Κρίση, εξ ορισμού σημαίνει αστάθεια. Και η αστάθεια δεν αφήνει άθικτη καμία χώρα της Ευρώπης, όπως δείχνουν οι κυβερνητικές ανακατατάξεις, οι εύθραυστες συμμαχίες, οι ρευστοί συσχετισμοί δυνάμεων που διαμορφώνονται από χώρα σε χώρα. Αλλά πέραν της κυβερνητικής αστάθειας, υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που ταλανίζονται σήμερα από βαθύτερη αστάθεια, πολιτική αστάθεια. Από έλλειψη πολιτικής (όχι απλά κυβερνητικής...) σταθερότητας.

Παράδειγμα, μια τέτοια κατηγορία είναι εκείνες στις οποίες τίθεται ως διακύβευμα ή ίδια η κρατική συνοχή, το ενιαίο της κρατικής τους οντότητας.

Αποτελεί σταθερή μου άποψη – την υποστηρίζω εδώ και καιρό, σας παραπέμπω μάλιστα σε όλες τις εντός του 2014 συνεντεύξεις που έχω παραχωρήσει – ότι η προεδρική εκλογή δεν είναι μία τυπική διαδικασία, διακοσμητικού χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Πρόεδρος δεν είναι διακοσμητικό πρόσωπο.
Ο συνταγματικός νομοθέτης, αντιλαμβανόμενος τη θεσμική σημασία του ρόλου του Προέδρου, δημιουργεί με τις προϋποθέσεις που θέτει, όπως οι αυξημένες πλειοψηφίες, ένα πλαίσιο πολιτικών συναινέσεων, χωρίς τη συνδρομή των οποίων η προεδρική εκλογή καθίσταται αδύνατη.
Τι λέω εγώ, λοιπόν. Λέω ότι η προεδρική εκλογή συναρτάται με τις ασκούμενες πολιτικές, υπό την έννοια του ότι δεν μπορεί να αναμένουνε πολιτικές συνεννοήσεις, συναινέσεις και συμπτώσεις, αν αυτές οι πολιτικές εξακολουθούν να διευρύνουν τα κοινωνικά ρήγματα.

Η αποχώρηση της Μεταρρυθμιστικής Τάσης (ΜΕ.ΤΑ) από τη Δημοκρατική Αριστερά ολοκληρώνει τη διαφορετική στρατηγική που είχε από αυτήν του κόμματος κυρίως μετά την έξοδο από την κυβέρνηση.

Η ΜΕ.ΤΑ με την αποχώρηση της έθεσε ως βασική επιδίωξη τη συγκρότηση μιας πολιτικής οντότητας που θα υποστηρίζει την προώθηση των μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Ας δούμε ορισμένες παραμέτρους αυτού του θέματος.

Στον έναν χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα πολλά έχουν συμβεί και πολλά έχουν γίνει γνωστά για τη δράση των ταγμάτων εφόδου, απαρτισμένων από (φιλο)ναζιστές που καμώνονται τους υπερέλληνες. Ακόμα όμως είμαστε στα μισά του δρόμου σε πολλά: στη διαλεύκανση του ίδιου του εγκλήματος στο Κερατσίνι· στην ερμηνεία με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους της έλξης που ασκεί η βιαιότατη χρυσαυγίτικη δράση σε αρκετούς της μετεφηβικής ηλικίας με κορμιά πρησμένα από τα «βελτιωτικά» και μυαλά πρησμένα από τα αναβολικά της πούρας ελληνοφροσύνης, αλλά και σε τύποις μεγαλύτερούς τους·

Η κυβέρνηση έχει θέσει στο τραπέζι την έξοδο από το Μνημόνιο, τις φοροελαφρύνσεις, την ανακούφιση των αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων και την καταπολέμηση της ανεργίας. Μόνο που έθεσε τα θέματα αυτά πρώιμα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει προϋποθέσεις, καθώς ταυτόχρονα είναι δεσμευμένη να υλοποιεί μέτρα αντίθετης λογικής. Αυτό έφερε σύγχυση και αστάθεια στο κυβερνητικό στρατόπεδο και αναζητείται τρόπος..., πάλι, νέας αναστροφής του κλίματος. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο και από πλευράς ουσίας και από πλευράς χρόνου.

Στο «γήπεδο» όμως των θεμάτων που άνοιξε, χωρίς πραγματικές προϋποθέσεις, η κυβέρνηση, είναι προφανές ότι ευνοείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Φάνηκε στη Θεσσαλονίκη...

Η ευρωζώνη ξεπέρασε την κρίση από τύχη. Το μοντέλο του ευρώ -ο διαχωρισμός οικονομίας και πολιτικής- είναι μη βιώσιμο και οι επιπτώσεις ήδη αισθητές. Η διεθνής επιρροή της Ευρώπης αποδυναμώνεται και η τύχη εξαντλείται.

Μέχρι πριν από μία δεκαετία, συμμετείχα σε ένα ετήσιο συνέδριο όπου συζητούσαμε το μέλλον της Ευρώπης. Πάντα χωριζόμασταν σε δύο ομάδες: η μία επικεντρωνόταν στην εξωτερική πολιτική και η άλλη στην οικονομία. Κάθε ομάδα όριζε έναν εισηγητή του οποίου η δουλειά ήταν να διαβιβάζει τα συμπεράσματα της ομάδας στην τελική ολομέλεια. Όλοι άκουγαν ευγενικά.