ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ επικαλέστηκε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης και στους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, από το ποίημά του «Ιθάκη», αναφέρθηκε προκειμένου να διασκεδάσει την εντύπωση ότι… όπου να ’ναι, ο Γιώργος Παπανδρέου «μεταγράφεται» στη Δημοκρατική Αριστερά. Στον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο κατέφυγε και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και απαράδεκτος υβριστής του Φώτη Κουβέλη, Ευάγγελος Βενιζέλος, απευθύνοντας στον Γιώργο Παπανδρέου το ερώτημα/στίχο «Στρατηγέ, εσύ, ένας Υδραίος, τι γύρευες στη Λάρισα;» ενώ -κατά βάθος- ήθελε να του πει «Γιώργο, εσύ ένας Αχαιός, τι γύρευες στα… Τρίκαλα;», όπου και ο τόπος καταγωγής του προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Και μετά σου λέει ο άλλος ότι ο Πλάτων έδιωχνε τους ποιητές από την Πολιτεία του!..

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι δύναμη του δημοκρατικού σοσιαλισμού, με μεταρρυθμιστική αντίληψη και ευρωπαϊκό ορίζοντα. Είναι ο πολιτικός φορέας που επιχειρεί να συγκροτήσει έναν τρίτο, προοδευτικό πόλο, μια πλατειά συμπαράταξη σοσιαλδημοκρατών, αριστερών και οικολόγων, που θα σταθεί απέναντι στις συντηρητικές επιλογές της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και στον ανεδαφικό δογματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Καρπός αυτής της προσπάθειας είναι το ψηφοδέλτιο «Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία», το οποίο διεκδικεί την ψήφο των πολιτών στις επικείμενες ευρωεκλογές.

Τα δημοσκοπικά στοιχεία δεν αποτυπώνουν την προσπάθεια που γίνεται για την συγκρότηση του πόλου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της Κεντροαριστεράς. Είναι μια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και κάποιο καιρό, έχει θετικά αποτελέσματα, αλλά όχι το εύρος που θέλουμε, το εύρος της κεντροαριστερής συμπαράταξης που επιδιώκουμε. Πιστεύω ότι μετά τις ευρωεκλογές, όλοι οι πολιτικοί χώροι από τη Δεξιά ως την Αριστερά θα μπουν σε συνθήκη ανασυνθέσεων. Μην ξεχνάμε ότι από τις εθνικές εκλογές του 2012 έχει αρχίσει, χωρίς να ολοκληρωθεί, μια διαδικασία μετάβασης και ανασύνθεσης του πολιτικού συστήματος. Σε αυτό το περιβάλλον δεν αποτελεί εξαίρεση η Κεντροαριστερά. Προσωπικά, είμαι αποφασισμένος να αναλάβω πρωτοβουλίες για την ανασύνθεση του χώρου σε προοδευτική βάση που θα αποτυπώνεται σε συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα.

Ας γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω. Οταν η διένεξη για το θρήσκευμα στις ταυτότητες μας είχε χωρίσει σε δύο στρατόπεδα, μερικοί δημοσιολογούντες εναντιώθηκαν στην απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη αλλά, αντί να επικαλεστούν το δίκαιο της πλειοψηφίας ή να ισχυριστούν ότι αποτελεί δικαίωμα του κάθε χριστιανού να δηλώνει την πίστη του, αμφισβήτησαν τα κίνητρα και το ύφος όσων τάχθηκαν κατά της αναγραφής. Πρόκειται για μια ελίτ, είπαν, η οποία αρνούμενη την ενστικτώδη ταύτιση του Ελληνα με την Ορθοδοξία και την παράδοση, επιπλέον δε προσβάλλοντας τον απλό λαό, άνοιξε το θέμα για να κάνει επίδειξη ανωτερότητας και ορθολογισμού. Παρόμοια επιχειρήματα ακούστηκαν όταν ο Νίκος Δήμου επέκρινε τις τελετές με το Αγιο Φως και αποδόμησε τους μύθους περί το ’21. Οπως είχε δηλώσει πρότινος κάποιος «παραδοσιακός»: εγώ προτιμώ την Ιστορία όπως μου την έμαθε η γιαγιά μου.