Το Σαββατοκύριακο οι ηγέτες των κομμάτων του κλυδωνιζόμενου δικομματισμού εγκαινίασαν τον εκλογικό τους αγώνα με επιθέσεις κατά της Αριστεράς. Παρά το γεγονός ότι οι διαφορές ανάμεσα στα κόμματα της Αριστεράς είναι μεγάλες και γνωστές προσπάθησαν να εμφανίσουν την Αριστερά συνολικά ως επικίνδυνη παράταξη. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσω ευθύνες της παραδοσιακής Αριστεράς στην πορεία του τόπου μετά την μεταπολίτευση. Αλλά αποτελεί επίδειξη απύθμενου θράσους αυτοί που είχαν την κύρια ευθύνη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, να αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα και να κουνάνε το δάκτυλο.

Η δική μας προγραμματική θέση κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Στοχεύει στη δημοσιονομική προσαρμογή με την κοινωνία όρθια και την οικονομία ζωντανή. Με ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Με αντιμετώπιση των παθογενειών, χωρίς αποδόμηση των δημόσιων δομών και του κοινωνικού κράτους. Με δίκαιη κατανομή των βαρών και ισοδύναμα διαφορετικά μέτρα. Με πολιτικές αντιμετώπισης της ύφεσης και προώθησης ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου. Με συντεταγμένη κοινωνική προσαρμογή και επανεκκίνηση σε νέες ράγες.

...Αυτή τη φορά από ότι φαίνεται θα πέσουμε στα βαθιά χωρίς το σωσίβιο 3% που σε καθιστά συμπαθή, ανώδυνο, περιθωριακό και ευχαριστημένο. Η ΔΗΜΑΡ θα είναι ένα από τα κόμματα που θα εμπιστευτεί περισσότερο ο ελληνικός λαός,για να ξεπεράσει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας του. Και αυτό σημαίνει: 1)Ούτε ψύλλος στο κόρφο μας και 2)ότι ως πολιτικό προσωπικό (Κεντρικές Επιτροπές,Εκτελεστικές Επιτροπές, όργανα,στελέχη και όλοι εμείς),έχουμε απόλυτη συνείδηση του μεγέθους της ευθύνης.

Εδώ και καμιά δεκαριά μέρες συνέβη ένα γεγονός μεταξύ Κατερίνης και Νευροκοπίου με συνδετικό κρίκο ή άνυσμα μεταφορικό τις πατάτες του τελευταίου. Δηλ. κάτοικοι της Κατερίνης ήρθαν σε επαφή με παραγωγούς, πατάτας, του Νευροκοπίου και συμφώνησαν να μεταφέρουν ποσότητα πατάτας στην Κατερίνη και να την πουλήσουν – χωρίς τον μεσάζοντα- σε μια τιμή πολύ χαμηλότερη από αυτή της «μυθικά αυτορυθμιζόμενης αγοράς».

Με χαρά συμμετέχω στη συζήτηση που έχει ανοίξει η «Μεταρρύθμιση» για την «Κεντροαριστερά». Θα έχετε παρατηρήσει ότι αποφεύγω να χρησιμοποιώ τον όρο Κεντροαριστερά γιατί, δυστυχώς, έχει κακοπάθει στη χώρα μας. Πίσω από αυτόν, τα τελευταία χρόνια, οχυρώθηκαν τόσο νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όσο και πρακτικές ακραίου αναχρονισμού και λαϊκισμού. Δείτε, για παράδειγμα, πώς τον χρησιμοποιούν όλες οι πλευρές που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εντός ή εκτός του ΠΑΣΟΚ, εμπλέκονται στην πολύπλευρη κρίση αυτού του κόμματος.

*Ο τίτλος με τον οποίο δημοσιεύθηκε στο «Ποντίκι» είναι «Στο χέρι των εργαζομένων να τα αλλάξουν όλα». Ο τίτλος είναι επιλογή της εφημερίδας

Η χώρα βρίσκεται ήδη σε προεκλογική περίοδο. Παρά τις προσπάθειες για παράταση της θητείας της κυβέρνησης Παπαδήμου –ουσιαστικά προσπάθειες για «αγορά χρόνου» - από το, υπό κατάρρευση, πολιτικό σύστημα, ο ελληνικός λαός θα κληθεί σύντομα να αποτιμήσει την πολιτική που εφαρμόστηκε την τελευταία διετία, να κρίνει πολιτικές συμπεριφορές και να αποφασίσει για την πορεία της χώρας τα επόμενα χρόνια.
Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, οι εκλογές θα διεξαχθούν σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, κρίσης που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά είναι ταυτόχρονα κρίση πολιτική, αξιών, θεσμών και ηθικής.

