Η κυβέρνηση προωθεί νομοθετική ρύθμιση για τη δημιουργία μίας εταιρείας (μικρή ΔΕΗ) που θα προέλθει από τη ΔΕΗ Α.Ε. με μεταβίβαση ποσοστού της τάξεως του 30% του παραγωγικού δυναμικού της μαζί με τα αντίστοιχα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και με αναλογικό ποσοστό (pro rata) της πελατειακής βάσης της.

Η κυβέρνηση και μετά την τελευταία σύσκεψη για την οικονομία, την Παρασκευή, επιμένει στην εφαρμογή του «συνολικού σχεδίου» που έχει, και την επιτυχία του. Σε πολιτικό επίπεδο το «σχέδιο», όπως έχει γενικώς διατυπωθεί, έχει πέντε κεντρικούς άξονες: Φορολογικές ελαφρύνσεις, με διορθώσεις λαθών και αποκατάσταση αδικιών. Ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά. Τήρηση προαπαιτουμένων. Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Και σταδιακή έξοδος στις αγορές δανεισμού, ώστε να μη χρειαστεί νέος δανεισμός από τους εταίρους - δανειστές, που προφανώς θα ζητήσουν πρόσθετα μέτρα, εγγυήσεις και ηυξημένη επιτήρηση.

Αυτό που συνέβη στην Πορτογαλία είναι γνωστό. Ο πορτογαλικός όμιλος Espirito Santo International, που κατέχει 25% στην τράπεζα Banco Espirito Santo, μία από τις μεγαλύτερες πορτογαλικές αλλά όχι μεγάλη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα τράπεζα με 43 δισ. ευρώ ενεργητικό, καθυστέρησε να αποπληρώσει βραχυπρόθεσμο χρέος που είχε πουλήσει σε πελάτες του. Παρότι η Banco Espirito Santo διευκρίνισε ότι αυτή η καθυστέρηση δεν αφορά και δεν επηρεάζει τους δικούς της πελάτες, ο φόβος εξαπλώθηκε αστραπιαία. Την Τετάρτη, οι μετοχές του ομίλου έκαναν βουτιά. Την Πέμπτη (όταν η Ελλάδα επέμεινε να βγει στις αγορές για 3 δισ. ευρώ...) ο πανικός επεκτάθηκε σε όλες τις αγορές

Πολλοί θα εύχονταν να είναι Διάλυση, αυτό που συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ, αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Το κόμμα μας είναι προφανές ότι βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, αλλά η επιλογή να μιλήσει η βάση στο συνέδριο του Σεπτεμβρίου θα λειτουργήσει καταλυτικά. Όσο για τις αποχωρήσεις, αυτό που έχω να πω είναι ότι ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς δεν σέβεται απλά τη διαφορετική άποψη. Τη θεωρεί συστατικό στοιχείο της εσωκομματικής δημοκρατίας. Για να υπάρχει όμως εσωκομματική δημοκρατία πρέπει να υπάρχει κόμμα, δηλαδή συλλογικότητα. Κι αυτή τη συλλογικότητα είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να την προστατεύσουμε.

Βρoχή οι έπαινοι για τη ΔΗΜΑΡ όσο μετείχε στην κυβέρνηση, δίνοντάς της την πολυτέλεια να εμφανίζεται σαν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήταν. Σαν σχήμα δηλαδή με αγνές ναυαγοσωστικές προθέσεις και με εμβέλεια που υπερέβαινε το παραδοσιακό δικομματικό κατεστημένο. Ενώ δεν ήταν παρά μια εξαναγκαστική συμμαχία των δύο κατεξοχήν ενόχων για την κρίση, με μικρή διάθεση αντίστασης στη βούληση της τρόικας και με κορυφαίο στόχο την περίσωση του συστήματος πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που ηγεμονεύει στη Μεταπολίτευση.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, όχι όμως και έκπληξη, τις “δημοσιογραφικές” επιθέσεις που δέχεται, τις τελευταίες μέρες, η ΔΗΜΑΡ και προσωπικά ο Φώτης Κουβέλης.

Το “αγαπημένο κόμμα” και ο “δημοφιλέστερος/συμπαθέστερος πολιτικός” κατά τη ρητορική των σχολιαστών των δελτίων ειδήσεων και των δημοσκοπήσεων, την τελευταία διετία, έχουν μετατραπεί -πάντοτε από τους ίδιους σχολιαστές- σε “βαρίδια” του πολιτικού συστήματος.

Είναι λάθος του Φώτη Κουβέλη ότι διέγραψε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ έναν βουλευτή του; Ή μήπως το λάθος είναι ότι άργησε να το κάνει; Μήπως ήταν και αυτό μία από τις πηγές της εκλογικής κακοδαιμονίας του τον περασμένο Μάιο; Με όρους επικοινωνίας, πάντως, είναι μια ακόμη εξέλιξη που δείχνει τη δυσμενή μεταχείριση του πρόεδρου της ΔΗΜΑΡ από το μιντιακό σύστημα. Οι διαγραφές στο ΠαΣοΚ και στη ΝΔ ήταν επίδειξη αποφασιστικότητας των αρχηγών τους. Για τον κυρ Φώτη είναι αυτοδιάλυση.

Την ένταξη του στη ΔΗΜΑΡ ανακοίνωσε το παλαιό στέλεχος της «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος» και του Συνασπισμού Γιώργος Βεργόπουλος. Μετά από συνάντηση που είχε με τον Γραμματέα της Κ.Ε. του κόμματος Θ. Θεοχαρόπουλο, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Η μόνη διέξοδος από τον φαύλο κύκλο των συντηρητικών πολιτικών, του νεοφιλελεύθερου δογματισμού και της διάλυσης της οικονομίας και της κοινωνίας που επιτείνουν αυτές οι πολιτικές, είναι η αλλαγή πορείας της χώρας την οποία μπορεί να εγγυηθεί μια κυβέρνηση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς.

Η ελληνική πολιτική τάξη και μέρος της κοινωνίας πολώνονται άλλη μια φορά, αλλά στη βάση, πάλι, λανθασμένων διλημμάτων. Η όποια συζήτηση για τη ΔΕΗ με τον τρόπο που γίνεται αφορά – τουλάχιστον από άποψη πολιτικού διλήμματος - σε ένα μοντέλο που δεν έχει σχέση με την πραγματική κοσμογονία που συντελείται στα θέματα της ενέργειας

Παρέμβαση στην εκδήλωση του «Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» με θέμα «Το εθνικό μας… χρέος στη συναίνεση»

Η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους σχετίζεται με δύο βασικές παραμέτρους.
Η πρώτη αφορά την κατανομή των δαπανών εξυπηρέτησής του στο χρόνο. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι το δημόσιο χρέος της χώρας είναι πέντε (5) φορές υψηλότερο από το σημερινό, αλλά ότι η πρώτη δόση πρέπει να καταβληθεί σε 200 χρόνια. Κανείς δεν υποστήριζε ότι έχουμε πρόβλημα χρέους. Αντιθέτως, εάν το δημόσιο χρέος ήταν μόλις στο 20% του ΑΕΠ αλλά έληγε όλο αύριο το πρωί η στάση πληρωμών και η χρεοκοπία θα ήταν βέβαιη.
Η δεύτερη παράμετρος αφορά τις δαπάνες εξυπηρέτησης των τόκων.