Με τα σημερινά δεδομένα υπάρχει θέμα βιωσιμότητας του χρέους μας. Δεν αναφέρομαι στο παιχνίδι με τους αριθμούς, αν το χρέος θα είναι 120% ή 122% του ΑΕΠ. Το όριο 120% τέθηκε επειδή εκείνη τη χρονική στιγμή τόσο ήταν το δημόσιο χρέος της Ιταλίας και, αν ετίθετο χαμηλότερο, το ιταλικό χρέος αυτομάτως θα χαρακτηριζόταν μη βιώσιμο – προς τρόμο όλης της Ευρώπης. Το 120% είναι ένας δείκτης, το 90% που είχαν θέσει οικονομολόγοι της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών ή ανέδειξαν οι Rogoff-Reinhart (με τα γνωστά προβλήματα τεκμηρίωσης...) είναι ένα ενδιάμεσο, και το 60% του ΑΕΠ που έθεσε το Μάαστριχτ ένας τρίτος δείκτης, στο άλλο άκρο.

Οι εκλογές για την Ευρωβουλή προφανώς έχουν πολιτικά μηνύματα. Ωστόσο είναι λάθος να μετατρέπουν σε κανονική αναμέτρηση σαν να ήταν εθνικές εκλογές. Είναι πολύ σημαντικό να συζητήσουμε για την Ευρώπη, για τις ασκούμενες πολιτικές, για τις εναλλακτικές λύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε από την αρχή μια καμπάνια τεχνητής πόλωσης. Μίλησε μάλιστα για «αντιμνημονιακούς» δημάρχους οι οποίοι θα «μαζεύουν καλύτερα τα σκουπίδια». Τρομερή υπερβολή! Τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ακολουθούν την ίδια τακτική. Αποκορύφωμα το δίλημμα Βενιζέλου «εγώ ή εκλογές». Ζούμε ένα πολιτικό σύστημα με συνεχείς διαιρέσεις, εμφύλιες διαμάχες και πολώσεις. Ποτέ συζήτηση επί της ουσίας.

Κε Πρόεδρε ποιο είναι το δίλημμα που θέτει το κόμμα σας στις εκλογές; Γιατί οι πολίτες πρέπει να ψηφίσουν την ΔΗΜΑΡ- Προοδευτική συνεργασία;

Οι πολίτες πρέπει να στηρίξουν τη συμπαράταξη «Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία» για να αρνηθούν τα διχαστικά και πλαστά διλήμματα που επιστρατεύονται από όλες τις πλευρές. Να γυρίσουν την πλάτη στα παραπλανητικά διλήμματα , που διχοτομούν την πολιτική ζωή και παραμορφώνoυν τις πραγματικές αντιθέσεις. Να αποκρούσουν το δίλημμα «αστάθεια ή σταθερότητα», που αποσιωπά το γεγονός ότι καμία σταθερότητα δεν είναι νοητή με πολιτικές που αποσταθεροποιούν την κοινωνία. Το δικό μας μήνυμα είναι «δώστε μας δύναμη – για να δώσουμε λύσεις». Όσο πιο ισχυρή είναι η εντολή στο ψηφοδέλτιό μας, τόσο θα υπάρχουν δυνατότητες για να μετατοπισθεί ο άξονας των εξελίξεων σε προοδευτική κατεύθυνση.

Τα δάκρυα και οι βρισιές, οι δηλώσεις μεταμέλειας και τα χαρτονομίσματα που ανέμιζαν στο ημικύκλιο κι όλο αυτό το κακοπαιγμένο θέατρο που ανέβηκε στη Βουλή, με αφορμή τη συζήτηση για την άρση ασυλίας των τεσσάρων βουλευτών της Χρυσής Αυγής, είναι μια ακόμη επιβεβαίωση των αλλαγών που έφερε στα ενδότερα της κακόφημης οργάνωσης η δικαστική έρευνα.

