Λαχανιάζουμε, μας κόβεται η ανάσα, νιώθουμε ότι πλέον δεν μας κρατούν τα πόδια μας από το πολύ τρέξιμο, αλλά παρά ταύτα δεν έχουμε απομακρυνθεί από το σημείο εκκίνησης ούτε λίγα μέτρα. Πώς το καταφέραμε; Κάνοντας εξαντλητικό τροχάδην επιτόπου. Ή, με άλλα λόγια, ακολουθώντας την τακτική του σκύλου. Οταν αυτός τρέχει πίσω από την ουρά του.
Είναι χαρακτηριστικές οι συγκρούσεις γύρω από το πρόβλημα του κράτους. Χωρίς ισχυρό κράτος καμία πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματικά, κάθε ανεπτυγμένη οικονομία στηρίζεται σε ένα ισχυρό κράτος - αυτά και άλλα είναι κοινός τόπος, πασίγνωστα.

Έχω δηλώσει και με άλλη ευκαιρία ότι το τρίτο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς μπορεί και πρέπει να αποδειχθεί εφαλτήριο μιας νέας πορείας. Η επιδίωξή μας είναι συγκεκριμένη: η ολική επαναφορά της ΔΗΜΑΡ στην κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου. Όλη η εξουσία ανήκει στους συνέδρους. Αυτοί θα κρίνουν πού λαθέψαμε, αυτοί θα αποφασίσουν για την πολιτική των συμμαχιών, αυτοί θα πουν από ποια θέση θεωρούν πως πρέπει ο καθένας μας να δώσει τη μάχη.

Το ανανεωτικό ρεύμα της Ελληνικής Αριστεράς, μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αυτό το ρεύμα, που στην ιστορική του διαδρομή μπόλιασε την ελληνική κοινωνία με τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, τις αξίες της συμμετοχής στα δημόσια πράγματα και με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, αντιμετωπίζει πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης.

Οι αιτίες που η ΔΗΜΑΡ, κύριος εκφραστής αυτού του ρεύματος, έφτασε ώς εδώ είναι αρκετές. Πολλές κατορθώσαμε να τις προσεγγίσουμε στις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις των οργάνων, άλλες μας διαφεύγουν, άλλες δεν θα τις μάθουμε ποτέ.

Οσοι υπολογίζουν ότι η πορεία προς τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα είναι μια περίοδος ευφρόσυνης αντιμνημονιακής πλειοδοσίας, ανέξοδης δημαγωγικής παροχολογίας και αδιατάρακτης οικονομικής εξέλιξης θα διαψευστούν σύντομα. Η Ελλάδα έχει μπει και πάλι σε ζώνη ισχυρών αναταράξεων. Και μάλιστα σε μια περίοδο διεθνούς αστάθειας και ευρωπαϊκής στασιμότητας.

Ηταν πρώτα η αυταπάτη του «αδιάβροχου έθνους».

Ο Καραμανλής διαβεβαίωνε, μήνες μετά την πτώση της Λίμαν, ότι η ελληνική οικονομία είναι «θωρακισμένη» και άτρωτη στα βέλη της κρίσης που συγκλόνιζε τον κόσμο. Ο Γιώργος Παπανδρέου το πίστεψε, συνέχισε να το πιστεύει, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Καραμανλής πηδούσε από το εκλογικό παράθυρο για ν’ αποφύγει το πικρό ποτήρι, και αιχμαλώτισε τον εαυτό του στο ρητορικό σχήμα «λεφτά υπάρχουν»

O Λάκης Λαζόπουλος είναι αναμφίβολα ο σημαντικότερος σατιρικός ανατόμος της κοινωνίας μας στη σύγχρονη εποχή. Πήγε πολύ πιο πέρα από τον Χάρρυ Κλυνν, του οποίου η σάτιρα εστιαζόταν περισσότερο στους γραφικούς και άνοιξε όλη τη βεντάλια της ελληνικής κακοδαιμονίας. Έψαξε και έφτιαξε Μήτσο-Μήτσο όλο το ψηφιδωτό της μικροαστικής Ελλάδας έτσι που η ιστορική αυτή εκπομπή μπορεί να πει κανείς ότι ήταν το τηλεοπτικό ντιβάνι του ψυχαναλυτή

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, προκειμένου να καλυφθούν οι μελλοντικές χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας, δεν θα καταφύγει στην υπογραφή τρίτου μνημονίου αλλά θα προσφύγει στις αγορές.

