Θ​​έλω σήμερα να πω δυο λόγια στον κόσμο που ψήφισε «Ναι» την περασμένη Κυριακή. Δεν ήταν μία εύκολη απόφαση. Το κτήνος του ακραίου λαϊκισμού βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει. Ονομάτισε δωσίλογο όποιον διαφωνούσε με την καθεστωτική άποψη, καθύβρισε όποιον τολμούσε να αναρτήσει οτιδήποτε δεν «άρεσε» στα social media

Το βαθύ ρήγμα που υπέστη ο Σύριζα στη Βουλή, όταν ζήτησε απλώς παροχή εξουσιοδότησης για να διαπραγματευτεί και όχι υπερψήφιση επώδυνων μέτρων, αποτελεί την απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο Τσίπρας προχώρησε στο δημοψήφισμα». Το είχε αποκαλύψει νωρίτερα ο Τσακαλώτος, βέβαια, με τη φράση «δεν πέρναγε το πακέτο Γιούνκερ από τους βουλευτές μας» -αλλά οι 17 αρνήσεις συν 15 υπό αναμονή, τον επιβεβαίωσαν πλήρως.

Στην ελληνική γλώσσα υπάρχει μια περίεργη λόγια λέξη: “θριαμβόλεθρος”. Περιγράφει με ακρίβεια την πολιτική κατάσταση που ζούμε. Μετά από ένα ακατανόητο και αχρείαστο δημοψήφισμα όπου κατεγράφη ο θρίαμβος του εθνικά υπερήφανου ΟΧΙ κατρακύλησε σε άτακτο ΝΑΙ.
Ο χτεσινός λαϊκός θρίαμβος μετατράπηκε σε αποδοχή του “μερκελισμού” και της “υποτέλειας”, οι χτεσινοί ασυμβίβαστοι που θα άλλαζαν την Ευρώπη και θα μας οδηγούσαν στην “εθνική αξιοπρέπεια” μετατράπηκαν εν μια νυκτί σε “ενδοτικούς” και “προσκυνημένους”.

Η περίοδος της κρίσης, η οποία πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα την ελληνική κοινωνία τα τελευταία πέντε χρόνια και ιδιαιτέρως οι πολύ αρνητικές επιπτώσεις μετά την αδυναμία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να καταλήξει σε συμφωνία με τους δανειστές και εταίρους και την προκήρυξη δημοψηφίσματος με θέμα την πρόταση των θεσμών, η οποία πλέον δεν υπάρχει, διότι απεσύρθη, κάνουν ορατή με πολύ ανάγλυφο τρόπο την μεγάλη ανευθυνότητα αλλά και ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος.

Το γνωρίζω, θα μου πείτε, πως αυτός ο δρόμος είναι μοναχικός, αδιέξοδος, και πνίγεται μες στην επίγνωση μιας δαπανημένης απερίσκεπτα θυσίας. Όταν οι άλλοι, όταν αρκετοί από τους άλλους, αδιάφοροι, «ξοδεύονται» με σιγουριά, εξωτερικεύονται με αταξία, προς τι η προσπάθεια, προς τι ο αγώνας, θα μου λέγατε;

Και θα σας απαντούσα, ρωτώντας σας: Πώς να απαντήσει κανείς; Σωπαίνοντας; Μένοντας άραγε μονάχα θεατής; Παθητικός θεατής μιας κοινωνίας που γονατίζει κάτω από το βάρος της ανέχειας, που συγκλονίζεται κάτω από την απύθμενη κακοποίηση της;

Στην κάλπη του «ΝΑΙ» υπήρχε το «ΝΑΙ» του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Υπήρχε το «ΝΑΙ» εκείνων που σε κάθε περίπτωση θα έλεγαν «ΝΑΙ» γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες σε οποιαδήποτε επιθυμία των εταίρων/δανειστών μας πριν μάλιστα τους ασκηθεί η παραμικρή πίεση. Το «ΝΑΙ» του “καλού και υπάκουου μαθητή».

Ηταν αναπόφευκτο για τους Ελληνες να πληρώσουν τόσο ακριβά δίδακτρα για να μάθουν (αν έμαθαν) τους βασικούς κανόνες της προόδου;

Υπάρχουν δύο τρόποι να κρίνει κανείς την πρόταση που υπέβαλε η κυβέρνηση (την τύχη της οποίας στις εσωτερικές και διεθνείς δοκιμασίες, όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, αγνοώ).

Η χώρα έχει εισέλθει σε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της νεότερης ιστορίας της. Η επιστροφή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής σε μία ανεκτή κανονικότητα θα αποτελέσει ζητούμενο για τα επόμενα χρόνια. Η προσδοκία ότι οι «αποκλεισμένοι» θα επανενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία και στην οικονομική δραστηριότητα γίνεται και πάλι μακρινή. Ομως σε περιόδους σαν κι αυτήν είναι που ο ιστορικός χρόνος πυκνώνει απότομα και μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά μεγάλες μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν για δεκαετίες.

Ελπίζω, εύχομαι (και προσεύχομαι) η ελληνική πλευρά να παρουσιάσει το γενναίο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και να ακυρώσει την (ειλημμένη) απόφαση για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη (και ΕΕ) την ερχόμενη Κυριακή. Τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Η ώρα της αλήθειας ήλθε.

Η φράση είναι του Μένανδρου. Τον θυμήθηκα ακούγοντας χθες στο Ευρωκοινοβούλιο τους πολέμιους της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διαγκωνίζονται στο ποιος/ποια θα στηρίξει περισσότερο τον Έλληνα πρωθυπουργό στην προοπτική ενός ηθελημένου ή αθέλητου Grexit.

Η παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη.

Η κυβέρνηση κατέθεσε την πρότασή της στους θεσμούς. Έχουμε τονίσει εγκαίρως ότι η τελική συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και όχι ακραία υφεσιακά μέτρα.

Η χώρα όμως οδηγήθηκε σε ένα δίλημμα και μία καταληκτική ημερομηνία επιλογής, αλλά τώρα δεν είναι η ώρα απόδοσης και επιμερισμού ευθυνών.

Είναι απολύτως αναγκαίο να υπάρξει συμβιβασμός για μία βιώσιμη συμφωνία και να αποκλειστούν οριστικά τα σενάρια χρεοκοπίας και εξόδου από την ευρωζώνη.

Είναι σίγουρο ότι εάν βρεθούμε στη δραχμή, η οικονομική εξαθλίωση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, οι κοινωνικές συγκρούσεις και οι διαμάχες θα αποτελούν απαρχή εμφυλιακών συγκρούσεων. Οι πολιτικές συνέπειες θα είναι καταλυτικές όσο και η αναδιάταξη των κομματικών συσχετισμών.
Η χώρα θα βρεθεί σε προοπτική αυταρχικών κυβερνήσεων και παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Το δημοκρατικό καθεστώς θα τεθεί σε αμφισβήτηση.

Υπό το ισχύον σύνταγμα τα ως άνω συγκροτούν κατηγορία εθνικής προδοσίας για τους υπαίτιους. Η απόδοση ευθυνών θα επιτείνει την εμφυλιοπολεμική δυναμική…