Ο νόμος 3852/2010, γνωστός ως «Καλλικράτης», καθιέρωσε νέα δομή στην τοπική αυτοδιοίκηση, μόλις λίγα χρόνια μετά την προηγούμενη αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση, γνωστή ως «σχέδιο Καποδίστρια».
Οι μεταρρυθμίσεις γενικά -διοικητικές, κοινωνικές, εκπαιδευτικές-, μπορούν να είναι επιτυχημένες εν πρώτοις, όταν επιχειρούνται, όχι με στενά κομματικά – ωφελιμιστικά κριτήρια, αλλά μετά από διαβούλευση με την κοινωνία και με τη συναίνεσή της. Κυρίως, δε, όταν έχουν στόχο, όχι μόνον τεχνοκρατικό ή στενά οικονομικιστικό, αλλά όταν έχουν κοινωνικό, προοδευτικό πρόσημο. Επιπλέον, επιτυχημένες και κυρίως ωφέλιμες χαρακτηρίζονται όταν, εκ του αποτελέσματος, λειτουργούν ανταποδοτικά για τους πολίτες.

Είχαμε επισημάνει ότι ο «σκληρός διπολισμός» κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ που είχε «φιλοτεχνήσει» το Μαξίμου, εκτός των άλλων παρενεργειών που θα είχε για τη χώρα, στο τέλος θα εξελισσόταν σε μία αρνητική για το ΠΑΣΟΚ κατάσταση, καθώς θα ευνοούσε αντικειμενικά τον ισχυρότερο «πολιτικά πόλο» της κυβέρνησης, τη ΝΔ. Στο δίλημμα «σταθερότητα» ή «περιπέτεια» που θέτει τελικά ο κ. Σαμαράς, το «εκλογικό χαρτί» της σταθερότητας το «μαζεύει» με προνομιακό τρόπο η ΝΔ.

Το γεγονός αυτό, μαζί με τη μεγάλη «ρευστοποίηση» του χώρου της Κεντροαριστεράς οδήγησε τον κ. Βενιζέλο σε μία απότομη «στροφή πολιτικής». Συνέδεσε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για την Ελιά με την παραμονή ή όχι του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και κατά συνέπεια έθεσε σε αμφισβήτηση την κυβερνητική σταθερότητα, μετά τις ευρωεκλογές. Στόχος είναι με αυτό τον τρόπο να διεκδικήσει μέρος των «κερδών» της σταθερότητας και να περιορίσει τις διαρροές προς τη ΝΔ αλλά και προς τη ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι ενός τμήματος εν δυνάμει ψηφοφόρων της Ελιάς.

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, τα τελευταία 4 χρόνια η Ευρώπη μας απασχόλησε όσο ποτέ άλλοτε. Με αφορμή την κρίση και την είσοδο της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης με την παρουσία του ΔΝΤ, η Ευρώπη και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές στάθηκαν αιτία μεγάλων συζητήσεων για το μέλλον. Τις περισσότερες φορές βέβαια κυριαρχούσε ο ρηχός λόγος του ανορθολογισμού και της εύκολης καταγγελίας διανθισμένος με νότες “αϊσχιτιρισμού” και συνωμοσιολογίας. Φαίνεται όμως ότι αυτά τα χρόνια ήταν και χρόνια αυτογνωσίας γιατί μας έδωσαν να καταλάβουμε ποιοί είμαστε και ποιό είναι το μέγεθός μας στην παγκόσμια σκηνή.

Ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι. Η τελευταία γραμμή άμυνας του Βαγγέλη Βενιζέλου μπροστά στο ενδεχόμενο χαμηλού ποσοστού στις 25 Μαΐου είναι ένα δίλημμα: αν δεν πάει καλά η Ελιά στις ευρωεκλογές, το ΠαΣοΚ φεύγει από την κυβέρνηση και ο Σαμαράς πέφτει.Τα διλήμματα είναι τρόπος άσκησης πολιτικής. Μερικές φορές πιάνουν.

