οποίες φαίνεται ότι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, βαδίζουμε.