...Η λιμενική αρχή στο ανεπτυγμένο λιμάνι αυτονομείται οικονομικά από την παραγωγή του «λιμενικού προϊόντος». Στηρίζει την οικονομική της ευρωστία στις υπηρεσίες για λιμενικό σχεδιασμό και ρύθμιση και σε συμβολή για παραγωγή προϊόντων της τεχνολογίας και της γνώσης.

Ορθότερο είναι να αποφευχθεί η εγκαθίδρυση ενός ιδιωτικού μονοπωλίου σε κάθε ένα από τα μεγάλα λιμάνια, ως μια πιθανή έκβαση. Αυτό όμως θα συμβεί αν δεν ακολουθήσουμε την προτεινόμενη μέθοδο προσέγγισης

Ερωτήματα και κλίμα έντονης ανασφάλειας συνέχει το πανελλήνιο με τα σενάρια αντιμετώπισης της κρίσης χρέους.
Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί της κυβέρνησης για εθισμό της ελληνικής κοινωνίας για επιλεκτική χρεοκοπία αλλά και για ενδεχόμενη επιλεκτική πτώχευση λειτουργούν ανεξέλεγκτα.
Τι διαπραγματεύεται τελικά η κυβέρνηση στην ΕΕ για την κρίση χρέους, παραμένει μείζον ερώτημα στο οποίο οφείλει να δώσει ξεκάθαρη απάντηση στα κόμματα και τους έλληνες πολίτες.
Η διαπραγμάτευση του τύπου… «ότι προαιρείσθε» ποτέ δεν απέδωσε. Αποτελεί απλώς παρακολούθημα των συμφερόντων των άλλων χωρών και των χρηματαγορών.

Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά καταφατική. Από τις αρχές του 2006, προτού ακόμη μιλήσουν οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί, παρέες πανεπιστημιακών συζητούσαν ανοικτά την αναγκαιότητα σοβαρών θεσμικών μεταρρυθμίσεων με στόχο να αντιμετωπιστούν οι παθογένειες των ελληνικών πανεπιστημίων, οι αθέλητες συνέπειες του θεσμικού πλαισίου που διαμορφώθηκε το 1982, οι εκτροπές από τους δημοκρατικούς κανόνες.

...Δεν είναι λίγοι οι Ελληνες πανεπιστημιακοί που, παρά τις γνωστές αντιξοότητες, δημιούργησαν θυλάκους ποιότητας στο πανεπιστήμιο του νόμου του 1982. Θα ήταν κρίμα αν, για τις ανάγκες μιας ισοπεδωτικής (και γι’ αυτό άδικης) κριτικής οι θύλακοι αυτοί αγνοούνταν. Εξ ίσου όμως άδικο θα ήταν τα λιγοστά αυτά παραδείγματα να τα επικαλούμαστε για να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα και για να εξιδανικεύουμε μια πραγματικότητα, που, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι γκρίζα. Γι’ αυτό, ας κατεβάσουμε λίγο τους τόνους και, με αφορμή την τελευταία αυτή προσπάθεια, ας αναστοχαστούμε τον ρόλο μας.

Μια σοβαρή επιδείνωση στη διάγνωση της κρίσης του χρέους μας παρακολουθήσαμε, εκτός και εντός ελληνικών συνόρων, όλη την περασμένη εβδομάδα. Παρά τις απειλές που φέρνει στην πράξη αυτή η χειρότερη εικόνα, για εμάς αλλά και για ολόκληρη την Ευρωζώνη πλέον, ουσιαστική πρόοδος στην αναγκαία πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης δεν έχει σημειωθεί. Μένει να φανεί τι θα αποδώσει η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής που συγκάλεσε αργά προχθές ο πρόεδρος της Ε.Ε. Χέρμαν Βαν Ρομπάι για την ερχόμενη Πέμπτη.

«Συντηρητισμός και επαναστατικότητα συνυπάρχουν στα ίδια πρόσωπα» επεσήμαινε στο «Βήμα» της προηγούμενης Κυριακής ο Αντώνης Καρακούσης παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας τα αποτελέσματα μιας ενδιαφέρουσας έρευνας γνώμης που φιλοξένησε η εφημερίδα. Η άνοδος ακραίων συναισθημάτων και αντιφατικών επιλογών εκφραζόμενων από το ίδιο πρόσωπο εκπλήσσει, και φαντάζει ακατανόητη.

