Γιατί όλοι οι εταίροι δανειστές μας επιμένουν να αποσπάσουν τώρα νομοθετικές εγγυήσεις ότι, αν καταστεί αναγκαίο, θα λάβουμε όσα επιπλέον μέτρα απαιτηθούν για να πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018; Προς τι, άραγε, αυτή η επιμονή, αφού η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη σαφέστατα δεσμευτεί ότι θα λάβει όσα πρόσθετα μέτρα απαιτηθούν αν απαιτηθούν, με τη συμφωνία που υπέγραψε τον περασμένο Ιούλιο; Πολλώ μάλλον, όταν αυτή η δέσμευση είναι εξαιρετικά ισχυρή, καθώς υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής, τον Αύγουστο; Δηλαδή, δεν δεσμεύει μόνο τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλ’ επίσης την αξιωματική και το μεγάλο μέρος της άλλης αντιπολίτευσης;

Ποτέ δεν φαντάστηκα καν ότι θα μπορούσα να αποκτήσω ρατσιστικά αντανακλαστικά. Οχι κοσμοθεωρητικά, ούτε συνειδητά, αλλά συγκυριακά και βιωματικά. Γεννήθηκα τέλη της δεκαετίας του ’40 στην οδό Φυλής, τότε μεσοαστική και σήμερα κακόφημη γειτονιά, όπου πέρασα τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής μου.

...Η φάρσα του προηγούμενου καλοκαιριού επαναλαμβάνεται ως ανοιξιάτικη φάρσα. Κι αν προσπαθείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα ακολουθώντας κάποια λογική αλληλουχία, μην κάνετε τον κόπο. Στις τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα, όταν το μόνο που περιμένεις είναι το γύρισμα της τύχης, δεν υπάρχει λογική αλληλουχία. Υπάρχει η κούραση, η νύστα, η σχετική ψύχρα της μοναξιάς, ο φόβος της επόμενης μέρας – ειδικά αν παίζεις με δανεικά.

Η μόνη ελπίδα είναι να σε λυπηθεί κάποιος δικός σου και να σε πάρει σηκωτό.

Στη χώρα όπου όλα γίνονται (με την κακή έννοια, όχι την άλλη, την παραμυθένια), ο υπουργός Παιδείας, αφού έριξε μια χαρά το τυράκι της ανθρωποφαγίας με τη δήθεν απόφασή του να αλλάξει τον τρόπο σύστασης των πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, προχώρησε περιχαρής στην αποδόμηση του δημοτικού σχολείου.

Η «μνημονιακή» περιπέτεια της χώρας που μπαίνει πλέον στην έβδομη χρονιά συνδέθηκε με τον Τιτανικό , λόγω και μιας σχετικής ρήσης από έναν πρώην υπουργό Οικονομικών. Όμως την περιπέτεια, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την πολιτική της διαχείριση, την έχει περιγράψει πριν από χιλιάδες χρόνια ο Αίσωπος.
Λέει ο μύθος: Δύο εχθροί ταξιδεύουν με το ίδιο πλοίο, ο ένας στην πλώρη, ο άλλος στην πρύμνη. Πιάνει μεγάλη θαλασσοταραχή, το σκάφος βυθίζεται και τότε αυτός που είναι στην πρύμνη ρωτά τον καπετάνιο ποιο μέρος του πλοίου θα βυθιστώ πρώτο. Οταν ο καπετάνιος του λέει η πλώρη, αυτός ανακουφισμένος ανταπαντά. Δεν με νοιάζει αν θα πνιγώ, αρκεί που θα δω τον εχθρό μου να πεθαίνει πρώτος.

Η Ομιλία του στη συνεδρίαση των Επιτροπών Κοινωνικών Υποθέσεων και οικονομικών της Βουλής εν όψει του Ασφαλιστικού

....Όλοι γνωρίζετε τη σχέση μου με το ασφαλιστικό, υποθέτω ότι προσκλήθηκα για να αναφερθώ σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα του ασφαλιστικού, που θεωρώ προσωπικά ότι είναι χρήσιμα να τεθούν υπόψη. Είναι προφανές ότι δεν εκπροσωπώ σωματείο, φορέα, κοινωνική οργάνωση ή ο,τιδήποτε.

....Η Βενεζουέλα, αργά και εντελώς δημόσια πεθαίνει, μια πράξη που διαρκεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Το να παρακολουθείς μια χώρα να αυτοκτονεί, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Κάποιος που δεν ξέρει, θα υποθέσει ότι είναι κάτι γρήγορο και βίαιο και εντυπωσιακό – όπως η γενοκτονία της Ρουάντα ή ο Βεζούβιος που σκέπασε την Πομπηία. Θα περίμενε να δει απανθρακωμένα πτώματα μητέρων γαντζωμένα προστατευτικά στα παιδιά τους, ή έστω τις σχετικές φωτογραφίες.

Η εθνικολαϊκιστική ακροδεξιά στην Αυστρία έχει ένα μακρύ παρελθόν. Η πορεία της είναι σχεδόν διαρκώς ανοδική από το 1986, όταν τα ηνία του κόμματος ανέλαβε ο Jörg Haider, υπό την ηγεσία του οποίου το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία (FPÖ) συγκέντρωσε σε τοπικό αλλά και σε ομοσπονδιακό επίπεδο ποσοστά τόσο υψηλά (27% το 1999)

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πάει καλά με το ημερολόγιο, ιδίως όταν αλλάζει ο καιρός και αρχίζουν οι ανοιξιάτικες λιακάδες. Ο πρωθυπουργός, (όπως και ο γραφικός συνεταίρος του με την καρναβαλική «στολή παραλλαγής») είχε δηλώσει πως το Πάσχα αναμένεται η «ανάσταση» της οικονομίας, ενώ διάφοροι άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης μιλούσαν για «εκτόξευση» της ανάπτυξης. Στην πραγματικότητα, τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Το κακογραμμένο «success story» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τελειώνει πρόωρα, με μια ακόμη παταγώδη αποτυχία. Η αξιολόγηση ακόμη δεν έχει «κλείσει», τα μέτρα γίνονται ολοένα και σκληρότερα, η ρευστότητα εξαντλείται, και βέβαια η συνεχής «σκληρή διαπραγμάτευση» οδηγεί σε ένα τέταρτο προληπτικό Μνημόνιο, το οποίο είναι ήδη προ των πυλών του Κοινοβουλίου

Το συνέδριο της ΝΔ και ειδικά η ομιλία του K. Μητσοτάκη, αναδεικνύει σημαντικά ερωτήματα για απάντηση και προς το πολιτικό προσωπικό του μεσαίου χώρου αλλά και για τους ίδιους τους πολίτες.
Κατά την ομιλία του ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε θαυμαστής του έργου όλων των προκατόχων του που διετέλεσαν Πρωθυπουργοί. Κι αν η επίκληση στο έργου τού πατέρα του και σ’ αυτό του “εθνάρχη” είναι εύλογη, ποιος ο συνδετικός κρίκος κυβερνήσεως Καραμανλή και Σαμαρά;
Ακόμα, ήπιε νερό στο όνομα προέδρων όπως ο Ράλλης και ο Αβέρωφ και όλα αυτά σε ένα συνέδριο που υποτίθεται σηματοδοτεί το “fresh start” και το “οξυγόνο” στην πολιτική ζωή της χώρας.