Η στρατηγική μας επιλογή για την ανασύνθεση του ευρύτερου δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου φυσικά και θεωρεί ευπρόσδεκτες συλλογικότητες ή και προοδευτικούς πολίτες και προφανώς και βουλευτές που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Αν όμως η ερώτηση υποκρύπτει και τη συμμετοχή στα ψηφοδέλτια των προσεχών εκλογών αυτό θα ήθελα να σημειώσω ότι αποτελεί και μια πιο σύνθετη διαδικασία.

Η στρατηγικής της ελεύθερης διακύμανσης του χρήματος που ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, εγκαινιάζει μια νέα φάση που δεκαπέντε χρόνια αργότερα προσδιορίζεται ως παγκοσμιοποίηση. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό αυτής της νέας φάσης είναι πως το κέρδος εξαρτάται κυρίως από την ταχύτητα ροής των κεφαλαίων. Είναι η εποχή που οι οίκοι αξιολόγησης αναλαμβάνουν δεσπόζοντα ρόλο στη διαμόρφωση της οικονομικής πραγματικότητας.

Το ζήτημα δεν είναι αν κανείς έχει λόγους να υποστηρίζει τον Γιώργο Νταλάρα, τον Κωστή Χατζηδάκη, τον Κάρολο Παπούλια, τον Θεόδωρο Πάγκαλο ή τον Άδωνη Γεωργιάδη σε προσωπικό, καλλιτεχνικό ή πολιτικό επίπεδο. Το θέμα είναι ότι ο νόμος του Λιντς συνιστά απτό δείγμα της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, που προοιωνίζεται δεινά, που έμοιαζαν να έχουν περάσει στο περιθώριο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Εάν, λιντσάρισμα το λιντσάρισμα, φτάσουμε σε επίπεδο γενικευμένης ανομίας, τότε το πρώτο βήμα για την οριστική κατάλυση της δημοκρατίας όπως την ζήσαμε αδιατάρακτα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες θα έχει συντελεστεί.

Η κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία ανέδειξε με δραματικό και εκρηκτικό τρόπο τις βαθύτερες παθογένειες του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού μοντέλου που οικοδομήθηκε και εξέθρεψαν ΠΑΣΟΚ / Ν.Δ στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση.
Στο μοντέλο αυτό κομβικό ρόλο έπαιξε και παίζει η ασύδοτη, ολιγοπωλιακή διάρθρωση των αγορών, η αχαλίνωτη κερδοσκοπία σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών, απουσία δικτύων διανομής και εμπορίας από τους παραγωγούς, απουσία ή απαξίωση ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

Ο Τομέας Αυτοδιοίκησης της ΔΗΜ.ΑΡ. θεωρεί ότι το λεγόμενο «κίνημα της πατάτας» μπορεί να αποτελέσει την αφορμή και το έναυσμα ανάληψης δράσεων από την αυτοδιοίκηση για την προστασία των παραγωγών, για τη μείωση της αδικαιολόγητα υψηλής τελικής τιμής των αγροτικών προϊόντων που φτάνουν στον καταναλωτή, για την αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας των μεσαζόντων και για την προώθηση του «δίκαιου εμπορίου».

Τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα για τη σταθερή άνοδο της ΔΗΜΑΡ στις προτιμήσεις των πολιτών αποτελούν μεν ενθαρρυντικές ενδείξεις για την πολιτική της πορεία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθούν ως κεκτημένο κεφάλαιο, ιδίως μέσα στη ρευστότητα της ελληνικής πολιτικής ζωής, στην παρούσα συγκυρία. Το βέβαιο είναι πως η ΔΗΜΑΡ έχει δημιουργήσει αυξημένες πολιτικές προσδοκίες. Η τάση αυτή καταγράφεται όχι μόνο στη συμπεριφορά των μελών και των φίλων του κόμματος αλλά και στις κριτικές των «αρνητών» της.