«Οι “Αγανακτισµένοι” είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον κίνηµα, πρωτότυπο και µε µεγάλη δυναµική λόγω της πανελλαδικής εµβέλειάς του. Θέτουν ζητήµατα και εκτιµώ τις φιλειρηνικές εκδηλώσεις τους. Υπήρξαν βέβαια και ακραίες συµπεριφορές, που µε κάνουν να σκέφτοµαι ότι, αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν ψηφίσει, κατ’ αρχάς θα έπρεπε να κάνουν κάτι άλλο, µια χειρονοµία προς τον εαυτό τους, γιατί δεν µπορεί όλοι αυτοί να µην έχουν ψηφίσει, ας έχουµε και αυτοσυνειδησία».

Ο πόνος των συγγενών όσων έχασαν τη ζωή τους στο πρόσφατο ατύχημα, μεγάλος και δικαιολογημένος. Αλλά και ο θυμός τους. Και σίγουρα έχουν τη συμπάθεια τού κάθε πολίτη αυτού του τόπου. Προσωπικά, συγκλονίστηκα από το γεγονός. Τόσοι νέοι και αξιόλογοι άνθρωποι έφυγαν, αφήνοντας πίσω δυστυχισμένους γονείς, γυναίκες, παιδιά. Λίγες μέρες μετά, χωρίς να λείπει το συναίσθημα, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το θέμα ψύχραιμα και λογικά.

Επιτρέψτε μου τρεις αναγκαίες-κατά τη γνώμη μου-εισαγωγικές παρατηρήσεις.
Πρώτον, Ας μην ξεχνάμε τη συγκυρία. Ότι, δηλαδή, προτείνεται η ψήφιση ενός ανατρεπτικού νέου νόμου για την ανώτατη εκπαίδευση ενώ η χώρα τελεί, ουσιαστικά, υπό καθεστώς χρεοκοπίας, άρα το αρμόδιο υπουργείο βρίσκεται σε προφανή αδυναμία να χρηματοδότησει ακόμη και συντηρητικούς αναπτυξιακούς τετραετείς προγραμματισμούς, προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, συγχωνεύσεις τμημάτων για να μην μιλήσουμε για προσλήψεις ή μετακινήσεις κάθε κατηγορίας προσωπικού, άτοκα δάνεια και υποτροφίες σε φοιτητές κ.τ.λ.

Πολλοί αναλυτές το είχαν προβλέψει. Η τελική μάχη για την επιβίωση του ευρώ δεν θα δοθεί στην Ισπανία, ούτε βέβαια στην Ελλάδα, αλλά «ανάμεσα στις γραφικές παραλίες και τους καθεδρικούς ναούς της Ιταλίας», όπως το έθεσε ένας αμερικανός οικονομολόγος. Η τρίτη οικονομία της ευρωζώνης, μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία, είναι πολύ μεγάλη για να αφεθεί να καταρρεύσει - αλλά και πολύ μεγάλη για να σωθεί. Πάση θυσία να μην ξυπνήσουν οι κερδοσκόποι.

Σε μια πρωτοφανή επίδειξη δύναμης, στις 5 Ιουλίου 2011, η Moody`s υποβίβασε τα πορτογαλικά ομόλογα στην κατηγορία «σκουπίδια» ισχυριζόμενη πως «η Πορτογαλία δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει χρηματοδότηση με βιώσιμα επιτόκια, το δεύτερο τρίμηνο του 2013, όταν θα ξαναβγεί στις αγορές». (Le Quotidien, 5/7/11). Άμεση συνέπεια, η άνοδος του κόστους ασφάλισης των τίτλων (CDS) και των επιτοκίων της ευρωπαϊκής περιφέρειας και απώλειες του ευρώ έναντι του δολαρίου. (Capital.gr, 6/7/11).

O νέος υπουργός ΥΠΕΚΑ, δήλωσε πρόσφατα πως θα άρει την, ισχύουσα από το 1992, απαγόρευση κυκλοφορίας πετρελαιοκίνητων ΙΧ αυτοκινήτων, σε Αθήνα και Θες/νίκη. Το μέτρο λανσαρίστηκε ως εξορθολογιστικό, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κόστους μετακινήσεων-μεταφορών, ως εκσυγχρονιστικό, καθότι θα αποτελέσει κίνητρο για τη μερική ανανέωση του στόλου των κυκλοφορούντων IX και ως αναπτυξιακό, αφού αναμένεται να τονώσει την ήδη χειμαζόμενη αγορά αυτοκινήτων.