Αυτό σημαίνει ότι η χώρα θα ενταχθεί στο μεταμνημονιακό πρόγραμμα εποπτείας που προβλέπεται από το νέο, αυστηρότερο πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής της ευρωζώνης, το οποίο εφαρμόζεται στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Η εκλογή Προέδρου είναι αναγκαία για να δοθεί χρόνος στη χώρα να διαπραγματευτεί το χρέος, στην Κεντροαριστερά για να συγκροτηθεί και στον ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσει πραγματική αριστερή φυσιογνωμία.
Αντί προκήρυξης εκλογών, οι αρχηγοί των κομμάτων οφείλουν να συζητήσουν καθαρά και ανοικτά, σε μια κοινή σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, τι πρέπει να προτείνει η χώρα μας για την αναδιάρθρωση του χρέους. Θα ήταν πολύ θετικό μια τέτοια πρόταση να την είχαν ήδη κάνει τα δύο κόμματα της ελληνικής «Κεντροαριστεράς».
Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: τι Πρόεδρο χρειαζόμαστε ακριβώς; Αν είναι σωστή η ανάλυση που θεωρεί ότι στο άμεσο μέλλον αλλάζει η πολιτική ατζέντα στην Ευρώπη, τότε η Ελλάδα χρειάζεται Πρόεδρο που θα μπορεί να εκπροσωπεί τα στοιχεία του ευρωπαϊκού κεϊνσιανισμού.

Στις δημόσιες δηλώσεις Μέρκελ – Σαμαρά δεν ελέχθη κάτι νέο. Ούτε υπήρξε -παρά τα εύσημα- κάποια δέσμευση. Ηταν φυσικό και αναμενόμενο. Εξάλλου, η γερμανική πλευρά, πριν ακόμα γίνει η συνάντηση, την είχε οριοθετήσει. Ο εκπρόσωπός της είχε ξεκαθαρίσει ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν αποφασίζεται σε «διμερές επίπεδο» και ότι «μετά το πέρας του προγράμματος, θα εξετασθεί εάν η Ελλάδα θα χρειασθεί περαιτέρω βοήθεια και, εάν ναι, ποια».

Βέβαια, ο ρόλος της γερμανικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών ισορροπιών, είναι καθοριστικός, εξ ου και η σημασία της συνάντησης…

Πρόγραμμα ακριβώς δεν το λες. Περισσότερο είναι απαρίθμηση σχολιασμών που καταπίνουν και κάποιες όντως πρωτότυπες ιδέες. Κατά τα λοιπά, τα «21 σημεία» που παρουσίασε ο Στ. Θεοδωράκης για Το Ποτάμι, είναι καλή προσπάθεια που θα είχε ενδιαφέρον με καλύτερη επεξεργασία.

Το γενικό χαρακτηριστικό του «προγράμματος» είναι ότι δεν έχει διακριτό πολιτικό πλαίσιο ούτε το διαπερνά κάποια ιδεολογία. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ οι όροι: Αριστερά, Δεξιά, προοδευτικό, συντηρητικό, σοσιαλισμός, νεοφιλελευθερισμός. Για τους συντάκτες του υπάρχουν μόνο ουδέτερες «λύσεις», επί χάρτου φυσικά.

Μετά την επανένωσή της, το 1990, η Γερμανία είναι η ισχυρότερη οικονομία στην ΕΕ. Συγκεντρώνει το 20,9% του συνολικού ΑΕΠ και το 16% του πληθυσμού της ΕΕ. Στη βάση αυτής της ισχύος πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ έχει καταφέρει να ηγεμονεύσει σε ολόκληρη την Ευρώπη, επιβάλλοντας παντού τις «γερμανικές» πολιτικές της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας.

Οι αποχωρήσεις των μελών της Μεταρρυθμιστικής Τάσης είναι η τελευταία πράξη μιας προαναγγελθείσας ρήξης, που άρχισε να γράφεται αμέσως μετά την έξοδό μας από την τρικομματική κυβέρνηση. Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα, ορισμένοι πρώην σύντροφοι αποχώρησαν, ορισμένοι αποχωρούν τώρα. Δεν είναι ευχάριστο. Ούτε είναι «κλισέ» να σας πω ότι δεν μας περισσεύει κανείς. Αλλά έτσι είναι η πολιτική… Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Διαλέγει δρόμο, όχημα και προορισμό. Το εισιτήριο καταβάλλεται πάντοτε στο τέλος. Ποτέ στην επιβίβαση.