Δέσμη προτάσεων για την προώθηση άμεσων ριζοσπαστικών αλλαγών στο πολιτικό σύστημα, που μπορούν να δώσουν απαντήσεις στην κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής, παρουσίασε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ- ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ».
Ανοίγοντας την παρουσίαση ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλης, μεταξύ άλλων, τόνισε: «Αυτή την ώρα, όσοι μιλούν, για Συνταγματική Αναθεώρηση έχουν προσχωρήσει στο λεγόμενο συνταγματικό λαϊκισμό, καθώς το Σύνταγμα δεν μπορεί να ασφυκτιά μέσα σε διαδικασίες προεκλογικού αγώνα και πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η αναθεώρηση του Συντάγματος είναι μια διαδικασία, η οποία πρέπει να εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή συναίνεση και να αποτυπώνει τη συμφωνία της κοινωνίας και της πολιτικής, στο μέγιστο δυνατό επίπεδο.
Το πολιτικό σύστημα, αδιαμφισβήτητα, πρέπει να αλλάξει. Οι προτάσεις που κατατίθενται σήμερα από τη «Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία», είναι προτάσεις οι οποίες αν υιοθετηθούν, είναι δυνατόν να γίνουν νόμος του κράτους σήμερα. Δεν χρειάζονται συνταγματική αναθεώρηση, αλλά μπορούν να αντιμετωπιστούν από τον κοινό νομοθέτη, από τη Βουλή των Ελλήνων.

Τη δέσμη προτάσεων παρουσίασαν ο  πρώην υπουργός και μέλος της Κ.Ε της ΔΗΜΑΡ, Α. Μανιτάκης και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ, Ν. Τσούκαλης

Οι ευρωεκλογές, όσο και αν η εκάστοτε κυβέρνηση επιδιώκει να τις υποβαθμίσει ως προς την ευρύτερη πολιτική σημασία του αποτελέσματος, είναι μετά τις εθνικές εκλογές, η σημαντικότερη καταγραφή της δύναμης και της απήχησης των πολιτικών κομμάτων και ασφαλώς και της κυβέρνησης. Παραδοσιακά βέβαια, το πολιτικό μήνυμά τους αμφισβητείται και υποβαθμίζεται από όλες τις κυβερνήσεις, με την επίκληση κυρίως της αυξημένης αποχής και της χαλαρής ψήφου ή ακόμη και της φυσιολογικής φθοράς από τη λήψη μέτρων, δυσάρεστων ή που δεν έχουν ακόμη αποδόσει αποτέλεσμα, στο μέσον, συνήθως, της τετραετίας. Είναι όμως εντυπωσιακό - μετά την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού που επισφραγίσθηκε με το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών και με τους νέους κομματικούς σχηματισμούς που προέκυψαν τους τελευταίους μήνες - το γεγονός ότι στα αποτελέσματα όλων των μετρήσεων των τελευταίων μηνών, οι αποκλίσεις στην καταγραφή της πρόθεσης ψήφου ανάμεσα στα ποσοστά των ευρωεκλογών και των εθνικών εκλογών, είναι από ανύπαρκτες έως ελάχιστες για όλα τα κόμματα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Στις 25 Μαΐου διεξάγονται οι εκλογές για την ανάδειξη του ευρωκοινοβουλίου. Η Ευρώπη δοκιμάζεται από τις πολιτικές λιτότητας που τροφοδοτούν την κοινωνική υποβάθμιση, τον ευρωσκεπτικισμό και την ακροδεξιά. Δεν αξίζει στην Ευρώπη μια τέτοια εξέλιξη.

Ψηφίζουμε για να σταλεί ισχυρό μήνυμα για αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Για να αλλάξει η πολιτική ατζέντα. Αυτό σημαίνει:

- Κοινή και αμοιβαία αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

- Γενναία αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού.

- Έμφαση στις επενδύσεις και την συνανάπτυξη. Μεταφορά παραγωγικών πόρων από το Βορά στο Νότο.

Οι ευρωεκλογές αποτελούν μια σημαντική ευκαιρία για να δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικών στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα από το κυρίαρχο αφήγημα της λιτότητας, της συρρίκνωσης του δημοσίου χώρου, της αποδιοργάνωσης του κοινωνικού κράτους.

Η αλλαγή αυτή δεν μπορεί να γίνει όμως χωρίς ρεαλισμό. Με εύκολα συνθήματα και ανέξοδες καταγγελίες. Χρειάζεται εναλλακτικές λύσεις και συμμαχίες.